|
Doro - Luke Gasser - Biebob, Vosselaar - 05/12/2014
Tekst: Geert Ryssen
Een druilerige regenavond en een dito spits op de weg beloven niet veel goeds. Het kan verkeren. We gaan ons niet verliezen in setlists en allerlei trivialiteiten. Het was er vanavond knal op. Opener Luke Gasser is een multi-talent met veel pijlen op zijn boog: muzikant, filmmaker, schrijver en plastisch kunstenaar. Je geeft het hem niet na. Zijn ‘foute’ afro en zijn sixties imago zijn echter geen geval van onachtzaamheid. Luke is een rock’n’roll Messias die zijn hart verloren heeft aan de Britse invasie van de jaren zestig. Keith Richards is zijn grote held en hij speelt dan ook uitsluitend ritmegitaar, een uit de mode geraakt ambacht. Zijn roem reikte tot nu toe niet verder dan zijn thuisland Zwitserland en tijdens zijn eerste internationale tournee mag hij meteen rekenen op veel bijval. Hij staat met microfoon, gitaar en een knallende ritmesectie op het podium en laat ons een half uurtje proeven van zijn basic rock’n’roll. Hij heeft er de stem voor, staat er als een volleerde rocker en zijn rudimentair ritmespel valt lekker in de plooi door een perfecte timing. Naast nummers uit zijn twee meest recente cd’s (‘Retribution’ en ‘Flicker’) brengt hij een eigenzinnige bij punk aanleunende versie van de klassieker ‘Baby, Please Don’t Go’. Als er een snaar breekt, gaat hij verder met alleen bas en drums om een al even afwijkende versie van The Rolling Stones’ ‘Sympathy For The Devil’ ten beste te geven. Hou die gast maar even in het oog!
In een afgeladen volle Biebob geeft Doro haar laatste concert van het jaar en meteen ook het laatste van de ’30 Years’ tournee. Het is voor haar een beetje thuiskomen want haar carrière nam dertig jaar geleden een start in dit kleine kikkerlandje. Ze is dat nog niet vergeten en geeft de Biebob bijna een half uur extra cadeau. Het einde van de show stond gepland om 10.45 uur, maar niet dus. Het werd 11.15 uur om nadien nog een klein uurtje de tijd te nemen om aan haar fans handtekeningen uit te delen en met hen op de foto te gaan. Doro toont zich in deze stoomcabine van haar warmste kant. Ze bedankt uitvoerig al wie haar in die dertig jaar heeft gesteund en de goden zijn deze avond bijzonder goed gezind. Haar band is altijd steengoed, maar deze avond doen ze er nog een schepje bovenop. Gitaristen Luca Princiotta en Bas Maas vormen de meest hemelse gitaartandem die ik ooit heb gehoord, drummer Johnny Dee overtreft zichzelf nogmaals en bassist Nick Douglas legt de perfecte solide fond. Harrison Young kleurt waar nodig het zaakje in met zijn keyboards. Dit is hoe een goede hard rock band moet klinken: strak, krachtig, gepassioneerd en met een zin voor timing die akelig juist is, maar niets van de power afdoet. Doro draagt ongetwijfeld de sporen van een zwaar jaar, maar daar is weerom niets van te merken. Eens ze dat podium bestijgt, krijgt ze een adrenalinekick die haar onmiddellijk op de juiste golflengte brengt om haar publiek meer te geven dan ze ooit hebben verwacht. Zij weet ondertussen exact hoe een perfecte set wordt opgebouwd en ook dat is vanavond feilloos. Haar stem klinkt wat heser, maar zal in de ballades toch die sublieme schoonheid terugvinden waarmee ze ons zo kan charmeren. Ze neemt de tijd om haar petekind dat net voor het podium staat te trakteren op een wondermooie uitvoering van ‘Herzblut’ en als ze haar set van ruim twee uur afsluit met ‘Love Me In Black’, zingt ze dat nummer met zoveel gevoel en overtuiging dat iedereen in de zaal zich persoonlijk moet aangesproken voelen. Wat een dame, wat een reeks nummers. Dank je Doro voor dit fantastische jaar. We wensen je oprecht een zalige kerst en gelukkig en succesvol Nieuwjaar dat de start moet worden van de volgende dertig jaar. De afwezigen hadden vanavond niet eens ongelijk wat er was geen plaats meer in de herberg. Voor dit volgepakte huis, moet dit een van de beste en warmste concerten van het jaar zijn geweest. Doro rules!
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op maandag 08 december 2014 - 17:37:32
Reageren is uitgeschakeld
|
