 |
DARK SUNS: Orange
English:
After the release of ‘Grave Human Genuine’ in 2008, things got rather silent around Dark Suns. That’s a pity, since the progressive metal band hailing from Leipzig has equal qualities as bands like Opeth and Pain Of Salvation are eulogized for. They surprise us with every album and every piece of work offers a colourful journey of discoveries to the listener. ‘Colourful’ can be taken literally this time, since the fourth studio album is entitled ‘Orange’. I instantly think about the vintage amplifiers with that name and I am right, since ‘Orange’ has a huge vintage sound. Mark you, initially you have to get used to this record, but those who put some extra time and attention in it, will soon find out that Knappe and co have surpass themselves and instead of developing another sound step by step, this sounds pretty different from all the other albums of Dark Suns.
I had heard that keyboardist Thomas Bremer left the band. In addition I was not sure if the three-piece – Niko Knappe (drums, vocals), Maik Knappe (guitars) and Torsten Wenzel (guitars) – had found a bassist by now. In the past Kris Gildenlöw (ex-POS) used to help them from time to time. But yes, they are a quintet again to present ‘Orange’. What leaps to the eye immediately when ‘Toy’ rolls out of the speakers, is the abundant use of Hammond organ. That is naturally the prototype of a prog instrument from the seventies and the whole album happens to be a tribute to that time. Does that sound familiar? Indeed, Opeth has just made an album (‘Heritage’) with the same intention, but this one is as good as Opeth’s. Still in that first track we are already confronted with a slightly jazzy approach, due to horns (guest musicians Govinda and Evgeny). The song has a bit the swinging mood of ‘Oh Well’ (Fleetwood Mac).
In ‘Eight Quiet Minutes’ the low-pitched warm voice of drummer Niko suddenly passes into a high-pitched falsetto. That was a surprise and it reminded me a bit of Pain Of Salvation. Those high vocals are surrounded by thick layers of keyboards in ‘Elephant’, the psychedelic sounds are a bit akin to Bigelf. ‘Diamond’ has a long instrumental part, but when they sing ‘Shine’ the name Pink Floyd crossed my mind. Every song is surprising. ‘Not Enough Fingers’ appears to be the amusing title of a calm instrumental guitar song of sensitive nature with repetitive themes. Then they rock again with Hammond during the longer ‘Ghost’. A magnificent, emotive guitar solo and ditto vocals go in crescendo to a wilder part, but there is only one word to describe it: beautiful! ‘That Is Why They All Hate You In Hell’ is far out the most experimental track and it is kind of weird with its high-pitched moaning vocals, but in addition to any chaotic tendencies, we also have a calmer passage. It flows naturally into the slow chords on acoustic guitar of ‘Vespertine’, one of the longest songs (eight minutes). Vocally this is amazing, with peaceful harmony vocals till contemplative low retort. Instrumentally it verges to free jazz, only in the part with horns. This is only a small part and before we even realize it, we are in the middle of the peaceful ‘Scaleman’. The opus magnum at the end of this album is the fourteen minutes long ‘Antipole’. This is a musical journey between tranquil, restful parts and heavy outbursts. They work towards a climax during the instrumental part, and it feels like heavenly flying above this planet earth. This is top notch class! I keep saying it: it is high time that this underrated band will finally break through! I also hope to see them live again pretty soon.
Nederlands:
Na het verschijnen van ‘Grave Human Genuine’ in 2008 werd het nogal stilletjes rond Dark Suns. Spijtig, want de progressieve metal band uit Leipzig heeft dezelfde kwaliteiten als waar bands als Opeth en Pain Of Salvation voor geroemd worden. Zij verrassen met elk album en elk werkstuk biedt een kleurrijke ontdekkingstocht aan de luisteraar. Dat ‘kleurrijk’ mag nu letterlijk genomen worden, want het vierde studioalbum heet ‘Orange’. Ik denk dan meteen aan de versterkers met die naam en ik zit juist, want ‘Orange’ heeft een enorm grote vintage klank. Pas op, het is even wennen hoor, maar wie stug doorbijt ontdekt al vlug dat de heren Knappe en co zichzelf overtroffen hebben en in plaats van stap voor stap te evolueren, ligt dit geluid vrij ver af van al het andere werk van Dark Suns.
Wat ik nog wel vernomen had, was dat toetsenist Thomas Bremer de band had verlaten. Bovendien was het me onbekend of het drietal – Niko Knappe (drums en zang), Maik Knappe (gitaar) en Torsten Wenzel (gitaar) – nu al een bassist gevonden had. In het verleden sprong Kris Gildenlöw (ex-POS) al eens bij. Ja hoor, ze zijn terug met vijf om ‘Orange’ te presenteren. Wat meteen opvalt als ‘Toy’ uit de boxen schalt is het overvloedige gebruik van Hammond orgel. Dat is natuurlijk hét proginstrument uit de jaren zeventig en heel dit album is een ode aan die tijd. Klinkt bekend? Ja, Opeth heeft met ‘Heritage’ zojuist een dergelijk album gemaakt, maar dit is even goed. We worden in dat eerste nummer ook al meteen geconfronteerd met een lichte jazzy insteek door het gebruik van blazers (gastmuzikanten Govinda en Evgeny). Het nummer heeft een beetje de swingende sfeer van ‘Oh Well’ (Fleetwood Mac).
In ‘Eight Quiet Minutes’ gaat de lage, warme zang van drummer Niko plots over in een hogere falsetzang. Dat is even wennen en doet me wat aan Pain Of Salvation denken. Die hoge zang wordt in ‘Elephant’ omgeven door een dikke laag toetsen, de psychedelische klanken zijn een beetje in de trant van Bigelf. ‘Diamond’ heeft een lang instrumentaal stuk en omdat men er ‘Shine’ in zingt komt de naam Pink Floyd dan weer in me op. Elke song blijft verrassen. Zo is ‘Not Enough Fingers’ de grappige titel van een rustig instrumentaal gitaarlied, gevoelig van inborst met wederkerende thema’s. Dan schiet men terug los, rockend met Hammond voor het langere ‘Ghost’. Een prachtige, gevoelige gitaarsolo en dito zang zwelt aan tot een wilder stuk, maar er is maar één woord voor: mooi! ‘That Is Why They All Hate You In Hell’ is veruit het meest experimentele nummer en is door zijn hoge, jammerende zang nogal vreemd, maar naast enige chaotische tendensen is er ook een kalme passage. Het vloeit naadloos over in de traag aangeslagen akoestische gitaren van ‘Vespertine’, één van de langste songs (acht minuten). Vocaal is dit erg sterk, met vredige samenzang tot beschouwende lage repliek. Instrumentaal neigt dit door de blazers even naar free jazz. Dit is maar een stukje en voor we het weten zitten we temidden van het vredige ‘Scaleman’. Het opus magnum dat aan het einde van dit album prijkt is het veertien minuten durende ‘Antipole’. Dit is een muzikale reis tussen verstilde, ingetogen stukken en harde uitvallen. Men werkt naar een climax tijdens het instrumentale stuk, dat ons heerlijk boven de aarde doet zweven. Dit is grote klasse! Ik blijf het zeggen: het wordt tijd dat deze ondergewaardeerde band eindelijk eens doorbreekt! Ik hoop hen spoedig nog eens live te kunnen zien.
Tracklist:
Toy (3:54)
Eight Quiet Minutes (3:53)
Elephant (4:56)
Diamond (3:14)
Not Enough Fingers (4:59)
Ghost (6:27)
That Is Why They All Hate You In Hell (4:32)
Vespertine (8:27)
Scaleman (5:21)
Antipole (14:05)
Special issues:
Re-Oranged (unplugged bonus EP):
1. The Devil Finger's Peace
2. Megalomaniacs
3. The Sad Song Of The Elephant Man
4. Four Quieter Minutes
Special edition also with DVD live registrations!
| Musicians:
Niko Knappe: vocals, drums
Maik Knappe: guitars
Torsten Wenzel: guitars
Jacob Müller: bass
Ekkehard Meister: piano, Hammond organ
Guest appearances:
Horns: Govinda & Evgeny
|
Geplaatst door Vera op donderdag 16 februari 2012 - 15:32:05
Reageren is uitgeschakeld
|
|
