 |
PPM FEST- Lotto Mons Expo - 07/04/2012 - Day 2
Tekst: Geert Ryssen & Vera Matthijssens
Dat het Prog Power Festival te Mons een evenement is waar alles rond de muziek draait is een feit. Een tot de nok gevulde affiche, twee indoor podia en verder geen poespas, trekken alleen aan wie echt voor de muziek komt. Op zaterdag wordt de aftrap gegeven door No Fatality, een lokale groep waarvan ik jammer genoeg slechts het laatste nummer nog kan meepikken. Wat ik hoor klinkt verdienstelijk. (Geert)
Azylya uit Brussel staan ondertussen klaar op het tweede podium en hun ‘female fronted metal’ klinkt eveneens verdienstelijk, maar het is duidelijk dat het de groep nog aan ervaring ontbreekt om zich op een dergelijk podium te bewegen. Zangeres Jamie-Lee klinkt nog wat aarzelend en haar houding op het podium is idem dito. De vrouwenstem wordt zoals gebruikelijk in contrast geplaatst met grunts en het aanwezige pulbliek geeft hen toch de nodige steun. (Geert)
Ook Nightqueen uit Genk heeft een zangeres, maar Heely Lareina klinkt een heel stuk zelfzekerder en toonvaster. Ook de groep heeft duidelijk al een stuk ervaring en voelt zich in de nopjes op dit grote professionele podium. Dat Heely kan zingen etaleert ze met volle overtuiging in ‘Diamonds And Rust’, het Joni Mitchell nummer dat in het geheugen van de metal fans staat gegrift in de versie van Judas Priest. (Geert)
Het Britse Fury UK geeft een overtuigende aftrap en brengt in trioformaat ziedende, maar strakke hardrock. De groep klinkt hecht en professioneel, maar lijdt aan teveel van hetzelfde, waardoor me al vlug de zin bekruipt om even een wandelingetje te maken in en rond de imposante Expo Hall. (Geert)
Het Italiaanse Evidence kan me evenmin overtuigen. Ook deze jongens spelen technisch goed, maar het overspannen geluid dat uit de PA knalt doet teveel van de nuances de mist in gaan, een kritiek die ik trouwens heb over bijna alle groepen die op de Omega Stage staan. De zaal is qua structuur perfect voor dit evenement, met twee podia die elk aan een uiteinde staan, maar akoestisch verdraagt ze het hoge volume niet en dat blijkt zich vooral te wreken op het hoofdpodium. (Geert)
Ik heb toch wel terdege genoten van de acrobatische toeren van deze Italiaanse band waar tal van prominente muzikanten hun opwachting maken! Zo zag ik bassist Andrea Arcangeli – bekend van DGM en Solicia – nog eens alles geven. Wanneer je niet bekend bent met het materiaal mag dit al eens te overweldigend overkomen, maar toch een eerste hoogtepunt van de dag voor me. (Vera)
Het Poolse Pathfinder is de eerste groep van de dag die een geluid produceert waar meer dynamiek in zit en weet me dan ook voor het eerst echt te boeien met muziek die de naam van het festival alle eer aandoet. Opvallend is hun totaal eigen versie van de superhit van Mike Oldfield ‘Moonlight Shadow’ dat in een onvervalste power versie wordt gebracht. De groep heeft een goede podiumaanwezigheid en de zanger weet hoe hij met een publiek moet omgaan. Het gonst dan ook van de positieve feedback achteraf in de persruimte. (Geert)
Het Engels/Duits/Italilaanse Eden’s Curse wordt al langer bejubeld door fans van melodieuze metal met een progsausje erover. Nieuwe zanger Marco Sandron maakt op dit optreden zijn debuut en zet meteen een prestatie neer om ‘U’ tegen te zeggen. Met hoge uithalen, toonvaste zang en wat grappen en grollen tussendoor weet hij zijn podiumvrees te camoufleren . Na afloop zie je de opluchting van de groep zo op de gezichten. Het publiek beloont hen met een warm applaus. (Geert)
Setlist Eden’s Curse
Trinity
Saints Of Tomorrow
Fly Away
Time To Breathe
Black Widow
No Holy Man
Angels & Demons
Het Zweedse Andromeda is de tweede groep van de dag die me weet te boeien. Hun complexe progmetal wordt met een soepelheid gebracht alsof het een fluitje van een cent is. (Geert) Zeer goed concert van onze Zweedse vrienden! Top! (Vera)
Hetzelfde kan worden gezegd van Hell die als eersten echt weten te imponeren met hun theatrale metal die met verve en metronomische precisie wordt gebracht. Zanger David Bower is een echte acteur en brengt zijn act perfect zonder handmicrofoon, wat hem de mogelijkheid geeft om totaal vrij te bewegen op het podium. De groep onder leiding van de befaamde producer Andy Sneap brengt een perfecte show die meeslepend is van begin tot einde en dat alles via het vehikel van snoeiende metalsongs in de beste NWOBHM traditie. (Geert)
Inderdaad, voor iedere aanwezige was Hell een openbaring denk ik. De acteurlessen van David Bower zijn goed besteed wanneer je de man aan het werk ziet. Bovendien heeft hij een stel rasmuzikanten achter zich die de old school heavy metal met verve en enthousiasme vertolken. Mijn vriend is de CD meteen gaan aanschaffen. (Vera)
Setlist Hell
Overture (Themes From Deathsquad)
Let Battle Commence
On Earth As It Is In Hell
Plague And Fyre
The Quest
Blasphemy And The Master
Macbeth
Save Us From Those Who Would Save Us
Finntroll is niet echt mijn ding. Hun paganmetal is niet aan mij besteed, maar de eerlijkheid gebied me te vertellen dat het publiek er anders over denkt en zanger Vreth is een geboren showman die zijn fans aan zijn lippen heeft. Muzikaal wordt alles trouwens strak gebracht, eerlijk is eerlijk. Dan is het tijd voor de grote jongens. (Geert)
Ik had er een ander gevoel bij: Na de overweldigende show van Hell is het voor Finntroll geen gemakkelijke taak om de aandacht vast te houden. Weliswaar worden de drinkhoorns en zwaarden op de eerste rijen weer boven gehaald, maar de Finse trollen kunnen we vandaag toch de vreemde eend in de bijt noemen. Hun allerminst toegankelijke black/pagan metal, met een zoals steeds energieke show van krijsbeest/zanger Vreth, heeft bovendien te kampen met een sterk vervormd geluid. Kortom, ik heb de veteranen van de polka metal al in betere omstandigheden aan het werk gezien. Nochtans halen de Scandinavische barden alles uit de kast om een degelijke show neer te poten. Klassiekers als ‘Nattfödd’, het nieuwere en ontzettend epische ‘Solsagan’, het antieke ‘Midnattens Windunder’ en het uitzinnige ‘Trollhammaren’ doen het immers altijd wel goed. We kunnen alleen hopen dat ze toch enige interesse opgewekt hebben voor het genre bij een publiek dat voornamelijk uit de bol gaat op een portie klassieke power metal. Hier speelden ze namelijk geen thuiswedstrijd zoals op menig Paganfest. (Vera)
Evergrey staat weer op de Omega Stage en lijdt weerom onder het geluid van een monoliet. Dit gezegd zijnde is de prestatie van de groep zeer voortreffelijk en weten ze me vooral te boeien in het tweede deel van hun set als er wat meer variatie in de nummers komt. Het publiek lust dit ook. (Geert)
Even ingaan op de details: Evergrey is in grote doen vandaag. In het begin van de set moet het geluid nog wat bijgeregeld worden, maar wanneer de sympathieke Zweden aftrappen met ‘Leave It Behind Us’ en er meteen het betwiste, maar o zo aanstekelijke ‘Monday Morning Apocalypse’ tegenaan smijten, weten we toch dat dit een uur topkwaliteit uit Gotenburg gaat worden. Zanger Tom S. Englund praat de songs aan elkaar op zijn typische, minzame wijze en schittert vocaal in voortreffelijke uitvoeringen van het schuldbewuste ‘Wrong’ en het stevige ‘Blinded’. Daarbij zet de vernieuwde band – nu met Johann Niemann (ex-Therion, ex-Tiamat) op bas, Marcus Jidell op gitaar en Hannes van Dahl achter de drums – een goed geoliede show neer. Ze verrassen ons met twee songs uit ‘In Search Of Truth’. Tijdens ‘Rulers Of The Mind’ en ‘The Masterplan’ gaan de vuisten dan ook de lucht in. Een echt kippenvelmoment is de ballad ‘I’m Sorry’. Het publiek hangt als het ware aan de lippen van Englund. Klasse! Het nieuwe album ‘Glorious Collision’ is nog vertegenwoordigd door het stevige ‘Frozen’, een toepasselijke titel voor dit weekend waarin de zon het liet afweten trouwens. Fans die de band al wat langer kennen genieten van het knap uitgevoerde ‘Recreation Day’. Daarna mogen we kiezen welk het volgende nummer is. De keuze valt op ‘Broken Wings’ uit ‘Torn’. Wanneer Englund nog eenmaal zijn smartelijke zelve is in het gevoelige ‘A Touch Of Blessing’ vinden we dat dit concert veel te vlug voorbij is. Maar het was genieten geblazen tijdens dit uurtje Evergrey. (Vera)
Setlist Evergrey
Leave It Behind Us
Monday Morning Apocalypse
Wrong
Blinded
Rulers Of The Mind
The Masterplan
I’m Sorry
Frozen
Recreation Day
Broken Wings
A Touch Of Blessing
Sonata Arctica heeft een zeer dynamisch geluid op de A-stage, maar kan me toch niet echt overtuigen. Technisch valt hier niets op aan te merken, maar het stemgeluid van Tony Kakko kan me niet echt bekoren en echt sterk vind ik de composities van de band ook niet. Vreemd genoeg kan ik ze wel smaken in de huiskamer … ja, vreemd! (Geert)
Zo gaat dat, mijn collega, ik had een ander gevoel, maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik de band vooral recent gevolgd heb. De mannen van Sonata Arctica hadden ons beloofd om tijdens dit bezoek aan België al heel wat nieuw materiaal van het pas half mei te verschijnen album ‘Stones Grow Her Name’ te spelen. En ze hielden woord, want de show wordt geopend met ‘Only The Broken Hearts (Make You Beautiful)’: een meezinger waar weinig mis mee kan gaan en die meteen de toon zet voor het onderhoudende concert. Zanger Tony Kakko wandelt rustig van de ene uithoek van het podium naar de andere en weet de aandacht te behouden tijdens het vlotte ‘Black Sheep’ en een volgend nieuw nummer ‘Losing My Insanity’. Maar er zijn ook oudjes in de set, zoals het relaxte ‘Broken’. Een eerste sensitief moment volgt tijdens de piano plus zang intro van ‘The Last Amazing Grays’. Mooi gebracht. Met veel omhaal wordt de nieuwe single ‘I Have The Right’ aangekondigd: Er is een videoclip voor gemaakt, het is de eerste maal dat de band het live speelt en het nodigt uit tot meezingen. Een hoogtepunt in de set is het weemoedig startende ‘Replica’ dat door velen wordt meegezongen en ons doet watertanden tijdens een knap duel tussen gitarist Elias Viljanen en toetsenist Henkka Klingenberg (veelvuldig in beweging met keytar rond de hals). Er zitten opvallend veel rustige momenten in de set. Niet dat het publiek daarom minder meeleeft echter, want tijdens de piano intro van ‘Full Moon’ scandeert men moedig. Een echte ballad ontbreekt evenmin. Tijdens ‘Breathing’ ontstaat een melig mee wuiven van het publiek dat me net iets te ver gaat. Gelukkig kiest de band voor de laatste songs wat energiekere songs. Het oudere, van ‘Unia’ afkomstige ‘Paid In Full’ en ‘Don’t Say A Word’ zijn dan ook geknipt om de show af te sluiten. Tony geeft ons een laatste ‘proost’ met een fles wodka in de hand en daarna blikken we terug op een prima show waar we van genoten hebben, maar waar ik toch wat meer heftigheid in verwacht had. (Vera)
Setlist Sonata Arctica
Only The Broken Hearts (make you beautiful)
Black Sheep
Losing My Insanity
Broken
The Last Amazing Grays
I Have The Right
Replica
Full Moon
Breathing
Paid In Full
Don’t Say A Word
Tegen de tijd dat Accept het podium zal betreden heeft de hele meute zich tijdig voor het podium verzameld en de volgende twee uren zal blijken dat we vandaag niet voor niets zijn gekomen. Accept zet een dijk van een set neer, trakteert ons op alle klassiekers, maar ook nummers uit de nieuwe cd ‘Stalingrad’. Zanger Mark Tornillo blijkt een perfecte vervanger te zijn voor Udo en de muzikanten spelen strak, overtuigend, bezield en energiek. Dit is nog eens een lesje van hoe het echt moet en wat je kunt bereiken als je over een hele rist herkenbare nummers beschikt met kop en staart. Verbluffend goed. Dit alleen al was de verplaatsing waard! Leuk detail: tijdens hun set staat ook Andy Sneap van Hell tussen het publiek en geniet duidelijk van de prestatie van zijn poulains. Hij is immers hun producer. (Geert)
Dit is een feest van begin tot einde. Het is ongelofelijk hoe nieuwe zanger Mark Tornillo de band een schop onder de kont geeft om zich terug als jonge honden te profileren. Het comebackalbum was al fantastisch en ‘Stalingrad’ doet er nog een schepje bovenop. Voor mij was ‘Teutonic Terror’ al een sublieme Deutsche song, maar het is groots om te zien hoe onze biker op leeftijd alle oudjes eveneens naar zijn hand zet. Dit concert was een hoogtepunt voor alle aanwezigen! En niet alleen uit nostalgie! Headbangen met een gelukzalige glimlach van oor tot oor! (Vera)
Setlist Accept
Hellfire
Stalingrad
Restless And Wild
Living For Tonite
Breaker
Son Of A Bitch
Monsterman
Bucket Full Of Hate
Shadow Soldiers
Guitar solo Wolf Hoffmann
Neon Nights
Bulletproof
Losers And Winners
Aiming High
Princess Of The Dawn
Up To The Limit
No Shelter
Pandemic
Fast As A Shark
Encores:
Metal Heart
Teutonic Terror
Balls To The Wall
Geplaatst door Vera op zaterdag 05 mei 2012 - 16:33:20
Reageren is uitgeschakeld
|
|
