|
|
 |
|
|
|
ANATHEMA / AMPLIFIER - 27/04/2012 - Trix XL
Concert review by Vera
Gewapend met het nieuwe album ‘Weather Systems’ onder de arm, toert het Britse Anathema momenteel door Europa met Amplifier. Ook al is het album amper uit, toch merken we dat een flink deel van het publiek de songs al kent. Anathema heeft altijd hondstrouwe fans gehad, maar wanneer we de grote zaal van het Trix-complex binnentreden zijn we toch verrast: de populariteit van de sympathieke band zit duidelijk terug in de lift, want het is behoorlijk druk vanavond. Eerst mag Amplifier de temperatuur in de zaal een paar graden hoger brengen. Zij opereren evenzeer in het alternatieve circuit en de keuze om samen op tournee te gaan is gerechtvaardigd. Ze zetten verrassend in met ‘Continuum’, een song van de ep ‘The Astronaut Dismantles HAL’. Het kerntrio van Sel Balamir (zang, gitaar), drummer Matt Brobin en bassist Neil Mahony wordt live aangevuld met een extra gitarist. De muziek heeft een psychedelisch tintje, maar zit tevens boordevol technische snufjes. Het oudere ‘Motorhead’ van het debuut grossiert in geluidseffecten, waarbij de verzameling pedalen aan Sel’s voeten driftig wordt aangewend. Amplifier heeft ook altijd erg ruimtelijk geklonken, waarbij men atmosferische stukken naadloos laat verglijden tot heftige jamsessies met een experimenteel aura. Alsof men zich even een stonerrockband waant. Tijdens ‘The Wave’ verliezen we onze weg even in die geluidsbrij. Effecten en vervorming is mooi, maar soms ontbreekt de song. Dat is echter niet het geval bij het compacte ‘Neon’ dat drie kwartier grasduinen in het oeuvre van de Engelsen besluit. Ze lieten ons toch een beetje teleurgesteld achter, temeer daar ze het presteerden om het topalbum ‘Insider’ compleet te negeren.
De metamorfose van Anathema is nu compleet. Van legendarische doom metalband in de jaren negentig zijn ze geëvolueerd naar een alternatieve, progressieve band met Porcupine Tree, Radiohead en (gelukkig ook nog steeds) Pink Floyd als ijkpunten. Dat laatste merken we al wanneer een tape met ‘A New Machine’ van Pink Floyd als intro weerklinkt. De band komt het podium op en blijkt in opperbeste stemming, daar zelfs gitarist Danny al vanaf het eerste nummer op het uiterste randje van het podium zijn gitaar staat te geselen. Nu mag u dit wel met een korreltje zout nemen, want zo heftig is de muziek van Anathema niet meer. Het duurt zelfs tot ‘Deep’ eer die trend doorbroken wordt. Maar… het wordt een heerlijk concert wanneer je de laatste albums kent. Zo vangt men aan met ‘Untouchable part 1 & 2’ welhaast zonder onderbreking achter elkaar te spelen, gevolgd door het al even gevoelige ‘Lightning Song’. Het blijft zelfs héél kalm wanneer men, na deze gloednieuwe songs, kiest voor ‘Thin Air’ en het dromerige ‘Dreaming Light’ waarin de Portugese Daniel Cardoso op piano schittert en Lee’s zangpartijen prominent zijn. Pas daarna breekt het ijs, want Vinny richt de eerste woorden tot het publiek: ‘It is going to be a long show, because we have nine albums now,’ meldt hij en kondigt een nummer uit ‘Judgement’ aan. Met ‘Deep’ komt er in het publiek ook wat meer beweging. Het wordt zelfs magisch, wanneer Danny zijn Pink Floydiaanse solo ‘Emotional Winter’ speelt, overgaand in ‘Wings Of God’. Zelden live gespeeld en dus eindelijk een portie zware riffs en wilde gitaarsolo’s. Maar daar is Lee terug en met ‘A Simple Mistake’ wordt de vaart weer abrupt uit het optreden genomen, al is het stuwende stuk à la Porcupine Tree wel fraai. Voor ondergetekende gaat een wens in vervulling wanneer men uit het nieuwe album ook de langere, experimentele tracks live speelt. Dat is genieten geblazen tijdens het door drummer John Douglas geschreven ‘Storm Before The Calm’ en later als slotstuk van de reguliere set ‘Interland Landscapes’ met de sample over de bijnadoodervaring incluis.
Voor het zover is krijgen we het nieuwe ‘The Beginning And The End’ en het gepolijste ‘Universal’ met een hele lading strijkers. Heel andere koek is het punkerige ‘Panic’. Het brengt terug leven in de brouwerij, maar wordt al vlug gestopt omdat er iemand in het publiek dreigt flauw te vallen. Dan maar terug naar een pianoballad met ‘The Lost Child’. Mooi luisterliedje, maar toch gaat onze voorkeur naar het energieke ‘Internal Landscapes’ waarna men het podium verlaat. Geen nood, de band komt nog tweemaal terug. Het onvermijdelijke ‘Closer’ met al zijn effecten, moderne geluidjes en vocoder brengt de handen op elkaar. Een breekbaar moment beleven we tijdens ‘A Natural Disaster’ waarna Lee een luid applaus krijgt voor haar schitterende zangprestatie. Een gedroomd orgelpunt is ‘Flying’ waarbij we zowaar telkens een beetje vleugels krijgen door het uitwaaierende, prachtige gitaarspel van Danny. Weer zoekt men de koulissen op. Danny vertolkt een oud juweel ‘Shroud Of False’ aan de piano. Integer. Om dan een uitzinnige finale te bewerkstelligen met het overbekende, door iedereen meegezongen ‘Fragile Dreams’. Zo eindigt dit concert van meer dan twee uur lang dan toch nog in een uitgelaten stemming. Ook al is de metamorfose (zo goed als) compleet, we verkozen dit concert boven het vorige wanneer ze ‘We’re Here Because We’re Here’ integraal speelden. Nu was oud en nieuw beter over heel de setlist verdeeld.
Setlist Anathema:
A New Machine (Pink Floyd)
Untouchable part 1
Untouchable part 2
Lightning Song
Thin Air
Dreaming Light
Deep
Emotional Winter
Wings Of God
A Simple Mistake
Storm Before The Calm
The Beginning And The End
Universal
Panic
The Lost Child
Internal Landscapes
Encore 1:
Closer
A Natural Disaster
Flying
Encore 2:
Shroud Of False
Fragile Dreams
Geplaatst door Vera op woensdag 09 mei 2012 - 19:56:59
Reageren is uitgeschakeld
|
|
|
|
|
|
|
