 |
DAMAGE CONTROL: Raw
| Release: 2009-11
Style: bluesy hard rock
Label: http://www.angelair.co.uk/
Website:
Contact:
Playing Time: 60:33
Cat. N°: SJPCD311
Review by: Edwin
Translated by: Edwin
Rating: 7/10
|
English:
You won’t find many bands whose second album is the same as their debut. DAMAGE CONTROL is a band that has done just that… Well, not exactly. Let me explain.
DAMAGE CONTROL was formed in 2007 by UFO bassist Pete Way and the master of unreleased collaborations, guitarist Robin George (David Byron, Glenn Hughes, Phil Lynott, Robert Plant). They soon recruited another legend, drummer Chris Slade (URIAH HEEP, MANFRED MANN’S EARTH BAND, AC/DC, THE FIRM, MSG, ASIA …) and vocalist Spike (THE QUIREBOYS) and recorded their self-titled debut album.
The album did meet with some critical acclaim, but George and Way were never completely satisfied with the finished product. It was not exactly the ‘cruel, hard, brutal, in-your-face’ sound the pair had intended, so they set out to rework the album, this time with George and Way handling the vocals. And that’s what this ‘Raw’ album is: the album that sounds exactly the way the pair had intended it to sound from the start.
So, what does it sound like? Well, it is ‘cruel, hard, brutal and in-your-face’, but then the original already sounded that way to me. But the least you can say is that it sounds very different from the Spike-fronted version. Without the sandpaper vocals, the tracks get a completely different dimension. Although Pete Way is not exactly the word’s best singer, and George does not have that grainy quality in his voice that the bluesy hard rock calls for, both do pretty well.
Robin George in particular is a pleasant surprise. To me, his guitar playing always sounded a bit sterile, and I would never have imagined him in a heavy blues rock context. But here, he really sounds great and gives a nice twist to the music. Raw, brutal and cruel does NOT mean that the band loses all sense of melody. On the contrary, there are some great songs, with great melodies. Among the raw, bluesy tracks you will find some exquisite delicacy in ‘Selfish’, a ballad which has some fantastic guitar work. Other great tracks are ‘Damage Control’, ‘Redundant’, ‘Seven Golden Daffodils’, the title track and ‘One Step Closer’. Not all songs are of the same quality, but on the whole, this is an album that I enjoy quite a lot.
In any case, this is a lot different than the Spike version – different enough to warrant buying both versions. And yes, if you like blues rock with a twist, you could do a lot worse than buying both of these two albums.
Nederlands:
Je zal niet veel groepen vinden wier tweede album hetzelfde is al hun debuut. DAMAGE CONTROL is een groep die exact dat heeft gepresteerd… Wel, niet helemaal. Laat me dit wat verduidelijken.
DAMAGE CONTROL werd geformeerd in 2007 door UFO-bassist Pete Way en de meester van onuitgebrachte collaboraties, gitarist Robin George (David Byron, Glenn Hughes, Phil Lynott, Robert Plant). Ze recruteerden nog zo’n legende, drummer Chris Slade (URIAH HEEP, MANFRED MANN’S EARTH BAND, AC/DC, THE FIRM, MSG, ASIA …) en zanger Spike (THE QUIREBOYS) en namen hun titeloze debuutplaat op.
Het album kreeg behoorlijk goede kritieken, maar George en Way waren nooit helemaal tevreden met het eindproduct. Het was niet helemaal het ‘rauwe, harde, brutale’ geluid dat ze hadden gepland, dus kropen ze weer in de studio en herwerkten het album volledig, met ditmaal Way en George die zelf voor de vocalen zorgden. En dat is wat deze “Raw†is: de plaat die volledig klinkt zoals het duo het bedoeld had.
En hoe klinkt de plaat nu? Wel, ‘rauw, hard en brutaal’ komt dicht in de buurt, maar dat gold wat mij betreft ook al voor het origineel. Maar het minste dat je kan zeggen is dat de plaat totaal anders klinkt dan de Spike-versie. Zonder die schuurpapieren stem krijgen de nummers een heel andere dimensie. Hoewel Pete Way nu niet bepaald ‘s werelds beste zanger is, en George dat rauwe mankeert dat je toch verwacht bij deze bluesy hardrock, doen beide het behoorlijk goed.
Vooral Robin George is voor mij een heel aangename verrassing. Zijn gitaarspel klonk in het verleden nogal eens te steriel voor mijn oren, en ik zou hem dan ook nooit gezien hebben in een heavy bluesrock-context. Maar hier geeft hij echt een onverwachte draai aan de muziek. Rauw, hard en brutal hoeft namelijk helemeel niet te betekenen dat er geen subtiliteit is en dat de melodieën worden genegeerd. In tegendeel, op deze plaat staan heel wat knappe nummers, met sterke melodieën. Tussen de rauwe, bluesy nummers tref je zo o.a. het prachtig delicate ‘Selfish’ aan, een ballad met schitterend gitaarwerk. Andere goede nummers zijn ‘Damage Control’, ‘Redundant’, ‘Seven Golden Daffodils’, het titelnummer en ‘One Step Closer’. Niet alle nummers zijn van hetzelfde niveau, maar als geheel is dit echt wel een album waar ik van kan genieten.
In ieder geval klinkt dit album helemaal anders dan de oorspronkelijke versie – verschillend genoeg om de aanschaf van beide versies te rechtvaardigen. En ja, als je van bluesrock houdt die een tikje ‘anders’ klinkt, kun je beslist heel wat ergere dingen doen dan deze twee albums kopen.
Tracklist:
1. Raw
2. Alice
3. Savage Song
4. Damage Control
5. One Step Closer
6. Selfish
7. Pray For You And Me
8. Spy
9. Redundant
10. Slaughtered
11. Victim
12. Seven Golden Daffodils
13. Bitchin’ Blues
| Musicians:
Pete Way: Bass & vocals
Robin George: Guitars & vocals
Chris Slade: Drums
|
[Aangemeld door Blindman]
Geplaatst door Vera op zondag 28 februari 2010 - 17:22:41
Reageren is uitgeschakeld
|
|
