|
Paradise Lost, Pallbearer, Sinistro – Trix, Antwerpen – 02/11/2017
Tekst: Vera
Gekneld tussen twee Metallica concerten om de hoek – met traditionele volksverhuizingen tot gevolg – houdt de ‘Medusa’ tour van het Engelse doom/gothic instituut Paradise Lost een halte in de grote zaal van Trix. Het recente album zag de eerste dag van september het levenslicht en pakte zowel oude als nieuwe fans probleemloos in. Dat vertaalt zich in een behoorlijke opkomst, al is daar bij de support acts nog maar weinig van te merken.
Sinistro (8) opent voor een select publiek, dat zich gaandeweg echter volledig laat inpakken door de spontane expressie van Patricia Andrade. Laten we eerlijk zijn: in feite speelt de band gewoon een lekker potje doom metal, maar het is de door de Portugese fado beïnvloede zang van de florissante frontvrouw dat men een eigenzinnig geluid verkrijgt. Live komt ze helemaal los en zet een gepassioneerde excentrieke choreografie neer die we zelden zagen. Met het album ‘Semesto’ zetten ze in 2016 de eerste stappen in de richting van een grotere bekendheid en te oordelen naar het enthousiasme van het publiek, gaat dat helemaal goed komen. Begin 2018 komt het nieuwe album ‘Sangue Cassia’ uit en daarvan krijgen we al de song ‘Abismo’ te horen. Dat de band de verdere avond de merchandisingstand bevolkt, zal dan ook wel vruchten afgeworpen hebben.
Pallbearer (8) maakte enkele jaren geleden een bijzonder goede beurt op Desertfest en ook vanavond buldert hun sludge/doom/post metal op hoog volume uit de boxen. Dit jaar wisten ze nog vriend en vijand te verrassen met ‘Heartless’ en het spreekt voor zich dat het gros van de (lange, uitwaaierende) songs daarvan afkomstig is. Ondanks de cleane zang van gitarist Britt Campbell klinken de Amerikanen weinig toegankelijk, maar ook zij weten een flink deel van het publiek te doen headbangen en in trance te brengen.
Het wordt pas echt druk in de zaal wanneer onze Yorkshire doomsters Paradise Lost (9) aan hun set beginnen. En wat een charisma weet de band nog steeds uit te stralen! We geven toe dat er mindere periodes waren in de carrière van de flegmatieke Britten, maar heden ten dage speelt de band een meeslepende mix uit eigen werk dat de aanwezigen laat wegzinken in opperste doommiserie en/of gotische toegankelijkheid. Het vijftal heeft het allemaal in de aanbieding: van de gitzwarte opener ‘From The Gallows’ via het overgangslied ‘Tragic Idol’ tot het gotische ‘The Enemy’. En dat is nog maar het begin! Met het zompige ‘Gods Of Ancient’, het titelnummer en ‘Blood And Chaos’ toont de band trots te zijn op de nieuwste worp. Intussen kunnen we ook genieten van de onsterfelijke klassieker ‘Enchantment’, het eenzame uitstapje naar een luchtigere periode met ‘Erased’, ‘An Eternity Of Lies’ van vorig album ‘The Plague Within’ en ‘Faith Divides Us – Death Unites Us’. Het welbekende beeld van de stoïcijnse frontman Nick Holmes, gitarist suprême Greg Mackintosh die verrukkelijke leads over ons uitstrooit (zijn blonde piekhaar ziet alweer zwart), de stug headbangende Aaron en Stephen plus de jeugdige slagwerker Waltteri Väyrynen staan nog op ons netvlies gebrand. Een voorbeeld van de droge Engelse humor van Holmes is de aankondiging van ‘As I Die’: ‘Now a song that becomes more and more relevant with the passing of the years’. En of dat knalde! Maar Paradise Lost heeft nog een doomfinale om U tegen te zeggen voor ons in petto en dat gebeurt vooreerst al met het sublieme ‘Beneath Broken Earth’. Na een korte pauze zet men in dezelfde sfeer de bisnummers in: ‘No Hope In Sight’ en ‘The Longest Winter’ laten er geen twijfel over bestaan: het ondermaanse is afzien, keer op keer. Om dan met een luchtige noot te eindigen: ‘The Last Time’. Laat ons hopen dat het niet de laatste keer is dat we deze band aan het werk zagen!
Geplaatst door Vera op vrijdag 24 november 2017 - 10:45:58
Reageren is uitgeschakeld
|
