In less than one hour, Candlemass brought us back to the essence of (doom) metal and damned, this feels like homecoming!!! The Swedish epic doom institution always released strong albums, but ‘The Door To Doom’ is really cast from a special mould, so that several passages give me goose-bumps. Since I did not expect something epoch-making, it is all the better. With the release of ’Psalms For The Dead’ in 2012 came the announcement that it would be the last studio album of Candlemass. From then on they would only do gigs with the material they had. So they did, they became a ‘live only’ band, but Rob Lowe was replaced by singer Mats Léven. In this constellation they also made two EPs when Candlemass broke the oath and recorded new material for ‘Death Thy Lover’ (2016) and ’House Of Doom’ (2018). Soon we heard that a full length new album was in the making and that’s ‘The Door To Doom’, the one we have been listening to now. Another surprise when Johan Langquist, once vocalist on their debut album ‘Epicus Doomicus Metallicus’, had returned behind the microphone. So far the turbulent history of the band, but let’s see what band leader/bassist Leif Edling has in store for us…
Pure magic in epic doom! It is instantly ace when ‘Splendor Demon Majesty’ starts heavily with impressive doom riffs and the smooth, momentous vocals of Langquist appear to be amazing. After all these years, there is no glimpse of wear and tear in his voice. He puts down a prestigious performance on this album, with the empyrean charms of Dio or Tony Martin. The fervent guitar solos of Lars ‘Lasse’ Johansson sound vintage and heartfelt; the epic chants are regaled with any backing vocals here. The vibe is nothing else but right. The fluttering guitar sounds and sensitive vocals at the beginning of ‘Under The Ocean’ convince us all the way, although the song soon gains in energy with ponderous riffs and more powerful vocal lines. Delicious! Relaxed drums open ‘Astorolus – The Great Octopus’, chunky riffs are combined with solemn vocals, but most remarkable is the contribution of Tony Iommi! The grandmaster of Black Sabbath plays a howling solo with all his heart. The album gets even better when also a quiescent song comes along. ‘Bridge Of The Blind’ is pure beauty! As ballad it has the pure depth of old school hard rock. Think of fragile masterpieces like ‘When A Blind Man Cries’ of Deep Purple or ‘Beyond The Realms Of Death’ from Judas Priest.
In the up-tempo rocking ‘Death’s Wheel’ one can find a nice conjunction of gritty distorted riffs and pure, sober soloing on guitar. A slower fragment with organ addition brings in a soaring touch. ‘Black Trinity’ is more straight forward, with murky riffs, dramatic chants and also a weird psychedelic intermezzo. We already knew ‘House Of Doom’ from the EP, but it works well between the rest with its church bells, thunder and rain and catchy approach with fetching chorus. Organ adds a sacral, yet dark flavour. Again goose-bumps during the magnificent sensitive vocals with acoustic guitar at the beginning of ‘The Omega Circle’. Heavy riffs join in, once again guitar solos are brilliant and when the calm vocal lines return, Candlemass reaches out its hand to Avatarium, so it seems, because this song reminds me of a track from Avatarium (composer Edling again). The catchy chorus is here a strong feature, as well as the solo. When silence returns, we are left in awe. What a stunner!
Nederlands:
In nog geen uur tijd heeft Candlemass ons teruggebracht naar de essentie van (doom) metal en verdorie, dat voelt als thuiskomen!!! Het Zweedse epische doom instituut heeft altijd sterke albums uitgebracht, maar ‘The Door To Doom’ is toch wel uit speciaal hout gesneden, zodat meerdere passages me kippenvel bezorgen. Aangezien ik dat niet echt verwacht had, is het des te fijner. Met de release van ’Psalms For The Dead’ in 2012 kwam namelijk de aankondiging dat dit het allerlaatste studioalbum van Candlemass zou worden en dat ze voortaan alleen nog live concerten zouden doen met het bestaande materiaal. Zo gezegd, zo gedaan, maar Rob Lowe werd wel ingeruild voor zanger Mats Léven. In die constellatie werden ook twee EP’s gemaakt toen Candlemass dan toch de eed brak en nieuw materiaal opnam voor ‘Death Thy Lover’ (2016) en’House Of Doom’ (2018). Er zou een volledig nieuw album op komst zijn en dat is ‘The Door To Doom’ geworden die we nu beluisterd hebben. Weer een verrassing toen bleek dat Johan Langquist, ooit zanger op hun debuutalbum ‘Epicus Doomicus Metallicus’, terug plaats genomen heeft achter de microfoon. Tot hier de woelige recente geschiedenis van de band, maar wat heeft bandleider/bassist Leif Edling allemaal uit zijn pen laten vloeien?
Pure magie in epische doom! Het zit al meteen snor wanneer ‘Splendor Demon Majesty’ scheurend aanvangt met imposante doom riffs en de beheerste, geladen zang van Langquist ons zeer blijkt te bevallen. Na al die jaren blijkt er geen sleet op zijn stembanden te zitten en zet hij op dit album een prestatie neer met een gevleugelde charme van een Dio of Tony Martin. De vurige gitaarsolo’s van Lars ‘Lasse’ Johansson klinken vintage warm en hartelijk, de epische zang krijgt ook enkele achtergrondzang hier. De sfeer klopt gewoon. De uitwaaierende gitaarklanken en gevoelige zang aan het begin van ‘Under The Ocean’ overtuigen ons helemaal, al wint de song weldra aan energie met zware riffs en krachtigere zangpartijen. Heerlijk! Relaxte drums openen ‘Astorolus – The Great Octopus’, vette riffs wordt gecombineerd met plechtige zang, maar meest opmerkelijk is hier toch de bijdrage van Tony Iommi! De grootmeester van Black Sabbath speelt een zingende solo waar hij zijn ziel en zaligheid in legt. Helemaal prachtig wordt het wanneer er ook een rustig nummer langskomt. ‘Bridge Of The Blind is van een grote schoonheid! Als ballad heeft het de pure diepgang van oorspronkelijke hardrock. Denk aan breekbare songs als ‘When A Blind Man Cries’ van Deep Purple of ‘Beyond The Realms Of Death’ van Judas Priest.
In het uptempo rockende ‘Death’s Wheel’ is er een mooi samengaan van gruizig vervormde riffs en zuivere, sobere solo’s op gitaar. Een tragere passage met wat orgel brengt een zweverige toets aan. ‘Black Trinity’ is eerder rechttoe rechtaan, met zompige riffs, dramatische zang en ook een vreemd psychedelisch intermezzo. ‘House Of Doom’ kenden we al van de EP, maar werkt hier goed tussen de rest met zijn kerkklokken, onweer en catchy benadering met aanstekelijk refrein. Orgel draagt bij aan de sacrale, maar duistere sfeer. Weer kippenvel bij de prachtige gevoelige zang met akoestische gitaar aan het begin van ‘The Omega Circle’. Zware riffs vallen in, eens te meer zijn de gitaarsolo’s subliem en wanneer de kalme zang wederkeert bedenk ik dat Candlemass hier de hand reikt aan Avatarium, want deze song lijkt wel wat op een nummer van die band waarvoor Edling ook lange tijd geschreven heeft. Het aanstekelijke refrein is ook een sterk punt, evenals de solo. Wanneer de stilte terugkomt, zijn we er ook stil van geworden. Wat een prachtplaat!
Tracklist:
Splendor Demon Majesty (5:29) Under The Ocean (6:12) Astorolus – The Great Octopus (6:42) Bridge Of The Blind (3:43) Death’s Wheel (6:50) Black Trinity (6:05) House Of Doom (6:26) The Omega Circle (7:16)
Musicians:
Johan Langquist: vocals Leif Edling: bass, composer Mats ‘Mappe’ Björkman: rhythm guitars Lars ‘Lasse’ Johansson: lead guitars Jan Lindh: drums
Guest appearance:
Tony Iommi (Black Sabbath): solo track 3
Geplaatst door Vera op vrijdag 22 februari 2019 - 23:37:58
Reageren is uitgeschakeld
donderdag 21 februari 2019
SOEN: Lotus
Release: 2019-02-01 Style: prog / alternative rock Label: Silver Lining Music Website: www.soenmusic.com Facebook:https://www.facebook.com/SoenMusic Country: Sweden Playing Time: 55:14 Cat. N°: Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 9,8/10
English:
The previous Soen album ’Lykaia’ was number one in my list of the year 2017. Thus I am on the tiptoe of expectations when listening to this fourth album ‘Lotus’. It is a pity that guitarist Marcus Jidell – he also produced ‘Lykaia’ – has already gone, but fortunately that does not mean that the emotive, howling guitar sounds are gone too. We understand that Jidell is very busy with his other bands and consequently ‘Lotus’ happens to be the first album with the Canadian born new guitarist Cody Ford.
Soen is the band that was formed by drummer Martin Lopez after his departure from Opeth, but also vocalist Joel Ekelöf defines the sound of this outfit with his beautiful, unique voice. The Swedes make a refined, rather calm style of progressive metal, with a pinch of alternative rock. They do that with deep-draught lyrics, that’s why they occasionally call it ‘thinking man’s metal’. The magnificent, quite long songs are produced by David Castillo (mix too) and Jens Bogren (mastering) in an excellent manner. Still a slightly comparison with Opeth and Tool can be noticed, although we can surely say that Soen has a signature sound of their own by now. I have the impression that ‘Lotus’ appears to be a calmer album than ‘Lykaia’, even though nearly every song includes those typical heavy riffs with progressive élan. Smooth and heartfelt additions of organ and mellotron gives everything a soaring touch and the entire thing is led by the enigmatic chants of Ekelöf. This makes the opening song ‘Opponent’ and the ravishing ‘Lascivious’ right away mighty songs to listen to. They have shot a weird decadent video for ‘Martyrs’. This song has drawling, yet powerful vocals and a thoughtful passage featuring classical piano. The sensitive title track has a superior eruption of momentum on guitars, it will surely give you goose-bumps. The mid-paced ‘Covenant’ can even be labeled as ‘swinging’, while vocals are empyrean and sometimes a bit distorted. Melancholy in the bittersweet ‘Penance’ and magnificent beauty with crying leads in the quiescent ‘River’. Finally they open all registers one more time in ‘Lunacy’ with tight plucking guitars, rhythms with momentum and an atmospheric passage of captivating brilliance. In this song one might still notice any Tool influences. This is once again a brilliant album by Soen!
Nederlands:
Het vorige Soen album ’Lykaia’ voerde in 2017 mijn jaarlijst aan. Dus is het met hoge verwachtingen dat ik dit vierde album ‘Lotus’ beluister. Spijtig dat gitarist Marcus Jidell – hij produceerde ook ‘Lykaia’ – alweer vertrokken is, maar gelukkig zijn de emotionele huilende gitaarsounds niet verdwenen. We begrijpen dat Jidell het al druk genoeg heeft met zijn andere bands en dus is ‘Lotus’ het eerste album met de in Canada geboren gitarist Cody Ford.
Soen is de band die drummer Martin Lopez oprichtte na zijn vertrek in Opeth, maar ook zanger Joel Ekelöf bepaalt het geluid van de band met zijn mooie, unieke stem. De Zweden maken een beheerste vorm van progressieve metal, met een snuif alternatieve rock. Dat doen ze met diepgravende teksten, zodat men dit wel eens ‘thinking man’s metal’ pleegt te noemen. De prachtige, vrij lange songs werden uitstekend geproduceerd door David Castillo (ook mix) en Jens Bogren (mastering). Nog steeds gaat een lichte vergelijking met Opeth en Tool op, al mogen we nu gerust stellen dat Soen een eigen sound heeft. Ik heb de indruk dat ‘Lotus’ een nog kalmere plaat is dan ‘Lykaia’, al horen we in bijna elke song die typische draaiende riffs met progressief elan. Hartelijke ondersteuning met orgel en mellotron maakt alles zweverig en dit alles wordt geleid door de enigmatische stem van Ekelöf. Dat maakt opener ‘Opponent’ en het knap open bloeiende ‘Lascivious’ al meteen tot heerlijke luisterliedjes. Voor ‘Martyrs’ is een merkwaardige, decadente video gemaakt. Dit nummer heeft lijzige, maar daadkrachtige zang en een beschouwende passage met piano. Het sensitieve titelnummer kent een superuitval met gitaar dat je gegarandeerd kippenvel bezorgd, terwijl we het mediumtempo ‘Covenant’ zelfs swingend kunnen noemen, terwijl de zang verheven en soms wat vervormd klinkt. Weemoed in het bitterzoete ‘Penance’ en prachtige schoonheid met huilende leads in het rustige ‘River’. In ‘Lunacy’ gooit men alle registers nog even open met strakke tokkelende gitaren, stuwende ritmes en een atmosferische passage die zeker beklijvend is. Hier zijn de Tool invloeden nog even merkbaar. Dit is wederom een schitterend album van Soen!
‘Origine’ marks the beginning of the second part of ‘The Black Crystal Sword Saga’, written by keyboardist Daniele Mazza who founded the band in 2008. The Italian outfit with female singer Sara Squadrani as front lady, writes epic cinematic compositions, relished with orchestration and choirs. Yet it remains fervent and energetic, since power metal happens to be the backbone of the wealthy ornamented songs. The eternal reference to their compatriots Rhapsody Of Fire might be put on ice by now, since Ancient Bards really has a right to exist due to their virtuoso approach of their bombastic music.
This fourth album ‘Origine – The Black Crystal Sword Saga Part 2’ appears to be once again a well-crafted saga with cinematic allures. The album opens with the brief ‘Origine’ in which a dark voiced narrator introduces you into the matter. In addition to the symphonic arrangements, we hear a massive choir. One of the voices in that choir is Simone Mularoni who is in charge as producer, also doing mix and mastering of the album. They kick of tight and vigorous during ‘Impious Dystopia’. In addition to the beautiful female vocals, it includes any firm grunts of new guitarist Simone Bertozzi (also known from Empyrios) and that’s a nice new addition in several songs. In the next songs the highfaluting music is often relished with sure-fire neo-classical guitar soloing. In ‘Aureum Legacy’ and the semi-ballad ‘Light’ classical piano adds a kind of sentimental feel. The band always shifts in a wonderful manner between solemn female vocals and cut loose in heavy waters. Orchestral arrangements and choirs are omnipresent to accentuate the cinematic tendency and it speaks for itself that another lengthy epos has been written to divert us. This time the fifteen minutes long ‘The Great Divide’ in which they engross us with all ingredients the band is famous for. Thus highly recommended for every symphonic metal fan!
Nederlands:
‘Origine’ markeert het begin van het tweede deel van ‘The Black Crystal Sword Saga’, geschreven door toetsenist Daniele Mazza die de band in 2008 oprichtte. De Italiaanse band met zangeres Sara Squadrani als frontvrouw, schrijft epische filmische composities, aangezet met orkestratie en koren. Toch blijft het pittig, want power metal is de ruggengraat van de weelderig geornamenteerde songs. De eeuwige verwijzing naar landgenoten Rhapsody Of Fire mag nu wel de ijskast in, want Ancient Bards heeft van in den beginne bestaansrecht door een virtuoze benadering van hun bombastische muziek.
Ook dit vierde studioalbum ‘Origine – The Black Crystal Sword Saga Part 2’ is een vernuftig in elkaar gestoken saga met filmische allure. Zo opent het album met het beknopte ‘Origine’ waar een verteller met duistere stem ons wegwijs maakt in de materie. Naast de symfonische arrangementen duikt een massief koor op en daarin vinden we zelfs Simone Mularoni die ook fungeerde als producer en verantwoordelijk is voor de mix en mastering. Men schiet strak en energiek uit de startblokken in ‘Impious Dystopia’, dat buiten de mooie vrouwelijke vocalen van Sara enige grunts van nieuwe gitarist Simone Bertozzi herbergt (ook actief in Empyrios) en hij blijkt een mooie toevoeging in meerdere songs. De bombastische muziek wordt in de volgende songs opgesmukt met knappe neoklassieke gitaarsolo’s. Tijdens ‘Aureum Legacy’ en de semiballade ‘Light’ brengt klassieke piano een meer sentimenteel gevoel. Zo weet de band ook steeds af te wisselen tussen waardige vrouwenzang en lekker het tempo hoog houden. Orkestrale arrangementen en koren duiken overal op om de filmische tendens te accentueren en natuurlijk kunnen we ook op die album genieten van een waar epos (een kwartier lang). ‘The Great Divide’ weet te boeien met alle ingrediënten waar de band zo goed in is en dus is dit een vette aanrader voor elke symfonische metal fan.
The band always shifts in a wonderful manner between solemn female vocals and cut loose. Orchestral arrangements and choirs are omnipresent to accentuate the cinematic tendency and it speaks for itself that another lengthy epos has been written to divert us. This time the fifteen minutes long ‘The Great Divide’ in which they engross us with all ingredients the band is famous for. Thus highly recommended for every symphonic metal fan!
Tracklist:
Origine (2:15) Impious Dystopia (5:41) Fantasy’s Wings (4:51) Aureum Legacy (5:42) Light (4:43) Oscurità (6:20) Titanism (5:09) The Hollow (3:31) Home Of The Rejects (3:57) The Great Divide (14:48) Part 1 – Farewell Father Part 2 – Teardrop Part 3 – Il Grande E Forte Impero
Our Survival Depends On Us is not only a collective with an intriguing band name, also the music happens to be impossible to categorize, but it is always captivating and spiritual. About three years ago, their previous album ’Scouts On The Borderline Between The Physical And Spiritual World’ spontaneously became one of the most listened to albums of 2015 of mine, while we repeatedly watched the magnificent video clips. Now the five-piece hailing from Salzburg comes up with their fourth album ‘Melting The Ice In The Hearts Of Men’ and we are at the tiptoe of expectations to find out what this noble title stands for.
This time no compact songs like ‘The Mountains Of My Home’ or ‘A Sacred Heart’, but four mammoth compositions. After intensive rehearsals in the mountains around Salzburg, they were recorded in 2017, while later – in May 2018 – they were mixed and mastered by Michael Zech (The Ruins Of Beverast) and Victor Santura (Triptykon, Dark Fortress) at the Woodshed studio. The band is open to every challenge and we can speak of four ceremonies or rituals that soon haunt you. Since people add ‘post-‘ before everything these days, I like to come up with the term post Krautrock here, although OSDOU does not sound retro at all. No, this is simply a band sound that goes beyond boundaries and genres.
‘Galahad’ opens with conjuring chants, dark sounds and gloomy violin. The only knight of the Round Table who had spiritual purposes during his search for the Holy Grail instead of greed, is honoured here with a secure constructed epos. Plucking guitars, the bass joins in, an orgy of guitar soloing bursts out. After five minutes we hear the typical (rather plaintive) vocals of Mucho Kolb in a proclaiming manner. Organ supports the composition, which ends in a ravishing way with the charismatic vocal contribution of Alan ‘Nemtheanga’ Averill (Primordial). Be sure it sounds amazing! The lyrics of ‘Gold And Silver’ are inspired by the book Ezekiel from the Old Testament. They have already shot a breath taking video clip for it. Soaring, proclaiming, dark… soon we have shortage of adjectives, but the guitar solos are marvelous. The latter one is played by producer V. Santura. After a while the song turns to introvert passages with tribal drums and repetitive patterns. More powerful vocals pass into an orgy of instrumental highlights. Magnificent! ‘Song Of The Lower Classes’ happens to be the most political song ever written by OSDOU. It begins with a text of Ernest Charles Jones, an activist for more rights for the workers in the 19th century. Nice plucking guitars are intermittent with rigorous outbursts, heavily distorted bliss. Captivating is the repeated line of text in ultimate nihilism: ‘down we go, we are so very low’. Fervent guitar solos and chunky riffs pierce you to the very marrow. Later we have a calmer fragment with distant sounds and ritual cadenza. The thoughtful vocals here remind me of The Doors in ‘The End’. The male choir is grandiose and gives you a spiritual experience. Finally they cut loose again in wild solos on guitars and keyboards. Breathtaking! ‘Sky Burial’ is inspired by the ancient funeral ceremonies in Tibet and Persia. This is a song in which OSDOU experiments all over. Hajot comes up with animal sounds out of his keyboards. Together with the ambient foundation it has a feeling of estrangement. Vocals are used as a supplementary instrument, with spiritual scat singing and shamanistic chants. And once again the song has one more outburst: it continues in a nearly smooth rocking tempo. Conclusion: this is not just another band, but a collective that challenges you and totally achieves in leaving us in awe. Adventurous music aficionados have a treasure of enchanting sounds to discover and be led away!
Nederlands:
Our Survival Depends On Us is niet alleen een collectief met een intrigerende bandnaam, ook de muziek valt niet te categoriseren, maar is steeds uiterst beklijvend en spiritueel. Ruim drie jaar geleden groeide voorgaand album ’Scouts On The Borderline Between The Physical And Spiritual World’ spontaan uit tot één van de meest beluisterde albums van 2015, terwijl we talloze keren de prachtige videoclips bekeken. Het vijftal uit Salzburg komt nu met het vierde album ‘Melting The Ice In The Hearts Of Men’ en we zijn erg benieuwd wat deze nobele titel herbergt.
Geen compacte songs als ‘The Mountains Of My Home’ of ‘A Sacred Heart’ te bespeuren ditmaal, maar vier mammoetcomposities, die na intens oefenen in de bergen rond Salzburg werden opgenomen in 2017, om later in mei 2018 gemixt en mastered te worden door Michael Zech (The Ruins Of Beverast) en Victor Santura (Triptykon, Dark Fortress) in de Woodshed studio. De band gaat geen enkele uitdaging uit de weg en we kunnen spreken van vier ceremonieën of rituelen die al vlug onder je huid kruipen. Aangezien men tegenwoordig alles met ‘post-‘ bestempelt, voeren we in ons enthousiasme hier de term post Krautrock aan, ook al klinkt men alles behalve retro. Neen, dit is een bandgeluid op zich dat genres overstijgt.
‘Galahad’ opent met bezwerende gezangen, duistere klanken en weemoedige viool. De enige ridder van de ronde tafel die spirituele drijfveren had in plaats van hebzucht om de Graal te vinden, wordt hier geëerd met een minutieus opgebouwd epos. Tokkelende gitaren, de bas valt in, een orgie aan gitaarsolo’s breekt los. Pas na vijf minuten weerklinkt de typische (klaaglijke) zang van Mucho Kolb op verkondigende toon. Orgel ondersteunt de compositie, die een ravissant einde kent met charismatische zangbijdrage van Alan ‘Nemtheanga’ Averill van Primordial en die bijdrage zit als gegoten. De tekst van ‘Gold And Silver’ is geïnspireerd door het boek Ezekiel uit het Oude Testament. Hier is al een adembenemende clip voor gemaakt. Zwevend, verkondigend, duister… we hebben alweer vlug een tekort aan adjectieven, maar de gitaarsolo’s zijn prachtig. De tweede wordt gespeeld door producer V. Santura. Na een tijdje kent de song ingetogen passages met tribale drums en repetitieve patronen. Krachtiger zang mondt uit in een orgie van instrumentale hoogstandjes. Prachtig! ‘Song Of The Lower Classes’ is de meest politieke song ooit geschreven door OSDOU. Het vangt aan met een tekst van Ernest Charles Jones, een activist voor rechten der arbeiders uit de 19e eeuw. Fraaie tokkel op gitaar wordt afgewisseld met rigoureuze uitvallen met zware vervorming. Beklijvend is de steeds terugkomende tekst in opperst nihilisme: ‘down we go, we are so very low’. Gierende gitaarsolo’s en volvette riffs gaan door merg en been. Later is er een kalme passage met onbestemde klanken en rituele cadans. De beschouwende zang doet me hier zelfs aan The Doors denken in ‘The End’. Het mannenkoor is grandioos en draagt bij tot een welhaast spirituele belevenis. Om nog eenmaal los te gaan met vurige solo’s op gitaar en keyboards. Adembenemend! ‘Sky Burial’ is geïnspireerd door de aloude begrafenisceremonieën in Tibet en Perzië. Dit is een song waarin OSDOU volop experimenteert. Hajot tovert dierengeluiden uit zijn keyboards, die samen met ambient klanken een bevreemdend geheel vormen, de stem wordt gebruikt als instrument met spirituele keelklanken en shamanistische zang. En alsnog schiet de song op het einde los in een bijna vlot rockend tempo. Besluit: dit is niet zomaar een band, maar een collectief dat uitdaagt en volledig slaagt in zijn opzet om te begeesteren. Avontuurlijke muziekliefhebbers hebben hier een schat aan verrukkelijke klanken om te ontdekken en in op te gaan!
Tracklist:
Galahad “Dissolving The Illusion Of All Worldly Things” (12:02) Gold And Silver “Which God, Which King, Which Law Condemns Us To Everlasting Slavery?” (10:14) Song Of The Lower Classes (13:25) Sky Burial “ Survival Depends On The Mercy Of The Elements” (10:53)
Musicians:
Mucho Kolb: vocals, guitars Thom Kinberger: vocals, guitars Bartholomäus Resch: bass, backing vocals Hajot Gmeilbauer: keyboards Thomas Apfelthaler: drums
Guest appearances:
Alan ‘Nemtheanga’ Averill (Primordial): chants on track 1 Victor Santura: guitar solo on track 2
Geplaatst door Vera op zondag 17 februari 2019 - 12:55:39
