 |
Brutal Assault - Jaromer - Czech Rep - 06-08/08/2009
Text & pics: Vera
Traditiegetrouw wordt de vakantie gekruid met een aantal metal festivals. Begin augustus bracht het ons in Tsjechië, een plek waar we al dikwijls vertoefden en ook menig festival bezochten. Brutal Assault verzekert ons drie dagen metal van allerlei pluimage, een divers aanbod in een mooie omgeving (het fort en het schilderachtige dorpje) met prijzen die bij ons al jaren geleden zijn. Het weer viel dan ook nog erg mee, dus was het een schitterende driedaagse vol vertier.
Donderdag, 6 augustus 2009
De eerste dag begint de concertenreeks iets later dan de andere dagen. Dat betekent dat om drie uur ’s middags Flowers For Whores het startsein geeft. Een half uur gespierde hardcore. The Lucifers Principle is me al iets bekender en hun pezige metalcore trekt vooral de aandacht door een swingende muzikant op staande bas. De volgende onbekende meevaller is het Amerikaanse Carniflex. Wat een frontman, hij lijkt wel net uit de bajes te komen. De mannen manen al meteen aan tot een circle pit. Niemand beweegt, maar later komt de stotende pit toch op gang. De zanger kan doorgaan als de smalste zanger met de diepste grunt. Een geraamte vol tatoeages. Grindcore deluxe volgens mijn kompaan. Sadus is superieure thrash volgens diezelfde bron. In het derde nummer zit een drumsolo, de schreeuwerige zang en schelle geluid van de drums kunnen me niet echt over de schreef trekken, maar ze hebben wel een goede bassist (ook fretloos).
Het eerste hoogtepunt van de dag voor mij is Rotting Christ. De Grieken pakken me meteen in met hun geheimzinnig, atmosferische intro waarna ze openen met het mediumtempo ‘The Sign Of Prime Creation’. De heren dragen zwarte T shirts met Griekse tekens op. Hun zwarte haardossen dansen in de wind bij gedreven uitvoeringen van ‘King Of A Stellar War’ en ‘The Sign Of Evil Existence’. ‘Make some fuckin’ noise’ nodigt de sympathieke .Sakis ons uit en er komt veel respons op ‘In Domine Sathana’. De massa scandeert en geeft de zuiderlingen een warm onthaal. Zij spelen nog ‘Phobos’ Synagogue’ (met veel geprogrammeerde toetsen) en als laatste ‘Threnody’. Het applaus en gejuich is groot na afloop. Na de olijke spring-in-‘t-veld mannen van Madball dient een volgend hoogtepunt zich aan. Orphaned Land uit Israël hoort tot mijn favoriete bands al sinds ze het debuut ‘Sahara’ uitbrachten. De begeesterde Kobi heeft ook vandaag zijn fans op het veld. De mix van harde death metal met muzikale invloeden uit het Midden Oosten zorgt voor mooie momenten. Men trapt af met ‘Barakah’, gevolgd door ‘The Kiss Of Babylon’. Men speelt ook al een nieuw nummer en dat blijkt behoorlijk heavy te zijn. De muzikanten spelen alsof hun leven ervan af hangt, en Kobi leidt hen als een minzaam menner doorheen knallers als ‘’El Meod Na’ala’, Disciples Of The Sacred Oath II’ en ‘Birth Of The Three (The Unification)’. We krijgen nog een nieuw nummer. ‘Sapari’ is toegankelijk en vlot. De band oogst groot succes. ‘Ocean Land (The Revelation)’ en ‘Norra El Norra’ besluiten die wederom prachtige concert van Orphaned Land.
We begeven ons dan naar het andere podium voor Pain, oftewel de meer huppelende band van Hypocrisy’s Peter Tagtgren. Ik zal er nooit echt van houden, maar Pain heeft vele volgelingen en ik zie een groot deel van het publiek ritmisch meeleven op nummers als opener ‘Im Going In’, ‘Monkey Business’, ‘Suicide Machine’, ‘Zombie Slam’ en ‘End Of The Love’. Het nummer dat ik zelf het beste vind komt ook langs: ‘Don’t Care’. Pain mag zelfs bisnummers geven. En op en neer gaan de kopjes op ‘Same Old Song’ en ‘Shut Your Mouth’. Hierna deed onze Peter dat ook. Volgende keer zien we de man hopelijk met Hypocrisy, want dat is stukken beter.
Het stelletjes posers uit New York Biohazard genaamd is dan aan de beurt. De zanger staat veel brullend op het verhoog en voor hardcore liefhebbers zal dit dan weer dik in orde geweest zijn. Tijdens de mathematische kunsten van Cynic ga ik even bijtanken en rusten, want daarna komt Turisas en die wil ik in goede vorm meemaken. Ik geniet dan ook van het optreden van de oorlogszuchtig beschilderde Finnen. Warlord Nygard en kornuiten openen meteen sterk met het door velen meegezongen ‘To Holmgard & Beyond’. Dat is dan ook een aanstekelijk nummer, al hitst het Russich klinkende ‘A Portage To The Unknown’ nog meer opzwepend. Maar het hek is helemaal van de dam tijdens het oosterse ‘In The Court Of Jarisleif’. Een wilde moshpit ontstaat. De cover van Boney M’s ‘Rasputin’ is leuk en aanhoorbaar in deze versie, maar meer ook niet. De schattige frontman is vol lof over het Tsjechische bier en drinkt gretig tijdens ‘One More’. En natuurlijk eindigen ze met het zegevierende ‘Battle Metal’. Zalig concert! Ik ga nog even een kijkje nemen bij Mithras, maar het is al een uur ’s nachts en tijd om in de tent te kruipen.
Vrijdag 7 augustus 2009
Vroeg uit de veren want vandaag begint het festival al om 10u. Niet dat we al een en al aandacht zijn tijdens Action en Casketgarden, want we lopen Radek van Silent Stream of Godless Elegy tegen het lijf. Samen kijken we naar Forgotten Silence, want dat is een band die Radek goed kent. Zijn vrouw was vroeger de zangeres. Nu is de muziek voornamelijk instrumentaal, met progressieve complexiteit. Enkel drummer en gitarist zijn nog origineel en voor dit concert wordt een enkel nummer gezongen door een gastzanger van Krabhator en Hypnos. De brutale death metallers van Obscura zien we later nog terug in de perstent en Depresy viel beter mee dan ik me van vroeger herinnerde (maar dat is dan ook al tien jaar geleden, op North Power Jam Dynamo). Na Psycroptic komt een eerste band waar ik me echt op verheug: Negura Bunget. Onlangs was er grote tumult in de band en uiteindelijk bleef alleen drummer Ar over, maar er was ook een percussionist die ik me van vroeger herinnerde. Zoals steeds creëert Negura Bunget een authentiek klanktapijt waar etnische invloeden uit hun vaderland Roemenië opduiken tussen de rigoureuze black metal stukken. Planfluit, xylofoon, een houten plank waar driftig op gehamerd wordt, je kan het zo gek niet bedenken of het wordt opgenomen in het instrumentarium van de band. De nieuwe zanger/gitarist valt mee en gelukkig zijn er nog de prachtige gitaarsolo’s. Er zijn nu zelfs drie gitaristen. Het is een beklijvende set: de ene moment gaat de black metal door merg en been, dan weer staat er net een stel ingetogen monniken op het podium. Een klasse apart!
Dagoba heeft een ongeluk gehad en Atheist laat op zich wachten. Later blijkt dat Gadget en Grave langer gespeeld hebben. Tijdens Beneath The Massacre ga ik even naar de tent. Want later op de dag komen er nog een aantal bands die ik niet wil missen. De eerste daarvan is Vreid. Het is dan zes uur ’s avonds. De Noren met als hoofdthema de Noorse verzetsbeweging tijdens de tweede Wereldoorlog hebben me op plaat helemaal overtuigd met ‘I Krig’ en ‘Milorg’. En ook live genoot ik met volle teugen. Wanneer als tweede nummer al het aanstekelijke ‘Disciplined’ gespeeld wordt, brult Sture Dingsoyr in de micro: this is time for metal, this is time for war! Dit is een song die al een poos door mijn geest spookt. Dan volgt een nummer over de eerste wereldoorlog waar ook gewone zang in komt. Het vierde nummer wordt aangekondigd als een song over nooit opgeven en uw kameraden nooit verraden in oorlogstijd. Dat is ‘Speak Goddammit’ met prachtige gitaarsolo. ‘Blücher’ wordt gekscherend aangekondigd als een song over een groot schip dat heel wat Duitsers in de pan hakte. Dat deden ze een week later in Duitsland wel iets genuanceerder, die aankondiging. Het viertal speelt ruw, maar toch toegankelijk. Men eindigt met het vlugge ‘Pitch Black’. Een knap concert!
Ook de volgende band op het hoofdpodium hoort tot mijn persoonlijke favorieten. We waren de Amerikanen van Novembers Doom al in de perstent tegen gekomen en tot mijn verwondering blijken ze een nieuw album uit te hebben. Daar wordt schrijnend weinig ophef over gemaakt. Schande! Het voelt een beetje onwennig aan om Novembers Doom bij klaarlichte dag op een podium te zien. Er wordt bovendien al gestart met een voor mij onbekend nummer – dat blijkt het titelnummer van de nieuwe cd ‘Into Nights Requiem Infernal’ te zijn – maar daarna komt men pas tot bloei in het prachtige ‘In The Abscence Of Grace’. De imposante – van figuur en stem – Paul Kuhr kondigt aan dat men een nieuw album uit heeft en daaruit volgt ‘Empathy’s Greed’, wat ook een beklijvend gesproken fragment heeft. De ruwe publiekskraker ‘Rain’ wordt slechts geïntroduceerd door ‘We are Novembers Doom and we bring you Rain!†Een andere nieuw nummer ‘I Hurt Those I Adore’ is mediumtempo en bevat die monumentale sound die ik zo waardeer in de band. De apotheose in het weergaloze ‘The Pale Haunt Departure’ inclusief imposant drum intro. Een band dat zelfs op klaarlichte dag zijn enorm potentieel niet kan verbergen…
Van de Nederlandse technische en overrompelende death metal van Pestilence wordt veel verwacht. De (kortharige) Nederlanders spelen helaas een vrij arrogante set, waarin nogal wat geknipt wordt wanneer het op uitgebreid soleerwerk aankomt. Voor mij was dit sowieso te brutaal en technisch zondermeer, maar mijn kompaan en liefhebber van de band was teleurgesteld. Ik verkies het geweld van Brujera te laten voor wat het is en zoek na mijn werk in de fotopit de heuvel op om relax te genieten van de show van Opeth. Kippenvel van begin tot einde. We worden weggeblazen door ‘Heir Apparent’, ‘Ghost Of Perdition’ en ‘Harvest’. Akerfeldt’s droge humor breit de songs aan elkaar. Het album ‘Blackwater Park’ wordt geëerd met een prachtige versie van ‘Leper Affinity’. Het concert neemt vleugels met het rustige ‘Closure’ en een experimentele, psychedelische versie van ‘The Lotus Eater’. Dit overstijgt elk genre! Dit is kunst! Het publiek kijkt toe met open mond en beseft maar half wanneer een song eindigt. Maar Akerfeldt brult hen wel terug bij de les! “Do you like heavy metal?!†brult hij naar zijn pappenheimers en bewijst dat hij van wanten weet met een verschroeiende versie van ‘Deliverance’. Hoogtepunt van deze dag!
Na de brutale pletwals van Testament is er echter nog een gezelschap dat me fascineert: Ulver. En dat werd een héél raar gebeuren. Onverschillig tegenover het publiek waar hij voor staat ploft de heer Garm en enkele selecte muzikanten een soundtrack neer om u tegen te zeggen. Soms is het postrock, soms is het triphop, meestal is het gewoon bevreemdend maar heel fascinerend. De band bestaat uit links een gitarist die af en toe ook piano speelt, een drummer die roffels doet die ik nog nooit hoorde en rechts twee klanken goochelaren achter hun toetsenbord/synthesizer. In blauw licht en beneveld door mist en de rook van zijn eeuwige sigaret neemt Garm onopvallend plaats naast het drumstel. Hij zingt clean, soms met wat effecten. Het is een rustig, haast onwerelds vertoon, waarbij Garm soms ook plaatsneemt achter de piano. Over zoveel weirdness moet ik nu toch een nachtje gaan slapen…
Zaterdag, 8 augustus 2009
Wanneer ik even na elf uur het veld betreedt, weerklinkt een atmosferische intro, gevolgd door een zeer toffe black metal. Volgens mij is dit Agathodaimon en hebben ze geruild met Depresy (gisteren). De meestal mediumtempo nummers worden gekruid met half verstaanbare creepy zang. Het was in ieder geval een goede band om deze derde dag te starten. Bij Gama Bomb word ik aangenaam verrast. Dit is opzwepende, traditionele heavy metal uit Ierland en de vuisten gaan de lucht in, ondanks het vroege uur. Ik kan de gitarist fotograferen wanneer hij gretig van zijn biertje lurkt op deze zonnige morgen en tijdens het thrashy nummer dat volgt op ‘Final Fight’ ontstaat er al een circle pit. ‘This is for the motherfuckers in the circle pit’ brult zanger Philly Byrne. De band spelt vooral songs uit ‘Citizen Brain’ zoals ‘Hammer Slammer’, ‘OCP’ en ‘Hell Trucker’ maar in het najaar staat een derde album gepland en daaruit krijgen we met ‘Polterghost’ al een voorproefje. Vooral het laatste nummer ‘Zombie Blood Nightmare’ energiek de wei ingeslingerd wordt, brult men ‘And now let’s get waysted on the bar or run’! Ik twijfel geen moment over hun voornemens, dit was een leuke feestband. Daarna komt Ashes You Leave (uit Kroatië) heel wat bezadigder over. Ze hebben sinds 2002 niets meer uitgebracht, maar hun vroegere albums kon ik best smaken. Bovendien is er nu een nieuw album klaar voor een comeback in de herfst. Men treedt aan met een (goede) nieuwe zangeres Tamara, terwijl oprichter/gitarist Berislav Poje er ook wat ferme grunts tussen gooit. Deze gothic met ballen wordt ook nog verrijkt met mooie vioolklanken. Hier kwam de band misschien niet helemaal tot haar recht, maar ik blijf een boon hebben voor deze dappere doorzetters uit de jaren negentig.
Ador Dorath is minder psychedelisch dan ik verwacht had. We horen vooral grunts, maar links is er ook een toetsenist en een zangeres. De moderne keyboards bepalen mee het geluid. Het is al flink warm en het publiek krijgt een eerste afkoeling door brandweerslangen op de massa te richten. Ador Dorath was niet slecht, maar ook niet uitzonderlijk. Daarna gaat de beuk er terug in met The Faceless. Technisch staan deze mannen heel sterk. Na de sferische intro worden we overdonderd door brutale death metal. Toch is er ook hier weer een zangeres om wat contrasten in te bouwen. Maar grunts overheersen. Wanneer de gitarist even de ruimte kreeg tussen de brutale grindcore, speelde hij erg mooie melodieuze gitaarsolo’s. De moeite waar om aandachtig gade te slaan.
Maar dan! Een band waarbij al het voorgaande in het niets verdween: Ghost Brigade. Met twee bewierookte albums op zak (‘Isolations Songs’ en ‘Guided By Fire’) kon er weinig misgaan. Vandaag was ook toetsenist Aleksi Munter (Swallow The Sun) van de partij, zodat de verrukkelijke, melancholische doom/death ook ondersteuning van zwevende keyboards kreeg. De band start met ‘Hold On Thin Line’ en ‘My Heart Is A Tomb’. Zanger Manne Ikonen wisselt perfect af tussen volle grunts en weemoedige heldere zang. Die cleane vocalen heersen in het prachtige ‘Into The Black Light’, waar men erg Katatonia achtig klinkt. Het concert is adembenemend mooi, ook al is het een vrij statisch zicht. Muzikaal een topper vandaag! Het kleurrijke collectief Evile uit de UK is lekker stevig en opzwepend. De vier mannen spelen ophitsende thrash. Twee jaar geleden brachten zij het debuutalbum ‘Enter The Grave’ uit en in september komt de nieuwe. Daaruit werd al het titelnummer ‘Infected Nations’ gespeeld. In het eveneens nieuwe ‘Now Demolition’ horen we ook wat gewone cleane zang. Genoten van echte old school thrash, waarbij gitarist Oliver Drake dan nog op Mike van Destruction leek. Dat kan geen toeval zijn. Daarna speelt Hate Eternal een vette portie death metal. Met Erik Rutan op het podium zijn we verzekerd van uitstekend gitaarspel, maar op den duur werd het toch wat eentonig. Raunchy is andere koek. De zang is redelijk ruw, maar die cheesy koortjes erbij verpesten de boel. Al vlug dwaalt mijn aandacht af. Anaal Nathrakh komt erg sympathiek over en de band spreekt zijn verbazing uit over dit leuke festival. Ze doen de naam ‘brutal’ alle eer aan. Ze speelden o.a. ‘War Of Fire’ van hun recente album. Na die reeks mindere bands is mijn aandacht terug gescherpt voor Atrox. Dit is een eigenaardig collectief dat me op ProgPower wel kon boeien, zodat ik hun album ‘Binocular’ aanschafte. Hun muziek heeft wispelturige progressieve trekjes, al boort men vele verschillende genres aan en is het woord avant-garde metal op zijn plaats. De show van hun eenarmige zanger Rune Folgero trekt ook de aandacht zeker bij gebruik van een grote megafoon. Een gitarist van deze zeskoppige Noorse band doet me dan weer aan Jorn Viggo Lofstad denken en hij kan al evengoed uit de voeten op zijn instrument. Het geheel verloopt vrij hilarisch, maar ook entertainend. Van het laatste album komt ondermeer ‘Castle Of Clowns’, ‘Traces’ en als laatste song ‘Transportal’ langs. Hun enthousiaste concert werd door het publiek gesmaakt.
De Amerikaanse pioniers van brutale technische death metal Suffocation maken zich dan klaar om de aanwezigen stormenderhand in te palmen. Met de sympathieke brulboei Frank Mullen lukt hen dat best. Ze stellen vanavond hun nieuwe album ‘Blood Oath’ voor, maar ook een geregelde duik in het verleden wordt genomen. De zelfgekroonde koningen van black metal, oftewel Immortal, nemen dan bezit van de metal shop stage. Het hoofdpodium is dit, maak je geen illusies. En dat verdienen ze ook wel, want ondanks hun grillig vertoon is hun show adembenemend en muzikaal retestrak. Eind september zullen ze hun terugkeer bezegelen met het studioalbum ‘All Shall Fall’, maar daar wordt vandaag nog niets van gespeeld. De poorten tot de toekomst blijven hermetisch gesloten, maar een grandioze keuze uit het rijke verleden werd het wel. Abbath, bassist Apollyon en drummer Horgh heersen grimmig over de juichende massa, hun snerpend schelle black metal gaat gepaard met adembenemende vuurshow met gensters, vlammen en knallen. Ik keek er naar van op een afstand, dan kan je de show beter inschatten. Foto’s nemen was trouwens toch verboden. Om te illustreren hoe vet het was, komt hier de setlist:
The Sun No Longer Rises, Solarfall, Sons Of Northern Darkness, Tyrants, One By One, Damned In Black, Withstand The Fall Of Time, Unholy Forces Of Evil, Unsilent Storm In The North Abyss, Beyond The Noth Waves, Battles In The North, Cold Winds Of Funeral Dust, Blashyrkh (Mighty Ravendark)
Encores: The Call Of The Wintermoon, Grim And Frostbitten Kingdoms
Met anderhalf uur show werd Immortal beschouwd als hoofdact van deze geslaagde driedaagse, welke later nog Walls Of Jericho, Marduk, Skepticism en Eternal Deformity op het programma had staan. Ondergetekende besloot echter dat het welletjes geweest was en dook tevreden maar moe onder de wol.
Geplaatst door Vera op woensdag 14 oktober 2009 - 19:13:50
Reageren is uitgeschakeld
|
|
