|
Novembers Doom & Thurisaz - De Rots - Antwerpen - 12/11/2007
Text: Vera
Pics: Johan
  Net als Saturnus kwam Novembers Doom dit jaar in de herfst terug naar de Lage Landen. We hadden geluk dat zij dan juist Nederland en België kozen om hun banden met het Europese vasteland aan te halen. Dit heeft natuurlijk alles te maken met de uitstekende organisatie van LSP. Novembers Doom heeft op 10 november zelfs opnamen gemaakt voor een DVD in de Biebob. Daags nadien waren zij in Alphen a/d Rijn, maar ik begeef me op maandag naar het rockconcern De Rots in hartje Antwerpen om Novembers Doom en hun Belgische vrienden Thurisaz een akoestisch concert te zien geven.
Vorig jaar zag ik beide bands driemaal en het is dan ook een hartelijk weerzien met alle sympathieke muzikanten. Een akoestisch concert is natuurlijk iets heel anders dan met de nodige grunts je nummers uitvoeren op hoog volume. Thurisaz had hier al enige ervaring in, want zij deden hun ding in ware singersongwriter’s stijl al in hun woonplaats Wervik en recentelijk nog op de Mindview Metal Convention in Beveren. Voor Novembers Doom was het de eerste keer dat ze zich aan enige “stripped-off†versies waagden en er werd zenuwachtig gegrinnikt over deze primeur door de bandleden.
  Omstreeks acht uur nemen de vijf muzikanten van THURISAZ plaats op knusse barstoeltjes en starten hun vijfendertig minuten lang concert. Nummers die we anders nooit te horen krijgen worden op een integere manier uitgevoerd. Een eerste nummer dat me op de eerste cd ‘Scent Of A Dream’ altijd intrigeerde maar vanwege zijn zachte stukken nooit live gespeeld wordt, is ‘Years Of Silence’. Het begint in zachte Opeth/Anathema stijl, heeft zwevende toetsen en prachtig helder gitaarwerk. Prachtig gewoon, die melancholieke zang en de zinsnede die me al enkele jaartjes aan Thurisaz bindt: “Falling away from the underground, fading away, searching for something to hide astrayâ€. Ook nu wordt de zang verdeeld tussen meerdere muzikanten. Zo zingt toetsenist Kobe de Anathema cover ‘Anywhere Anyone’, een eerste verrassing! Het volgende nummer is ‘Never To Return’ van een vroegere demo. ‘Past Perfect’ is het laatste nummer van ‘Circadian Rhythm’ en leent zich ook perfect voor deze gelegenheid. Mooie close harmony zang waarbij Kobe ook weer enkele sololijntjes heeft en piano een grote rol speelt. De verrassende afsluiter vanavond is ‘My Kantele’ van Amorphis en dat heeft een reden: alle gasten van Ajattara zitten in het café en onder hen natuurlijk ex-Amorphis zanger Pasi Koskinen.
  Na een korte pauze nemen de imposante Amerikanen van NOVEMBERS DOOM plaats op het krappe podium. Geen toetsen hier, maar veel prachtig klassiek gitaarwerk dat recht uit het hart komt, maar het kunnen van een stel conservatoriummuzikanten etaleert. Ook Novembers Doom heeft in zijn lijvige backcatalogus een aantal nummers die zich perfect lenen om akoestisch te spelen. ‘The Dead Leaf Echo’ van het meesterwerk ‘The Pale Haunt Departure’ is het begin van bijna een uur pure magie. De klank van de gitaren is warm en helder, de stem van Paul Kuhr is zuiver, intens en – in dit geval – verhalend. Geen uitval met grunts en harde gitaren, maar het nummer straalt ook zonder elektrische versterking een ongelofelijke kracht uit. ‘Autumn Reflection’ is natuurlijk een klassieker die maakt dat je een speld kan horen vallen in het anders zo luidruchtige café. De sobere versies verliezen nooit hun donkere doom karakter, ik zou zelfs zeggen dat ze in deze vorm nog depressiever en aangrijpender klinken omdat men de teksten beter verstaat.
  Men gaat terug in de tijd, naar 1997 met het beklijvende ‘For Every Leave That Falls’. Erg doom én even met grunts op het laatste. Paul draagt ‘Through A Child’s Eyes’ op aan de verjaardag van Kelly. Hier spreidt de band eenzelfde klasse als Opeth tentoon. Een volgend hoogtepunt is ‘They Were Left To Die’. Wat een spanning wordt er opgebouwd in dit nummer, ook tijdens een naakte uitvoering! Absolute magie! Nick Cave verenigd met The Swans. ‘Twilight Innocence’ is een nummer van de laatste cd ‘The Novella Reservoir’ en de tekst die rechtstreeks aan Paul’s dochtertje geadresseerd is bezorgt me kippenvel. Maar ook Paul’s vrouw is erbij op deze korte Europese tournee. Hierna blijven ze nog even op het oude continent hangen voor bezoeken aan Parijs en Amsterdam. Na het moois van ‘Silent Tomorrow’ en ‘In Memories Past’ draagt de band dan ook ‘If Forever’ op aan haar. ‘Leaving This’ – met eens te meer prachtige samenzang – besluit dit unieke concert dat gerust één van de hoogtepunten van dit jaar mag genoemd worden. Een belevenis die amper in woorden te vatten is, tenzij je in dit nederige verslag iets herkent omdat je er bij was.
Geplaatst door Vera op maandag 03 december 2007 - 11:45:14
Reageren is uitgeschakeld
|
