This band from Northern Ireland existed between 1983 and 1990, their debut was recorded, but never released. In 2013 they reformed for a tribute gig and continued since. Finally their debut album is released! Alas, co-founder Paul Boyd, playing bass on this album, deceased in the meantime. The album is dedicated to his memory!
‘Come Alive’ opens with nice AOR, great melodic intro, there’s keyboard galore in the back, the fine voice of Eamon, close harmony and a nice solo. ‘Good To Look Back’ does better! Heavier, catchy, with more variation on voice as well as arrangements! ‘Satisfied’ begins with a nice funky groove and has nice vocal lines, then ‘Boulders’ slows down to a power ballad, where Eamon gives his best. Then ‘I’m Back’ has a nice long instrumental break, while ‘Glow’ hits it in heavier, up tempo pace, with nice riff and great twin guitar solo! ‘Over Again’ is one of the better songs, a.o. due to the vocal hook, varied singing and guitars. ‘Redhead’ is tighter, more straight forward with royal keyboards, but disappointing in comparison to the rest. However, ‘Souls’, building up from the quiet intro with catchy vocal lines, amends this flaw, excellent song! Closer ‘Red Lights’ rocks us nicely away towards the end!
Very recommendable album with strong AOR/HR songs topped off with great voice!
Nederlands:
Deze band uit Noord Ierland bestond tussen 1983 en 1990, hun debuut album was opgenomen, maar werd niet uitgebracht. In 2013 werd de band opnieuw opgericht voor een tribute optreden en de bal ging weer aan het rollen. Eindelijk ziet hun debuut het licht! Helaas is medeoprichter Paul Boyd, die op dit album bas speelt, inmiddels overleden en het album wordt aan hem opgedragen.
‘Come Alive’ opent met lekkere AOR, prachtig melodieuze intro, royaal van niet opdringerige keyboard voorzien, de prima stem van Eamon, met soms overlappende backings en een fijne solo. ‘Good To Look Back’ doet echter beter! Heavier, catchy, de stem is meer gevarieerd, evenals de arrangementen! ‘Satisfied’ begint met een lekkere funky groove en heeft catchy zanglijnen, waarna ‘Boulders’ vertraagt naar power ballad, waar Eamon het beste van zichzelf geeft. ‘I’m Back’ heeft dan weer een lekker lange instrumentale break, terwijl ‘Glow’ er steviger in up tempo tegenaan gaat, met lekkere riff en straffe, twin gitaar solo! ‘Over Again’ is één van de betere nummers, o.a. door de vocale hook, gevarieerde zang en gitaarwerk. ‘Redhead’ is strakker, meer rechttoe rechtaan met royale toetsen, maar wat teleurstellend naast de andere nummers. ‘Souls’, groeiend vanuit een rustige intro met catchy vocal lines, maakt dat euvel ruimschoots goed, excellent nummer! Afsluiter ‘Red Lights’ rockt ons lekker weg naar het einde!
Erg aanbevelenswaardig album met AOR/HR nummers, afgewerkt met sterke vocalen!
Tracklist:
Come Alive (3’28”) Good To Look Back (3’57”) Satisfied (3’32”) Boulders (4’23”) I’m Back (3’38”) Glow (4’15”) Over Again (4’38”) Jonny Redhead (3’52”) Souls (4’10”) Running Red Lights (3’37”)
Musicians:
Eamon Nancarrow – vocals Niall Diver – guitar Davey Irvine – guitar Tommy Dickson - keyboards Paul Boyd – bass Steve Strange – drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 07 juli 2018 - 11:28:58
On Orange Goblin one can build… in Orange Goblin we trust! These English veterans of stoner rock are a true paradigm of consistency, regarding their line-up as well as style-wise. Well… their style includes enough variegation to speak of an amazing listening experience with their ninth studio album ‘The Wolf Bites Back’. Ben Ward with his genuine, gravel-throated voice, the eminent guitar skills of Joe Hoarse and the steamy rhythm section made up of Martyn Millard and Chris Turner entered the Orgone Studios at the English countryside with producer Jaime Gomez Arellano in order to leave the building with ten farm-fresh artisanal products. One by one gems of own brew.
When we have to summarize Orange Goblin in three core words, it would be rough, rocking and yet deep-draught thoughts. Indeed, opener ‘Sons Of Salem’ happens to be an indefatigable invitation to rock like a beast, with inciting chorus and fervent guitar soloing. Acoustic guitar and prominent bass introduce us to the title track, a stiff rocking gem with hoarse vocals including any occult flavours. ‘Swords Of Fire’ is more experimental and heavy as a molten ball of lead after the up-tempo rather smooth ‘Renegade’. Murky ponderous sounds all over, before the melodious guitars in ‘Ghosts Of The Primitives’ herald a rather storytelling song. Naturally the influence of Motörhead will always be present on the records of Orange Goblin. This time ‘Suicide Division’ happens to be a perfect example of that. But the band also has an introspective side and that result in the irresistible, bluesy ‘The Stranger’, a true highlight and goose-bumps! Fans of fervent rocking, intense songs will be delighted about ‘Burn The Ships’ and ‘Zeitgeist’ (once again delicious guitar skills) which occludes this album. Orange Goblin will once again enchant the loyal fans, but I am sure they will also conquer new souls with ‘The Wolf Bites Back’. And be sure this bite is unconditional and forever!
Nederlands:
Op Orange Goblin kan je bouwen… Orange Goblin kan je vertrouwen! Deze Engelse veteranen der stonerrock zijn een voorbeeld van consistentie, zowel wat bezetting betreft als qua stijl. Nou valt er in die stijl al genoeg afwisseling te bespeuren om ook bij dit negende studioalbum ‘The Wolf Bites Back’ van een heerlijke luisterervaring te spreken. Ben Ward met zijn doorleefde, schuurpapieren stem, de eminente gitaarfratsen van Joe Hoarse en de stomende ritmesectie bestaande uit Martyn Millard en Chris Turner doken de Orgone studio in op het Engelse platteland, met producer Jaime Gomez Arellano om er met tien kakelverse artisanale producten buiten te wandelen. Stuk voor stuk pareltjes van eigen brouwsel.
Wanneer we Orange Goblin in drie kernwoorden moeten vatten, dan zeggen we: ruig, rockend en toch doordacht. Opener ‘Sons Of Salem’ is inderdaad een onverdroten uitnodiging om ruig te rocken, met opzwepende kernzin en vurige gitaarsolo’s. Akoestische gitaar en prominente bas leiden het titelnummer in, een stug rockend pleidooi met hese stem wat enig occultisme prijsgeeft. ‘Swords Of Fire’ is meer experimenteel en loodzwaar na het uptempo, eerder smooth ‘Renegade’. Zompige klanken alom, vooraleer de melodieuze gitaren in ‘Ghosts Of The Primitives’ een eerder verhalend nummer inluiden. Natuurlijk blijft de invloed van Motörhead altijd aanwezig op de platen van Orange Goblin met ditmaal ‘Suicide Division’ als perfect voorbeeld. Maar de band heeft ook een introspectieve kant en dat resulteert in het onweerstaanbare, bluesy ‘The Stranger’, voorwaar kippenvel! Liefhebbers van vurig rockende, intense songs komen aan hun trekken tijdens ‘Burn The Ships’ en het wederom van heerlijk gitaarwerk voorziene ‘Zeitgeist’ dat dit album afsluit. Orange Goblin zal de trouwe fans eens te meer verrukken, maar ook nieuwe zieltjes winnen met ‘The Wolf Bites Back’. En reken maar dat die beet onvoorwaardelijk is!
Tracklist:
Sons Of Salem (3:00) The Wolf Bites Back (4:28) Renegade (3:32) Swords Of Fire (4:35) Ghosts Of The Primitives (5:21) In Bocca Al Lupo (2:13) Suicide Division (2:04) The Stranger (5:43) Burn The Ships (4:41) Zeitgeist (5:01)
Musicians:
Ben Ward: vocals Joe Hoare: guitars Martyn Millard: bass Chris Turner: drums
Geplaatst door Vera op maandag 02 juli 2018 - 10:35:32
Reageren is uitgeschakeld
maandag 25 juni 2018
SOJOURNER: The Shadowed Road
Release: 2018-03-15 Style: black/doom/gothic/atmospheric metal Label:www.avantgardemusic.com Website: / Facebook:https://www.facebook.com/metalsojourner Country: International Playing Time: 51:46 Cat. N°: AV 338 Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
Sojourner is really an international collective. Their origin (2015) is New Zealand embodied by composer Mike Lamb (guitars, keyboards), but now he lives in Scotland with his English wife Chloe Bray (female vocals, tin whistle, piano, guitar). Singer Emilio Crespo hails from Spain, the new drummer Riccardo Floridia is Italian (he also plays in Atlas Pain) and bassist Mike Wilson is the second New Zealander. One of them appears to be living in Sweden. Are you still following? In 2016 the band released the well-received debut album ‘Empires Of Ash’ and after covering a Summoning track for a tribute album, now the time has come to put their sophomore album ‘The Shadowed Road’ in our CD player.
Sojourner uses influences from all kinds of subgenres and they manage to make a tasteful signature brew out of it. The folk inspired atmospheric metal has obvious influences of doom and black metal, but this will also appeal to fans of the doom/gothic from the nineties. Indeed, there are Summoning influences – especially in the symphonic harshness of ‘Our Bones Among The Ruins’ – but Sojourner is really good in blending their own sound with all ingredients. Piano intermezzos and soaring synthesizers often occur, as well as graceful, emotive guitar leads. Those are really marvelous and played with loads of feeling. From the opening track ‘Winter’s Slumber’ on, we are comfortably awaken out of our winter sleep. The male vocals are often creepy blackened and raw, intermittent with lower ranged death grunt parts. Now and then we can hear the dreamy voice of Chloe Bray, but it is a bit mixed in the back most of the time.
Anders Jacobsson of Draconian wrote the lyrics for the song ‘Titan’, influences of Draconian are also heard in the music of Sojourner. The tin whistle playing of Chloe is an important element in the songs, accentuating the folkloristic element, but keyboards and piano have an important function as well. The long compositions are often regaled with calm, atmospheric passages, followed by impressive outbursts with harsh vocals. The voice of Chloe sounds a bit thin – surely in ‘Where Lost Hope Lies’ – but that’s the only criticism I have on this ultimately beautiful and genuine record, with the long title track as enchanting finale. It starts sensitive, but gets more powerful with strong guitar skills and heavier parts. The band left no stone unturned, since ‘The Shadowed Road’ was mixed by Øystein G. Brun from Borknagar and mastered by Dan Swanö with a top notch sound as result. The artwork from the Romanian illustrator Bast reminds us a bit of the beautiful landscapes of Winterfylleth, but also a bit of Summoning. If you have a soft spot for very melodious doom/death metal with a pinch of black and folk, then this happens to be a must have!
Nederlands:
Sojourner is werkelijk een international gezelschap. De oorsprong (2015) ligt in Nieuw Zeeland bij componist Mike Lamb (gitaar, keyboards), maar hij woont nu in Schotland met zijn Engelse vrouw Chloe Bray (zang, tin whistle, gitaar, piano). Zanger Emilio Crespo komt uit Spanje, de nieuwe drummer Riccardo Floridia is Italiaan (ook in Atlas Pain) en bassist Mike Wilson is ook van Nieuw Zeeland. Eén van hen woont in Zweden. Kan je nog volgen? De band bracht in 2016 het goed ontvangen debuutalbum ‘Empires Of Ash’ uit en na het coveren van een Summoning track voor een tribuutalbum is het tijd om hun tweede album ‘The Shadowed Road’ op onze draaitafel te zwieren.
Sojourner gebruikt invloeden uit allerlei subgenres en maakt er een smakelijk eigen brouwsel van. De door folk geïnspireerde atmosferische metal kent zware invloeden uit doom en black metal, maar dit zal evenzeer de fans van doom/gothic uit de jaren negentig bevallen. Ja, er zijn Summoning invloeden – vooral in de symfonische ruwheid van ‘Our Bones Among The Ruins’ - maar Sojourner slaagt er wel in om een eigen geluid te fabriceren met alle ingrediënten. Piano intermezzo’s en zwevende synthesizers komen talrijk voor, zo ook de sierlijke, huilende leads die werkelijk prachtig zijn en met veel gevoel gespeeld. Van bij de opener ‘Winter’s Slumber’ worden we aangenaam ontwaakt uit onze winterslaap. De mannelijke zang kent een afwisseling tussen knekelige verhalende black metal en lagere death gruntpartijen. Af en toe is ook de dromerige stem van Chloe Bray te horen, maar die staat meestal wat achterin de mix.
Voor ‘Titan’ schreef Anders Jacobsson van Draconian de tekst, ook van hen horen we invloeden in de muziek van Sojourner. Het fluitspel van Chloe is een belangrijke troef in de songs om het folkloristische element te accentueren, maar keyboards en piano spelen een even grote rol. De lange composities zijn veelal voorzien van kalme sfeervolle passages waarna de robuuste uitvallen des te meer indruk maken. Ook al klinkt de zang van Chloe in ‘Where Lost Hope Lies’ wat flauwtjes, dat is dan het enige minpuntje dat we kunnen vinden op deze bijzonder mooie plaat met als verrukkelijke uitsmijter het titelnummer dat gevoelig aanvangt, maar later sterke gitaarpartijen en heftigere passages biedt. De band liet niets aan het toeval over, want ‘The Shadowed Road’ werd gemixt door Øystein G. Brun van Borknagar en gemastered door Dan Swanö, zodat de productie pico bello is. Het artwork van de Roemeense illustrator Bast doen dan weer aan de prachtige landschappen van Winterfylleth denken, maar ook een beetje aan Summoning. Hou je van zeer melodieuze doom/death metal met een snuifje black en folk, dan is dit een must have!
Tracklist:
Winter’s Slumber (7:40) Titan (6:31) Ode To The Sovereign (7:15) An Oath Sworn In Sorrow (6:17) Our Bones Among The Ruins (5:21) Where Lost Hope Lies (9:53) The Shadowed Road (8:36)
Musicians:
Emilio Crespo: vocals Chloe Bray: guitars, piano, vocals, tin whistle Mike Lamb: guitars, keyboards Mike Wilson: bass Riccardo Floridia: drums
Guest appearance:
Anders Jacobsson (Draconian): lyrics track 2
Geplaatst door Vera op maandag 25 juni 2018 - 14:14:57
It is hard to believe that Tengil once started as raucous hardcore band. Fortunately there is little to notice about that these days. Initially we hear that the drummer cuts loose in opener ‘I Dreamt I Was Old’, but soon it is smoothened with organ. This is really a weird outfit, hailing from Sweden. The atmospheric, experimental music goes into all kinds of directions and the sweet emo chants are sometimes painfully sentimental. Think of Mercury Rev.
The backbone of Tengil happens to be a wall of sound that will appeal to post rock / post metal aficionados, although the band does not shun any U2 influences either, witnessed by ‘And The Best Was Yet To Come’: razor sharp guitars and a decisive vocalist that rules. Lots of drama in his performance, he claims all the attention. Until the next tsunami of guitars takes him by surprise and the whole thing explodes into a fluttering psychedelic Walhalla. Some chaotic tendencies are not strange to them. Every time they return to quiescent passages where vocals are dominant. Through the calm, atmospheric ‘All For The Myth’ even the ghost of pragmatic spoken word performances wanders freely. For the time being, it all sounds a bit too chaotic to be led away in this wide range of different sounds, but maybe these Swedes will find the right dose of refinement and chaos on a next album in order to canalize their charms.
Nederlands:
Het is niet te geloven dat Tengil ooit begon als rauwe hardcore band. Daar is nu (gelukkig) niets meer van te merken. Aanvankelijk mept de drummer flink door in de opener ‘I Dreamt I Was Old’, maar dat wordt allengs verzacht door orgel. Dit is een raar beestje, afkomstig uit Zweden. De atmosferische, experimentele muziek gaat alle kanten uit en de zoete emo zang is soms bijna pijnlijk sentimenteel. Denk aan Mercury Rev.
Centraal staat een muur aan geluid dat postrock/post metal liefhebbers zal bevallen, al is de band ook niet vies van enige U2 invloeden, getuige ‘And The Best Was Yet To Come’: scherpe gitaren en een daadkrachtige zanger die er staat. Veel dramatiek in zijn performance, veel aandacht dat hij opeist. Tot een volgende golf van gitaren over hem heen rolt en het geheel een uitwaaierend psychedelisch tintje geeft. Enige chaotische tendensen zijn hen niet vreemd. Maar telkens keert men terug naar verstilde passages waar de zang domineert. Doorheen het kalme, atmosferische ‘All For Your Myth’ waart zelfs de geest van pragmatische ‘spoken word’ performances. Vooralsnog klinkt het een beetje te chaotisch om meegesleept te worden in een waaier aan differentiële klanken, maar misschien weten de Zweden op een volgend album de juiste dosis verfijning en wild om zich heen slaan beter te kanaliseren.
Tracklist:
I Dreamt I Was Old (6:11) And The Best Was Yet To Come (8:41) With A Song For Dead Darlings (4:43) A Lifetime Of White Noise (0:10) It’s All For Springtime (5:38) All For Your Myth (6:34) In Murmur (5:38)
Musicians:
Sakarias Pontus Karl Tobias
Geplaatst door Vera op zondag 24 juni 2018 - 17:03:06
