|
|
 |
|
|
|
PROPHECY FEST 2017 - 28-29/07/2017 - Balver Höhle - Balve (D)
Voor de derde editie van Prophecy Fest trokken we eind juli weer naar Duitsland. Iets voorbij Dortmund gaan we richting Balve waar in de feeërieke grot een keur aan exclusieve bands aantreden. De meesten staan onder contract bij Prophecy Productions, maar er wordt al eens occasioneel een ‘vreemde’ band geëngageerd. Zo was het IJslandse Sólstafir dit jaar hoofdact op vrijdag en sloot een illuster gezelschap met wortels in Killing Joke en Current 93 op zaterdag het gebeuren af, terwijl ook Hexvessel geen Prophecy band is, maar wel heerlijk in het concept paste.
Tekst: Vera
Vrijdag, 28 juli 2017
Wanneer we na een lange autorit vanuit Antwerpen de plaats naderen waar we twee dagen lang eclectische muziek gaan horen, overvalt ons al een gevoel van vertrouwen en thuiskomen. Er heerst een gezellige sfeer, ook buiten aan de kraampjes, maar wij gaan eerst een kijkje nemen naar Nhor. Dit Engelse eenmansproject werd eerst bekend als atmosferische black metal band, maar ging op het meest recente album ’Momentae Quintae Essentiae’ terug naar de essentie met verstilde mijmeringen die men eerder als neofolk of ambient kan categoriseren. Dit was de eerste live performance ooit en het was bevreemdend en apart. Het nieuwe materiaal werd enkel op piano gespeeld met de rug naar het publiek toe. Er was ook een schilder op het podium die met vlotte pen geestverruimende ontwerpen schetste ter sfeerschepping. Heel speciaal, maar na verloop van tijd toch een tikkeltje eentonig en dus gingen we alvast een kijkje nemen aan de merchandising stand, want dat is ook altijd de moeite waard.
Soror Dolorosa is als lichtjes decadente gothic band een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wij hebben altijd al een boon gehad voor het vijftal dat zich met licht (gespeelde) hooghartige flair over het podium beweegt. Lekker jekkers, zonnebril en een diepe, sensuele zang galmt doorheen de grot. We denken in de richting van The Cure, Comsat Angels en Sisters Of Mercy. De band speelt heel het ‘Severance’ album terwijl zanger Andy Julia zich als een volleerde showman gedraagt en het publiek zoveel mogelijk bij de zaak probeert te betrekken. Bovendien kregen we ook al een première van enkele songs uit het nieuwe album ‘Apollo’ dat pas in september zal verschijnen. Een toegankelijke hap gothic rock tussen de complexere bands kan nooit kwaad…
Het eerste hoogtepunt van de dag dient zich aan wanneer het omstreeks zeven uur tijd is voor Sun Of The Sleepless. Dit black metal project van Schwadorf heeft altijd een beetje in de schaduw gestaan van zijn andere bands Empyrium en The Vision Bleak en lange tijd was het dan ook in de ijskast gezet. Ze brachten ook enkel een paar kortere hebbedingetjes uit. Tot we dit jaar bijzonder aangenaam verrast werden door een heus volbloedig debuut album ’To The Elements’. Wat was dat een knaller! Na al die jaren heeft Schwadorf zich uiteraard veel ontwikkeld als muzikant (en als producer), dus is deze atmosferische black metal verrijkt met erg veel diepgang, betoverende kalmere passages en een verregaande melancholie. Op en top Schwadorf, maar in een ander jasje. Uiteraard werd dat debuutalbum gespeeld, met als extra nog enkele oudere songs. De band die we vanavond op het podium zagen, zette de songs vlot en gepassioneerd neer. We maakten naast Eviga van Dornenreich ook kennis met de gitarist van Mosaic (die zich bijzonder enthousiast gedroeg) en de jonge drummer waarvan sprake in het interview dat ik onlangs deed met Schwadorf. Onze bezieler deed het schitterend, niet alleen als gitarist, maar ook als frontman en zanger, want die rol is hem zelden toebedeeld. Een gedenkwaardig concert!
Ik verlang er al jaren naar om Arcturus eens eindelijk live te zien. In feite is hun naam verbonden aan mijn eerste kennismaking met Prophecy Productions toen ik op een metal markt bij hen de eerste albums van Empyrium en Nox Mortis kocht, plus Arcturus (‘Aspera Hiems Symfonia’) en In The Woods (‘Heart Of The Ages’). Toen allemaal geen bands die à volonté op podia te zien waren en zo komt het dat ik vanavond mijn première beleefde om Arcturus live te zien. De muziek van deze Noren – black metal van het avontuurlijke en uitdagende soort, met avant-garde frivoliteit – is altijd een kwestie van ‘love it or hate it’ geweest. Bands die grenzen verleggen hebben het nu eenmaal niet altijd gemakkelijk en zij waren één van de eersten die black metal met andere, progressieve elementen gingen vermengen. Voeg daar de haast kolderieke presentatie van boegbeeld ICS Vortex aan toe en ik zag al enkele meewarrige blikken toen ik oprecht enthousiast applaudisseerde. Het ruimtethema is ook altijd prominent aanwezig in Arcturus’ werk en dat werd hier in de grot mooi geïllustreerd met dia’s en backdrop. ’Arcturian’ (2015) is het meest recente werk van Arcturus, een band die trouwens uit coryfeeën uit de Noorse scène bestaat zoals de genoemde ICS Vortex en drummer Hellhammer. De heren zij hilarisch uitgedost en geven ons ruim inzage in het laatste album. Maar gestart wordt er met ‘Evacuation Code Deciphered’ van ‘Sideshow Symphony’ en ‘Painting My Horror’ van ‘La Masquerade Infernale’. Naast zes nieuwe songs spelen ze zelfs ‘To Thou Who Dwellest In The Night’ van de eersteling en dat moet zowat het eerste nummer zijn dat ik ooit van hen hoorde. Afgesloten wordt er met het nieuwe ‘Angst’. We waren tevreden!
Vorig jaar was het concert van het IJslandse GlerAkur voor velen een revelatie. Toen zetten ze met enkel een EP op zak een wervelende show neer en dit jaar kwamen ze dat met full length ‘The Mountains Are Beautiful Now’ als recente release, nog eens dunnetjes overdoen. Er stond weer een erg uitgebreide band op het podium om de post metal achtige muziek van geluidsdesigner Elvar Geir Sævarsson ook live tot volle ontplooiing te brengen. Het was bij momenten erg heftig en ruw, anderzijds ook uitwaaierende klanken van grote schoonheid. En het toetje smaakte het beste, want toen kwamen de muzikanten van Sólstafir meespelen en zong Addi zelfs al een song.
En dan maakten we ons op voor [b]. Ik kan gerust stellen dat dit mijn ultieme favoriete band van de laatste jaren is. Ik deed er al wild over ten tijde van ‘Masterpiece Of Bitterness’, maar net als wijn zijn ze met de jaren nog beter geworden. Ik was dan ook in mijn nopjes toen ik dit concert op de eerste rij in het midden kon gadeslaan. Want ze waren in topvorm. Het leek me of de betoverende omgeving van de grot en de geestverruimende belichting hen nog extra in stemming bracht. Heel het concert dacht ik: ‘Wat is dit toch prachtig!’ Hoe ze de songs telkens weten op te bouwen van trage, uitwaaierende klanken naar lekker rockend… Hoe Addi met zijn ruwe stem met snik de intensiteit van de muziek extra kracht geeft… hoe cool de heren zich een houding aannemen… hoe mysterieus de onherbergzame, maar fascinerende plek waar ze vandaan komen… Het was weer een feest van huilende walvisklanken, veroorzaakt door die dekselse e-bow met een zeer inspirerende frontman die het publiek streng toesprak toen men ‘Necrologue’ ging spelen als hommage aan een vriend die zelfmoord gepleegd heeft. Dat was een verrassing in de set en ik realiseerde me dat ze ook ten tijde van ‘Köld’ al superbeklijvende songs schreven. Beginnen deed men met het nieuwe ‘Selfur-Refur’ wat ook al vertrouwd in de oren klinkt. En natuurlijk mocht ‘Otta’ (het nummer met de aanstekelijke banjo, ditmaal zonder banjo) en het sensitieve ‘Nattmal’ ook niet ontbreken. Hier stond een Grote band! De singles ‘Isafold’ en ‘Fjara’ zorgden voor aanstekelijke gotisch getinte momenten, met het Engelstalige ‘Goddess Of The Ages’ sloot men af en nodigde men een aantal vrienden van GlerAkur mee uit op het podium. Dit IJslandse feestje zorgde voor een spetterende apotheose. Na dit fantastische concert kropen we heel erg tevreden onder de wol.
Zaterdag, 29 juli 2017
Was het gisteren pas om vier uur in de namiddag ‘showtime’, dan ging men vandaag vroeger van start met Lotus Thief. Hun cover artwork van ‘Gramarye’ werd door de Oostenrijkse Irrwisch ontworpen en van deze artiest liep er een tentoonstelling in de grot waar we ook even naar gaan kijken zijn. Het was de eerste maal dat Lotus Thief in Europa optrad en hun muziek valt moeilijk te omschrijven. Een soort post rock met alternatief sausje. Soms rockte het lekker en men behield een zeker ruw randje.
Tijdens The Moon And The Nightspirit werd het kalmer. Het was een vrij ingetogen gebeuren met de nadruk op neofolk en etnische klanken. Dit is een duo uit Hongarije, bestaande uit Agnes Toth en Mihaly Szabo. In maart brachten ze het album ‘Metanoia’ uit. Voor deze gelegenheid brachten ze enkele gastmuzikanten mee: een pianist/harpist en een fluitist. Het bonte gezelschap zette een folkloristisch gebeuren neer dat vrij apart klonk. Spiritual Front tapte dan weer uit een luchtiger vaatje. Weliswaar was de gothic/cold wave van deze heren wel duister, maar een decadente kwinkslag was nooit ver weg. Ze speelden een set die zich concentreerde op ‘Armageddon Gigolo’ en kregen wat handen op elkaar.
Bij Noêta konden we terecht voor Dead Can Dance achtige sfeermuziek met esoterische vrouwenzang, maar dat werd uiteindelijk een beetje te eentonig en dus besteedden we de tijd aan een tweede bezoek aan de merchandising, het bewonderen van de grot en diens verlichting van achter in de cave en praatten met vrienden en muzikanten. Zo vingen we ook een glimp op van Dornenreich die vandaag een akoestische set brachten met materiaal uit al hun albums. Eviga op akoestische gitaar en zang, terwijl violist Inve met zijn wulps spel entertainend bezig was.
En daarna werden de grotere kanonnen weer bovengehaald. Naar het optreden van The Vision Bleak keek ik uit! Weliswaar heb ik de band al dikwijls aan het werk gezien, maar vandaag zouden ze een speciale show met extra man (en vrouw)schappen brengen. Vooreerst was er een strijkerkwartet. In 2006 hadden we dit eens gezien tijdens het tienjarig bestaan van Prophecy Productions in Zelting-Rachtingen. Ditmaal had men echter ook een extra zanger (tenor) en zangeres bij en iemand die timpali (percussie) speelde. Veel volk op het podium dus, een podium dat mooi aangekleed was met allerlei duistere ornamenten. The Vision Bleak is ongetwijfeld één van de paradepaardjes van Prophecy. Zes albums brachten ze tot nu toe uit, waarvan ’The Unknown’ het meest recente is. Daar werd meteen uit gegrepen met ‘Spirits Of The Dead’ en ‘From Wolf To Peacock’. Heftige gothic metal met een horrorrandje. Een ander hoogtepunt in de set was ‘Carpathia’ en vooral het doomachtige ‘Into The Unknown’ met prachtig gitaarwerk van Schwadorf. Op bas had men Fursy Teyssier van Les Discrets geëngageerd en die genoot heel het festival mee van de aangename sfeer. Ook een nieuwe hit is ‘The Whine Of The Cemetary Hound’. We genoten ook van ‘Deathship Symphony’ en ‘By Our Brotherhood’. Een heel sterk optreden dat een meerwaarde kreeg door de extra muzikanten en de beklijvende sfeer.
Hexvessel was voor mij de verrassing van het festival. Verder dan vage recommandaties was ik nooit geraakt, zodat ik vrij van vooringenomen verwachtingen hun concert afwachtte. En daar werd ik heerlijk in meegesleept. Ook hier werden licht psychedelische klanken extra luister bijgezet door een fenomenale lichtshow in de grot en was het één groot feest om je te laten meevoeren op de tonen van deze charmante post rock. Het was een extra lang concert met aandacht voor een mooie akoestische set. Ook daar overtuigde Hexvessel. Dit gaat thuis nader onderzocht worden!
En vervolgens de toch wel terechte hoofdschotel in de vorm van het Nederlandse Dool. Ondanks de neveneffecten bij het lanceren van deze band met de veelbesproken zangeres/gitarist Ryanne van Dorst en twee leden van The Devil’s Blood, is hun debuutalbum ’Here Now, There Then’ simpelweg een knaller. Wanneer ze van start gaan met het tien minuten durende ‘Vantablack’ is het dan ook een feest van herkenning met stuwende opbouw met prachtig gitaarwerk. Sommigen in het publiek zien in Ryanne een ware heldin, zoveel is duidelijk. Ze gaat op in de muziek op een eerder brute, mannelijke manier en dat siert haar. Stoer doen hoort daar zeker bij. Zowat heel het album passeerde de revue. Van het vlotte ‘Golden Serpents’ en luchtige ‘Words On Paper’ tot het beklijvende doomachtige ‘The Alpha’. Er waren twee zangeressen en een pianist extra on stage. Na ‘In Her Darkest Hour’ was de lange versie van ‘Oweynagat’ een hoogtepunt. Eindelijk het nummer over een grot in de grot! En wat is dit toch een knaller: deels aanstekelijk, anderzijds subliem tijdens de atmosferische passage en daarna uitwaaierend tot een psychedelisch walhalla van gitaren en solo’s. Maar kippenvel was er ook tijdens het fragiel meisjesachtig gezongen ‘The Death Of Love’. Prophecy is terecht trots om deze vis gevangen te hebben. Een prachtoptreden!
We bleven nog even kijken naar wat Hypnopazuzu ons te bieden had, maar volledig bevredigd door al het voorgaande won de nood aan slaap het van de nieuwsgierigheid. Na een mooie nachtfoto van het landschap en de grot buiten kropen we in de slaapzak.
Nabeschouwing: deze derde editie van Prophecy Fest bezorgde ons wederom een grandioos weekend met prachtige muziek, zowel gekende als onbekende bands. Het was heerlijk om tussen bekenden en muzikanten te vertoeven. De organisatie had alles piekfijn geregeld en zowel de merchandising als het natje en droogje werden aangeboden aan schappelijke prijzen. Helaas hoorden we al vlug het gerucht dat er volgend jaar geen Prophecy Fest komt. Dat zette een domper op de feestvreugde, maar men gaat het unieke concept willen behouden en hopelijk in 2019 ons weer op een inventieve manier verrassen. Wij houden in ieder geval onvergetelijke herinneringen over aan deze drie edities vanwege het unieke aanbod, de gemoedelijke sfeer en de prachtige locatie.
Geplaatst door Vera op vrijdag 01 september 2017 - 22:58:26
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
