|
|
|
|
|
TEN YEARS AFTER/La La Lies - Gebouw T - Bergen Op Zoom (NL) - 20/09/2013
Tekst & foto’s: Geert Ryssen In een goed gevuld Gebouw T treden vanavond één van de grote legendes uit de rockgeschiedenis aan. Ten Years After zijn hun godenstatus van de jaren die volgden op het legendarische Woodstock Festival al lang kwijt, alsook frontman Alvin Lee die de gelederen al vele jaren geleden heeft verlaten en in maart van dit jaar onverwachts overleed, wat een eventuele reünie van de originele bezetting tot het definitieve onmogelijkheid heeft gemaakt. Gelukkig zijn de andere drie (Gary Lyons, Rick Lee en Chick Churchill) nog gezond en wel en worden zij nu al ruim tien jaar geflankeerd door de veel jongere gitarist/zanger John Gooch die zich op een verbluffend goede manier van zijn taak weet te kwijten. De avond wordt ingezet door een Noord-Hollandse groep die ludiek luistert naar de naam La La Lies. Vier jonge honden die barsten van de energie en dat via hun stevige garagerock ook perfect kunnen overbrengen. De groep klinkt puur rock’n roll met een vintage randje, maar ook met de kracht en strakheid van hedendaags talent. La La Lies zijn meer dan een opwarmertje, de zaal hangt aan hun lippen en zanger Sander De Das heeft het allemaal: stem, goede slaggitarist, de geloofwaardige rock’n roll pose … De rest van de band is navenant en zet een strakke en meeslepende set neer met gebalde songs, recht voor de raap maar toch met een zeker raffinement.
Als de veteranen van Ten Years After het podium bestijgen is het gelijkvloers van Gebouw T lekker volgepakt en vanaf de eerste noot is het duidelijk dat deze oude vossen hun streken nog niet hebben verleerd. Met een schijnbaar gemak swingen ze er ongelofelijk op los en John Goosh schittert met zijn hoedje op en zijn ZZ Top-achtig gitaarwerk. Bassist Gary Lyons heeft nog steeds zijn manen, ze zijn grijs geworden en zijn gezicht toont zijn leeftijd, maar als hij zijn snaren beroert zie je nog dezelfde man die in 1969 de wereld hielp verbazen met een ziedende versie van ‘I’m Going Home’, een nummer dat trouwens niet zal ontbreken vanavond. TYA speelt een set met klassiekers (‘Hear Me Calling’, ‘Good Morning Little Schoolgirl’, ‘Sometimes I Can’t Keep From Crying’, ‘Choo Choo Mama’, ‘I’d Love To Change The World’, ‘Love Like A Man’, etc…), maar ook nummers uit de twee platen die deze bezetting heeft opgenomen (‘King Of The Blues’, ‘Big Black 45’, ‘Angry Words’). Ruim anderhalf uur vermaakt de band het publiek met opwindende blues rock, waarbij zelfs de drumsolo van Rick Lee in ‘The Hobbit’ boeiend blijft. Organist en pianist Chick Churchill heeft het ondertussen wel allemaal gezien, en kijkt af en toe geamuseerd/verwonderd de zaal in, maar niet als hij één van zijn gierende solo’s ten gehore brengt, dan is het nog altijd business as usual.
Aangemeld door Geert Ryssen
Geplaatst door Vera op zaterdag 28 september 2013 - 13:57:42
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|