|
POWER PROG & METAL EVENT II - Colfontaine (Mons) - 11/12/2010
Text: Vera
Pics: Vera & Luc
In april 2010 diende een nieuwe interessante locatie zich aan om je als Belgische liefhebber van progressieve metal te begeven. Niet heel het festival was van progressieve aard, men had ook de Duitse hardrockact bij uitstek, bekend bij een erg breed publiek – The Scorpions – weten te strikken, net voor zij aan hun afscheidstournee begonnen. Het verslag van dit eerste Progpower & Metal Fest in Bergen (Mons) kan je hier lezen. Groot was dan ook onze interesse toen we vernamen dat dit festival een winterse semi-editie hield. Italiaanse bands die we al jaren volgen waren daar uitgenodigd. Klassebakken als DGM, Astra en Empyrios blijven acts die overal goede kritieken oogsten, maar doorbreken naar een breder publiek – zelfs in het progressieve metal genre – lijkt moeilijk te zijn. Dat is erg spijtig, maar eens te meer een reden om op een winterse dag de rit naar Mons (Bergen, Henegouwen) voor lief te nemen en ons onder te dompelen in de prestaties van de beste bands van de Laars. Hulde aan de organisatoren die in deze tijden nog dit initiatief nemen!
Zoals we vreesden was er vanavond niet veel volk. Wanneer we netjes op tijd om 17u arriveren is een eerste band al bezig, maar wegens regelen van de backstage passen kunnen we pas verslag geven vanaf Orion’s Night Van deze band uit Luik had ik wel eens een ep besproken, maar die was me niet echt in gunstige zin opgevallen. De symfonische death metal van dit vijftal – met een Japanner in de gelederen – is okay maar ook niet meer dan dat. Een leuk begin om de avond te starten. Er is zijn een paar wijzigingen in de affiche, maar naar we vernemen is Stainless als volgende aan beurt. Het is nog een conglomeraat dat zoekende is tussen de jaren 70 look van de gitarist en de moderne vibrerende aanpak van de bassist, maar toch hielden we er een positief gevoel aan over. Nog positiever wordt het wanneer Max Pie het podium betreedt, want organisator/zanger/bezieler Tony mag gerust uitgeroepen worden tot enthousiaste performer van de avond. Max Pie mag dan een onbekende, kleine band zijn, de energie en passie die ze vanavond op het podium uitstralen mag er zijn! Ze traden ook op tijdens het eerste PPM festival en toen al vielen ze op door hun begeestering. Ook vanavond was dit bijzonder geslaagd.
Zij vormden de aanloop of prelude tot de Italiaanse beleving. Hier moet ik even diep graven in mijn geheugen en links leggen tussen verschillende bands die ik allemaal besproken en geïnterviewd heb. Vooreerst hebben we Empyrios. En daarmee is mijn Italiaanse connectie met deze bands begonnen, want gitarist Simone Mularoni speelt zowel in DGM als in Empyrios en toen ik een interview deed voor het debuut ‘And The Rest Is Silence’ van Empyrios was hij het die antwoordde. De muziek is heavy, vrij complex maar ook melodieus, met vele prachtige solo’s van Simone. De meeste songs komen van het tweede album ‘The Glorious Sickness’, maar ook het debuut wordt niet over het hoofd gezien. Het energieke toetsenwerk van Emanuelle Casali neemt een prominente rol in en zanger Silvio Mancini heeft een sterke stem die het geheel draagt. Een energiek concert dat deze Italiaanse avond een eerste warme gloed geeft!
Astra. Ik hoorde voor het eerst van hen toen ik Empyrios interviewde en zij de keyboard speler Emanuelle Casali bleken weggekaapt te hebben van een Italiaanse Dream Theater cover band die zelfs Jordan Rudess eens op bezoek kreeg tijdens hun fanclub happenings. Dat is natuurlijk een feit dat meteen mijn sympathie wegdraagt. Intussen is Astra geëvolueerd naar een band die zelf zijn composities schrijft. Natuurlijk is de invloed van hun grote voorbeelden nog merkbaar, maar ze hebben zeker een eigen identiteit. Ze maken gewoon beestig goede muziek voor progressieve metal liefhebbers. Sinds begin 2010 doen ze het zonder zanger Titta Tani en dat betekent dat nu de goedogende bassist Andrea Casali de zang voor zijn rekening neemt. Een wervelend schouwspel viel ons ten deel, waarbij vooral songs uit het excellente album ‘From Within’ (2009 – Lion Music) de revue passeerden. Top!
Het feest bereikt een apotheose bij de hoofdact DGM de moeder van deze drie acts, laten we het zo stellen. Ooit opgericht door drie virtuoze muzikanten als instrumentale tour de force, telt de vijfkoppige band tegenwoordig geen enkel origineel lid meer. Dat doet geen afbreuk aan hun virtuositeit en bezieling, zowel op het podium als in de studio. Onlangs brachten ze nog een verrukkelijke DVD gekoppeld aan een best of CD uit om dit te illustreren. Vanavond spelen ze een sterke set waarbij de energieke zanger Mark Basile alles in goede banen leidt met zijn heldere stem, bassist Andrea Arcangeli weer hemels staat de ronken op zijn immense bas, Simone Mularoni de meest klaterende solo’s speelt die ik in lange tijd gehoord heb, toetsenist Emanuelle Casali zich geconcentreerd over zijn imposant keyboard buigt om de composities verhevenheid toe te voegen en drumbeest Fabio Costantino erop los slaat als een furieuze Romein. Dit alles wordt gebracht met een gezonde dosis pathos om de complexe composities volledige eer aan te doen. Spijtig dat de wereld het niet beseft – gezien de opkomst – maar DGM is een wereldband! Ik hoop dat dit niet hun laatste concert in onze contreien was. De aanwezigen genoten in ieder geval in sterke mate! Dank je DGM, Astra en Empyrios: dit was een uitzonderlijke, speciale en prachtige avond. Dank gaat mede uit naar de perfecte organisatie die net als de vorige keer getuigd van durf en (h)eerlijk initiatief!
DGM SET LIST
Heartache
In a Movie
Enhancement
No Looking Back
Hereafter
Living On The Edge
Fading & Falling
Some Day, One Day
Not In Need
A Day without The Sun
Brand New BLood
New Life
Encore:
Is Hell Without Love
Geplaatst door Vera op woensdag 22 december 2010 - 10:53:52
Reageren is uitgeschakeld
|
