|
Kenny Wayne Shepherd Band, Song Of Revolt - Roma, Antwerpen - 12/11/2014
Tekst: Geert Ryssen
In zaal Roma werd in een ver verleden rockgeschiedenis geschreven met concerten van Wings (Paul McCartney), een jonge Peter Gabriel solo en het eerste optreden van AC/DC met Brian Johnson. Gewijde grond! Sindsdien vloeide er veel water naar de zee, was de oude bioscoopzaal een tijdlang gesloten om na essentiële renovatie door een groep idealisten te worden heropend als cultureel centrum. Voor ondergetekende was het de eerste kennismaking met de Roma ‘nieuwe stijl’ sinds die legendarische concerten. De oude bioscoopstoelen zijn niet meer, maar het publiek zit wel gezellig aan tafeltjes, zoals in de traditionele jazzclubs. We herinneren ons een behoorlijke akoestiek, maar met het verdwijnen van de oude fluwelen stoelen, klinkt het allemaal een beetje hol. Ook financieel blijkt het moeilijk te gaan, vooral nu er opnieuw belangrijke onderhoudswerken nodig zijn. Het talrijk opgekomen publiek wordt dan ook door de Vlaamse topacteur Warre Borgmans op ludieke wijze aangespoord om een steentje bij te dragen via fundraising of simpelweg door bij het verlaten van de zaal wat ‘stoelgeld’ in de door Borgmans eigenhandig vastgehouden ‘schaal’ te leggen. Het concert van Kenny Wayne Shepherd heeft hopelijk menig liefhebber in de juiste stemming gebracht om in de buidel te tasten, want sfeer was er wel. Dat bleek vooral bij de staande ovatie die Shepherd mocht ontvangen na zijn ruim anderhalf uur stomend optreden.
Het Belgische Song Of Revolt - met ex-El Fish gitarist Filip Casteels in de hoofdrol - mocht openen en deed dat voortreffelijk met moderne aan Rival Sons verwante bluesrock. Hun korte set verveelde geen seconde en liet een band horen die we niet zullen vergeten, maar de hoofdprijs was toch voor de The Kenny Wayne Shepherd Band. Shepherd trad aan met een verbluffende ritmesectie met ex-Stevie Ray Vaughn drummer Chris Leyton en top(sessie)bassist Tony Franklin (o.a. ex-The Firm met Paul Rodgers, Jimmy Page en Chris Slade, ex-Blue Murder en meer dan honderd sessies), maar zonder de aangekondigde keyboardspeler Riley Osbourn. De beuk wordt er onmiddellijk ingezet met kokende en swingende rhythm & blues/rock’n’roll. De band warmt zich op met snelle franjeloze nummers die zonder aankondiging elkaar opvolgen. We krijgen er het gevoel bij dat we de jonge Rolling Stones of Pretty Things met hun rauwe sixties rhythm & blues aan het werk zien . Het moet zoiets geweest zijn: energie, overtuiging en assertiviteit met een trefzekerheid die de opwinding niet in de weg staat. Als Shepherd zich dan eindelijk tot het publiek richt, kondigt hij een aantal nummers aan van de pas verschenen en sublieme cd/2lp ‘Goin’ Home’. Met meer afwisseling komt het ware talent van de hele band nu goed uit de verf. Zanger Noah Hunt klinkt een beetje zoals de jonge Paul Rodgers en het zal wel geen toeval zijn dat iconen zoals The Free en Bad Company al eens durven doorklinken in de nummers. Shepperd kent ook zijn klassiekers en de band zindert dan ook zoals de jonge Fleetwood Mac in een schurend en swingend nummer van Elmore James. Ook B.B. King en Jimi Hendrix zullen aan de beurt komen. De ‘vraag en antwoord’ techniek van King wordt met jong enthousiasme in de eenentwintigste eeuw gekatapulteerd en het laatste bisnummer wordt een verpletterende uitvoering van Hendrix’ Voodoo Chile’. De houding van het overwegend ouder publiek slaat om van geïnteresseerd luisteren naar wild enthousiasme. Zet die band maar eens in Werchter zodat ook het jonge volkje kan kennismaken met deze nieuwe bluesmannen die niet alleen het genre verrijken met tomeloze energie, maar ook instrumentaal toppers zijn. Dit zijn stuk voor stuk meesters op hun instrument en Noah Hunt is een dijk van een zanger. Franklin speelt op een fretless bas en doet dat met een precisie die er voor zorgt dat het geen wollige dreun wordt. Veel show geven ze niet, maar dat compenseren ze met hun overweldigende energie en muzikaliteit. Shepherd is een beest van een gitarist! Hij staat op het podium als een jonge Keith Richards met peper in zijn gat. Leyton kan swingen, maar beheerst ook meesterlijk de ‘net even na de tel’ beat waar Rolling Stones drummer Charlie Watts het patent op heeft . Mooi concert dus en als we voldaan naar buiten stappen zijn we dan ook in de juiste stemming om Borgmans’ mandje te spijzen.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zondag 16 november 2014 - 23:09:19
Reageren is uitgeschakeld
|
