|
THE TEA PARTY: Blood Moon Rising
English:
Nederlands:
Men noemt het wel eens ‘retrorock’, maar The Tea Party is altijd een klasse apart geweest. Kort door de bocht distilleerden ze uit bronstige Led Zeppelin invloeden hun stijl met licht psychedelische en oriëntaalse toets, terwijl frontman Jeff Martin een sensuele stem heeft die te vergelijken valt met Jim Morrison (The Doors). Temidden van de grunge boom trokken albums als ‘Splendor Solis’ en ‘The Edges Of Twilight’ de aandacht met groot succes tot gevolg. In 2004 was ‘Seven Circles’ voorlopig het laatste album, want de drie leden gingen ieder hun eigen weg.
Toch is het goed gekomen, want in 2012 was de band – waarvan Jeff Martin nu in Australië woont en de anderen in Canada – terug live te zien op diverse podia en het comebackalbum ‘The Ocean At The End’ deed ons in 2014 wederom naar superlatieven grijpen, want het trio was de magie nog niet verloren. Het heeft weer even geduurd, maar nu is er nieuw werk op ‘Blood Moon Rising’. Het bevat elf tracks die in de loop van vijf jaar zijn opgenomen in Canada en Australië, waaronder de EP ‘Black River’ die eerder in de VS in eigen beheer werd uitgebracht. Die werd aangevuld met nieuwe nummers en zo kunnen we genieten van de typische sound van de band, nu eens flink rockend, dan weer introspectief met kippenvelverwekkende momenten.
Met ‘Black River’ is er alvast een stevige binnenkomer. De zware gitaren en sensuele stem plaatsen ons meteen in een tijdloos universum waar het goed toeven is en deze indruk wordt versterkt met het bluesy rockende ‘Way Way Down’ waarin mondharmonica opduikt en de ruige rock doorspekt wordt met oosters raffinement. Er staan heel wat kalme songs op ‘Blood Moon Rising’ en het relaxte ‘Sunshower’ (met vurige solo toch), het breekbaar verhalende ‘So Careless’ en het rustige ‘Our Love’ zijn daar goede voorbeelden van. Zware riffs (een beetje ‘You Really Got Me’ achtig) kondigen zich weer aan in ‘Hole In My Heart’, terwijl ‘Shelter’ onze persoonlijke, sensitieve favoriet is. Prachtig! We hadden het al over Led Zeppelin invloeden en die zijn ook te horen in het uptempo ‘Summertime’. Om dat nog eens kracht bij te zetten gooit men er een cover van Led Zeppelin tegenaan. Ja, ‘Out On The Tiles’ gaat erin als gesneden koek, dat spreekt voor zich. Het reguliere album eindigt met het vredige ‘The Beautiful’ en een prachtige ballade als eerbetoon aan een verloren makker (‘Blood Moon Rising (Wattsy’s Song)’. Het begin doet me erg denken aan ‘Wild Horses’ van The Rolling Stones, maar het wordt al dra een kippenvelverwekkend nummer, eens te meer.
Op de digipak cd staat drie bonustracks (ook digitaal). Dat zijn twee covers waarbij de band teruggrijpt naar het new wave tijdperk, terwijl er tekstueel een hint is naar het coronatijdperk. Het betreft covers met een persoonlijke insteek van ‘Isolation’ (Joy Division) en ‘Everyday Is Like Sunday’ (Morrissey). Tot slot krijg je nog een akoestische live versie van ‘Way Way Down’. Besluit: de euforie voor het comebackalbum ‘The Ocean At The End’ wordt hier niet geëvenaard, maar deze verzameling compacte songs staat nog altijd op een apart, torenhoog niveau dat we enkel kunnen omschrijven als The Tea Party.
Tracklist:
Black River (2:56)
Way Way Down (2:52)
Sunshower (3:58)
So Careless (3:22)
Our Love (4:36)
Hole In My Heart (3:22)
Shelter (3:55)
Summertime (2:57)
Out On The Tiles (Led Zeppelin cover) (3:36)
The Beautiful (4:35)
Bonustracks digipak CD & digital:
Isolation (Joy Division cover) (3:57)
Everyday Is Like Sunday (Morrissey cover) (3:35)
Way Way Down (live) (3:17)
| Musicians:
Jeff Martin: vocals, guitars
Stuart Chatwood: bass, keyboards
Jeff Burrows: drums, percussion
|
Geplaatst door Vera op woensdag 08 december 2021 - 10:14:47
Reageren is uitgeschakeld
|
