|
|
 |
|
|
|
JUDAS PRIEST: 'British Steel', de plaat die onze identiteit bepaalde...
Gitarist KK DOWNING blikt terug op het album BRITISH STEEL
Tekst: Geert Ryssen
Pics: met dank aan Sony
Einde jaren zeventig van de vorige eeuw gaf de opkomst van de punk het hele rockwereldje een flinke trap onder de kont. Het enorm rijk palet aan muzikale ontwikkelingen had geleid tot mastodontgroepen die enkel nog optraden in arena’s en met behulp van zeer gesofistikeerde logistiek en apparatuur. Alhoewel de geschiedenis ons ondertussen heeft geleerd dat de Pink Floyd’s, Led Zeppelin’s, Deep Purple’s en Yes’en uit die tijd muzikaal de tand destijds hebben doorstaan, kregen ze toen toch een flinke opdoffer van een stel jonge honden die energie, anarchie en rauwheid als handelsmerk hadden. De ietwat geprefabriceerde Sex Pistols waren de vaandeldragers. Hardrock was ondertussen blijven steken in de sporen van de groten (Led Zeppelin, Black Sabbath, Deep Purple, Uriah Heep, …) en nieuwe groepen kenden een eerder marginaal bestaan. De injectie van de punk blies ook een nieuwe generatie heavy rockers nieuw leven in en de New Wave of British Heavy Metal was geboren met vandaag als belangrijkste overlevenden Iron Maiden. Eén groep wist perfect de transfer te maken van hardrock oude stijl naar de energieke en jachtige nieuwe metal en dat was Judas Priest.
In 1980 maakten zij een absolute klassieker met ‘British Steel’, een plaat die de geest en de songwriterkwaliteiten van de pioniers wist te koppelen aan de nieuwe wind die door het rocklandschap raasde. Songs zoals ‘Breakin’ The Law’, ‘Metal Gods’, ‘Grinder’, ‘Living After Midnight’ en ‘You Don’t have To Be Old To Be Wise’ behoren tot het vaste erfgoed van de (Britse) heavy metal. Kort nadien zouden ze met platen als ‘Screaming For Vengeance’, ‘Point Of Entry’ en ‘Defenders Of The Faith’ ook door de geluidsmuur knallen in Amerika. Vandaag behoren zij tot de levende legenden. Halfweg de jaren negentig nam het verhaal van Priest een wat onzekere wending toen hun frontman Rob Halford op het solopad ging en ze in zee gingen met Tim ‘Ripper’ Owens. Sinds 2004 is Halford terug en blijft de groep toeren en cd’s maken. ‘British Steel’ wordt vandaag terug in de spotlight geplaatst door een speciale heruitgave met dvd en cd en een documentaire over de plaat. Gitarist van het eerste uur KK Downing haalt met ons enkele herinneringen op.
Jullie hebben vorig jaar al een tour gedaan waarbij British Steel in zijn geheel werd uitgevoerd. Gaan jullie ook dit jaar nog met die plaat toeren?
Dat lijkt me niet evident. We hebben een tour gedaan in Amerika en Japan, maar we hadden in Europa nog maar pas gespeeld met Megadeth en het zou allemaal een beetje te snel na elkaar zijn gekomen. Ik sluit echter niet uit dat we volgend jaar een deel van die show doen op plaatsen waar we dat nog niet hebben gedaan.
Wat betekent de lp British Steel persoonlijk voor jou?
Wel toen we met de idee speelden om die plaat in haar geheel live te spelen, hebben we ons ook opnieuw gerealiseerd wat ze voor onze carrière heeft betekend. Ze is belangrijk geweest voor heavy metal in het algemeen, maar voor de groep in het bijzonder omdat wij met die plaat onze identiteit hebben gevonden. Veel mensen zijn van oordeel dat British Steel eigenlijk cruciaal is geweest voor de start van het metal tijdperk. Alles wat met die plaat te maken had, van het artwork, de songs, de teksten tot de productie was eigenlijk een blauwdruk van een nieuwe tienerrebellie. Titels zoals The Rage, Breaking The Law of You Don’t Have To Be Old To Be Wise kristaliseren perfect uit waar we toen voor stonden. Het is ook de plaat geworden die voor ons de deuren heeft geopend in Amerika.
Ik kan me voorstellen dat als je een lp van dertig jaar geleden in zijn totaliteit opnieuw live brengt, je toch bepaalde dingen met gemengde gevoelens benadert. Je vindt wellicht niet alles nog even goed.
Wel ik moet je zeggen dat die plaat in haar geheel erg sterk blijft klinken als je ze in haar oorspronkelijke sequens live brengt. We aarzelden wel om bepaalde songs te spelen die we vroeger nooit live hadden gedaan, maar eens we ermee bezig waren, hebben we er enorm van genoten en het publiek reageerde navenant. Eigenlijk ben ik vandaag nog best tevreden met alles wat er op staat.
Ben je ook nog steeds tevreden met de productie van Tom Allom?
Absoluut. Tom is een zeer getalenteerde producer en we werken vandaag nog altijd met hem. Hij is trouwens zeer betrokken geweest met deze heruitgave en de dvd.
Kun je je nog herinneren hoe het was om die plaat op te nemen en met welke instrumenten je die hebt opgenomen?
Eigenlijk heb ik daar niet zoveel specifieke herinneringen aan. Het was een periode waarin we ons in een soort mallemolen bevonden. De platen volgden elkaar aan een hoog tempo op. We hadden in elk geval niet voldoende songs klaar en we hebben er nog een paar geschreven in de studio. Op dat moment had ik slechts twee gitaren: een Flying V en een Fender Stratocaster. De versterker die ik gebruikte was een Marshall van 50 Watt. Daarnaast gebruikte ik wel wat effecten zoals een wah wah pedaal en een phase unit. Het was allemaal vrij eenvoudig en vandaag gebruik ik meer moderne apparatuur maar in essentie is er nog niet veel veranderd. Moderne apparatuur is echter gemakkelijker te vervangen als er iets scheelt en dat is een voordeel.
Judas Priest heeft ook nooit het experiment geschuwd. Platen als Turbo of de meest recente Nostradamus tonen aan dat de groep niet altijd op safe speelt. Ook op British Steel staat een song als The Rage die al duidelijk aantoont dat de band zich ook creatief avontuurlijk durfde op te stellen.
Dat klopt inderdaad. We hebben altijd de grenzen van het genre willen verleggen en zijn steeds op zoek blijven gaan naar nieuwe dingen. Als je bijvoorbeeld Judas Priest plaatst tegenover AC/DC dan merk je dat die groep veel meer drijft op een bepaalde formule. Dat bedoel ik niet als kritiek, want ze zijn fantastisch in wat ze doen, maar wij durven al eens veranderen van song tot song of van album tot album. Soms lukt dat en soms ook niet (lacht). Wij durven echt wel risico’s nemen.
Ben je op de hoogte dat de Duitse metal diva Doro jullie song ‘Breaking The Law’ bijna altijd tijdens haar optreden brengt?
Jazeker en ik meen te weten dat ook Saxon die song speelt. Doro heeft een paar jaar geleden ons eens op het podium vervoegd om Breaking The Law te doen en dat is uiteraard fantastisch.
British Steel was het eerste album met drummer Dave Holland en hij speelde tijdens de ganse decade bij de band. Enkele jaren na zijn vertrek raakte hij echter verwikkeld in een dossier rond misbruik van een minderjarige. Heb je nog contact met hem?
Eigenlijk niet, maar ik wil daar ook niet over oordelen. Ik kan je alleen verklappen dat door het Engelse rechtssysteem al veel onschuldigen zijn opgehangen en veel schuldigen zijn vrijgesproken (lacht).
Jullie ontvingen recent ook een Grammy Award voor de song Dissident Agressor van het live album A Touch Of Evil. Wat doet dat met een mens?
Ja, wat denk je daar nou van? Ik ben er best trots op. Nu geloven mijn ouders en familieleden tenminste dat ik een echte muzikant ben (lacht).
Hoe kijk je als succesvolle muzikant die de gouden jaren zeventig en tachtig hebt meegemaakt naar de huidige situatie aan in de muziekindustrie?
Wel, ik denk dat het een zeer droevige zaak is. Het is vooral een ramp voor nieuwe groepen. Platenmaatschappijen zijn er niet meer in geïnteresseerd omdat ze er geen geld meer aan kunnen verdienen. Wij mogen van geluk spreken dat we nog steeds ondersteuning krijgen van Sony en van onze managers.
Staat er nog wat in planning voor 2010?
We zijn al zolang aan de gang en hebben wel eens wat rust nodig. Ondertussen bereiden wij ons voor om in 2011 en 2012 terug te gaan toeren en wat opnames betreft, wachten we nog wel even af. We zorgen er gewoon voor dat we volgend jaar op de proppen komen met een sterke setlist. We zijn er op dit moment niet aan toe om maanden opgesloten te zitten in een studio.
Wat ons betreft hoeft dat ook niet. De groep beschikt over een rijk repertoire met een aantal onverwoestbare klassiekers. British Steel is er één van en de dertigjarige verjaardag van die plaat herinnert ons genadeloos aan waar Judas Priest voor staat. Deze release moet de belangstelling voor de groep levendig houden, maar de bandleden kijken duidelijk uit naar een beetje rust en het ziet er naar uit dat 2010 een sabbatjaar wordt. KK belooft ons echter dat nadien de groep weer op volle toeren zal draaien.
Geert Ryssen
www.judaspriest.com
Geplaatst door Vera op woensdag 25 augustus 2010 - 12:00:26
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
