 |
Raismesfest - Chateau de la Princesse d'Arenberg - Raismes (FR) - 09/09/2007
Text & Pics: Vera
  In het weekend van 8 en 9 september 2007 vond in Raismes, vlak over de Frans/Belgische grens nabij Valenciennes de tiende editie van het Raismesfest plaats. In een bijzonder mooie omgeving, een ommuurd kasteel, traden twee dagen lang de meest verschillende metal bands op, terwijl op het zijpodium de minder bekende bands een kans kregen om het publiek voor zich te winnen. Helaas konden we geen twee dagen aanwezig zijn, maar in de vroege morgen van zondag 9 september zetten we toch koers naar la douce France. Het is eens iets anders: een metal festival in Frankrijk. Voor zover ik me kan herinneren was dit een première voor me, want gewoonlijk spelen de grote festivals zich af in Duitsland of Nederland. Of Tsjechië of België. Ik was benieuwd of dit verschil ging geven in sfeer en publiek. De locatie was alvast zeer knus: je ging een grote poort door en kwam in een ommuurd terrein waar bomen voor schaduw zorgden en het sappige grasveld omringd werd door kraampjes met eten, drank en natuurlijk metal merchandise. Zelfs de camping lag binnen die muren, zodat je meteen kon vaststellen dat dit een vrij klein maar gezellig festival was. Nadat parking en accreditatie geregeld was, bleek LETHAL MIND op het kleine podium als aan zijn set begonnen. Sterker nog, spoedig werd het laatste nummer aangekondigd zodat ik er slechts een glimp van kon opvangen.
 De eerste band op het hoofdpodium was SYRENS CALL. Ik dacht dat het om een Poolse power metal band ging, maar dit bleek een Franse groep te zijn met een zangeres in strak zwart leer. Haar podiumpresentatie en gebruinde tint gaven me een mediterrane indruk, nogal chique dus, maar de band vloog er volle gas in. Daarbij waren enige cliché metalposes niet uit de lucht. Ze oogstten vrij veel succes en als eerste band was dit best leuk. Ze speelden een cover van Depeche Mode: ‘All I Ever Wanted’ (all I ever needed is here at my side – iedereen kent dit wel).
 Het kleine podium was vervolgens het toneel van XIANOSYS en dat bleek brutale metalcore te zijn met veel energie. Toch liever KORITNI, die gisteren ook al gespeeld hadden. Blijkbaar gaat een Guns ‘n’ Roses cover band er altijd wel in en ik moet bekennen: het was best leuk om in een warm herfstzonnetje te genieten van ordentelijke uitvoeringen van nummers als ‘Welcome To The Jungle’, ‘Sweet Child O’Mine’, ‘Night Train’, ‘Paradise City’ en diens meer. De mannen komen helemaal uit Australië en gedragen zich al even decadent op het podium als hun grote voorbeelden. Zelfs de kapsones werden gehandhaafd: je mocht slechts fotograferen tijdens het eerste nummer en het was dringen geblazen in de fotopit. De hype werkte dus!
  Tijdens het concert van Koritni bemerkte ik de boomlange blonde zanger (ex-Notre Dame) van Therion achter mij in het publiek en weldra werd hij vervoegd door meerdere Therion leden, ook Christopher Johnsson (braaf een yohurtje etende) en bassist Johann Niemann. Dat resulteerde in een mooie groepsfoto. OUTCAST maakte een goede beurt op het kleine podium. Hun rigoureuze death metal wordt zonder pardon op hoog volume de wei in geslingerd. Misschien niet besteed aan het oudere deel van het publiek, maar de prille jeugd waagde een beperkt moshpitje. SERAPHIM daarentegen was een vrij makke bedoening, ook al spelen ze power metal (met uitstekend gitaarwerk!). De zang van de Aziatische zangeres kon me maar matig boeien. UFYCH SOORMER is een vreemde naam. Een vreemde band ook, want ska en funk worden geïntegreerd in hun visie van een potje metal. De zang was niet zo best.
  Een band waar ik naar uitgekeken had was MISANTROPHE. Ik had hen ook gezien op het Brutal Assault festival in Tsjechië waar ze erg goed waren en nu was ik erg benieuwd om hen in het thuisland live te zien. Dankzij zanger Philippe Courtois wisten we van het bestaan van dit festival af en hierbij wil ik hem dan ook nogmaals danken. Zijn openingszin is al direct een voltreffer: ze zijn juist terug uit Tsjechië en dit concert is het laatste van een tournee. Ja, in Tsjechië hebben we hen leren kennen en de Fransozen hebben blijkbaar ook een boon voor dat land. Misantrophe is een band die ik – net als velen – halfweg de jaren negentig leerde kennen. Hun avantgarde achtige metal, soms extreem hard, soms doomy, soms simfonisch, meestal grillig maar altijd met een aparte Franse flair gebracht viel me toen al op en zij kregen bij mij een plaatsje tussen Darzamat en Notre Dame, enigszins vergelijkbare bands vanwege het eigenzinnige karakter van de muziek. Na een intro met samplers – er was geen toetsenist – schiet de band los in een eerste nummer vol vuurwerk op bas en gitaar. Helaas verstomt dit spektakel want er zijn technische problemen met het drumstel. Na enkele minuten is dit gelukkig opgelost en kan Misantrophe zich tenvolle geven in de onvoorspelbare muziek. Zanger S.A.S. De l’Argilière steelt daarbij de show met zijn humoreske bindteksten en performance (ooit iemand turnoefeningen met de microfoonstandaard zien doen?). Wie technisch de show steelt is echter bassist Jean Jacques Moréac. Wat een begaafd muzikant! Hij lijkt wel in een progrock band te zitten! Petje af, ook voor gitarist Anthony Scemama trouwens die zich niet laat overmeesteren door de superbassist. Dat horen we in het soleerwerk tijdens ‘Conversation Métapsychique’. Nummers als ‘Les Haras d’Amazone’ en ‘Batisseur De Cathédrale’ zijn trouwens echt heavy, het laatste zelfs met enige blastbeats en de onvolprezen moment wanneer S.A.S een fles champagne ontkurkt en ze (deels) over zijn hoofd giet en het publiek in spuit. Niet helemaal zoals in Tsjechië, ditmaal is er nog wat over om enkele slokken te nemen daarna. Dit was een eerste hoogtepunt op Raismesfest!
  Ik wandel naar het kleine podium waar nu SHANNON komt. Deze band is al een opwarmer voor het hierna komende Gotthard. Groovende klassieke hard rock met een goede zanger die veel contacten met het publiek legt. Een klasse minder dan Gotthard maar leuk als voorprogramma, zo kunnen we dat zien. and numero twee was ik vandaag naar uitkeek was GOTTHARD. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik hen live zag – dat is het ook, in 1994 om precies te zijn – maar hun ongecompliceerde edoch onderhoudende rock gaat er altijd wel in bij mij, ook al heb ik normaal een veel hardere smaak. Gotthard hoort nu ook eenmaal een beetje bij het oudere deel van het publiek dat met al die death, black, thrash, doom en nu metal dingen niets te maken wilt hebben. Toch is de inzet van de Zwitsers na al die jaren even groot gebleven en vanaf het begin krijgen ze de handen op elkaar. Zanger Steve Lee heeft zowel qua uiterlijk als stem en charisma de tand des tijd goed doorstaan, gitarist Leo Leoni herinnerde ik me in een jongere uitgave, maar dat kwam ook door de joekel van zwartgerande bril die de blonde gitarist nu op zijn neus had. Maar spelen kan de man nog als de beste en het was dan ook genieten geblazen van nummers als ‘Make My Day’, ‘I Wonder’ en ‘Sister Moon’ (met mondharmonica). Na een bluesgetint nummer volgde vroeg in de set ook al ‘Hush’, voor de meeste mensen bekend van Deep Purple. Het nanana gedeelte werd massaal meegezongen. Er was ook een prachtige solospot voor de gitaar waarbij Leo een dubbele bottleneckgitaar bespeelde die me visioenen aan Jimmy Page deed krijgen. Dit concert was een hoogtepunt. Of men nu het stevig rockende ‘Domino Effect’ speelde (titeltrack laatste album), het simpele ‘All We Are’ of het door een hele uitleg over dromen ingeleide ‘Dream On’; Steve liet het publiek uit zijn hand eten en iedereen bouwde een feestje. Andere nummers die ik herkend heb waren ‘Let It Be’, ‘Lift U Up’, de prachtige ballade ‘The Call’, ‘Top Of The World’ en als afsluiter ‘Anytime Anywhere’. Veel overeenkomst met het live album dat ze uitgebracht hebben aldus. Rasmuzikanten en een onderhoudende show!
 De aanblik op het kleine podium was op zijn minste gezegd “vreemdâ€. AMPHITRYON stond er vrij statisch zijn simfonische black metal op een select publiek los te laten. Ik noteerde een gitarist die me vocaal ook wel beviel (grunts en black metal screams), vrij ingewikkelde structuren en twee dames waarvan de Egyptische een erg kwade indruk maakte. Haar ogen schoten vuur en haar houding was gewoon vijandig. Niet prettig om naar zo een chagrijnig mens te kijken, dus op naar de frituur.
 Er restten ons nu nog twee bands op het hoofdpodium. AFTER FOREVER was eerst. Het werd donker en dat speelde in hun voordeel voor de mooie show met veel licht en vuurwerk dat ze bij hadden. En wat zag ik daar? Sander was terug!!! Nou ging ik toch wel wat aandachtiger kijken, want dit was de eerste keer dat ik de nummers van het laatste album uitgevoerd zag zoals ze bedoeld waren om uitgevoerd te worden. Dit wil zeggen met Sander op gitaar en zijn vertrouwde grunts als tegenwicht voor de opera-achtige gezangen van Floor Jansen. Ik hoef jullie niet te vertellen dat de band er duidelijk zin in had en het publiek genoot dan ook met volle teugen van nummers als ‘Energized Me’, de single ‘Equally Destructive’, ‘Transitory’ en het oudere ‘Digital Deceit’. Het viel me op dat Floor een paar keren het podium verliet om meer ruimte te geven aan de muzikanten en dat resulteerde onder andere in een knap duel tussen toetsenist Joost van den Broek en gitarist Sander. ‘Forlorn Hope’ was een andere duik in het verleden. Later in de set werd ook nog ‘Follow In The Cry’ van de eerste cd uit de kast gehaald en het was een heuglijk feit om After Forever terug voltallig bezig te zien.
  De voorbereiding voor het THERION concert nam heel wat tijd in beslag zodat de Zweedse band met een flinke vertraging (een uur) zijn concert aanvangt. Maar dat geeft niet, want een Therion is steeds een prachtige en verzorgde belevenis die je in feite met niets kunt vergelijken. Alles is zo bombastisch en over the top dat het tezelfdertijd heel natuurlijk gaat lijken. Diep in de nacht verlichten rode en blauwe lichten het sprookjesachtige decor met erkers, tralies, veel trapjes en hoeken. Kaarsen worden ontstoken in talrijke zwarte kandelaars. In ‘Schwartzalbenheim’ komen de mannelijke zangers aan bod. Dat zijn nu Thomas Vikström en Snowy Shaw (de opvallende reus in de wei vanmiddag met scherp gelaat en onnatuurlijk blond haar). In ‘The Blood Of Kingu’ komen de sierlijke operavocalen van Lori Lewis en Katarina Lilja meer op de voorgrond. Alsof twee werelden zich verenigen is er de stug doorrockende band met Christopher immer headbangend over zijn gitaar, de sluike blonde haren wapperend in de wind en de gebroeders Niemann als vast baken sinds eeuwen. Na ‘An Arrow From The Sun’ is er even later een romantisch duet tussen Snowy en de roodharige Katarina (‘Son Of The Sun’). In ‘Muspelheim’ kwam een knappe gitaarsolo van Kristian Niemann. Een hoogtepunt van de laatste cd ‘Gothic Kabbalah’ blijft ‘The Perennial Sophia’ en dat weet de band ook want ze spelen het steeds live. Prachtig is dit! Natuurlijk kan ook ‘The Rise Of Sodom And Gomorrah’ niet ontbreken! We zijn nu aanbeland in het rijk der vroegere klassiekers. Maar wat is dat? Totale duisternis. Een technisch mankement? Snowy Shaw vangt het adequaat op en verkondigt doodleuk: “This is really black metal†en zingt een Edith Piaff nummer om het publiek te vermaken, terwijl de drummer ook nog even inspeelt op de onverwachte onderbreking. Dit zijn natuurlijk de onverwachte wendingen in een show. Even later kunnen we toch nog genieten van een spetterende finale met “Cult Of The Shadow’ en ‘To Mega Therion’. Onverstoord als steeds brengt Therion deze ten uitvoer. Het is dan ook een topband die ik eindeloos waardeer en een waardige afsluiter van dit gezellige festival in het Noorden van Frankrijk. Een nieuwe ontdekking die volgend jaar hopelijk een vervolg krijgt!
Geplaatst door Vera op zondag 11 november 2007 - 18:29:31
Reageren is uitgeschakeld
|
|
