Apathy Noir has been around for a while in the blackened doom/death metal scène under the moniker Apathy, but in 2016 they were forced to change their name in Apathy Noir. Nevertheless Swedish Viktor Jonas remains the mastermind and Jack-of-all-trades from this depressive enterprise. On ‘Black Soil’ he was assisted by lyricist and vocalist Andy Walmsley (native of the UK), while Lars Björkens added any fluent guitar solos on ‘The Glass Delusion’ and ‘Bloodsong’.
Influences of Swallow The Sun, Katatonia and Opeth are mentioned, and concerning Katatonia it is tenable for the first two tracks ‘The Glass Delusion’ and ‘Samsara’. The doom laden timbre is invigorated with fetching rhythmic fervency now and then and Andy uses his voice in many different ways all album long. Graceful guitar leads make us dream away during these lengthy compositions, varying from six till nine minutes long. In the latter part of the album, the music gets more extreme. Darkness reigns in slow moving tracks such as ‘The Void Which Binds’ and ‘Bloodsong’. Every ray of light disappears behind the horizon, there is no hope in sight anymore. Calm passages with semi acoustic guitar interludes are really beautiful, while clean vocal parts are solemn, but not always flawless (‘The Void Which Binds’). That’s why this happens to be a compelling album to wallow in gloominess, but from time to time a bit long-winded.
Nederlands:
Apathy Noir heeft al een verleden in de gitzwarte doom/death metal scène onder de naam Apathy, maar in 2016 waren ze genoodzaakt om verder te gaan als Apathy Noir. Desalniettemin blijft de Zweed Viktor Jonas de mastermind en duivel-doet-al in deze depressieve onderneming. Op ‘Black Soil’ liet hij zich wel bijstaan door tekstschrijver en zanger Andy Walmsley (van Britse komaf), terwijl Lars Björkens vloeiende gitaarsolo’s toevoegt aan ‘The Glass Delusion’ en ‘Bloodsong’.
Invloeden van Swallow The Sun, Katatonia en Opeth worden vermeld en wat Katatonia betreft gaat dit zeker op in de eerste songs ‘The Glass Delusion’ en ‘Samsara’. Het doomachtige timbre wordt aangedreven door vlotte ritmiek in bepaalde passages en Andy weet zijn vocalen heel het album lang van behoorlijk veel variatie te voorzien. Sierlijke gitaar leads laten ons wegdromen tijdens lange composities die van zes tot negen minuten klokken. Het album wordt naarmate men luistert meer extreem. De duisternis gaat heersen over langzaam voortschrijdende tracks als ‘The Void Which Binds’ en ‘Bloodsong’. Het licht verdwijnt achter de horizon en hoop is nimmer te bekennen. Kalme passages met semiakoestische gitaarinterludia zijn bijzonder mooi, al is de cleane zang wel plechtig, maar niet altijd zuiver (‘The Void Which Binds’). Zo werd dit een onderhoudend album om je in meeslepende duisternis te wentelen, maar soms toch een beetje langdradig.
Tracklist:
The Glass Delusion (6:24) Samsara (6:21) Black Soil (7:10) The Void Which Binds (9:03) Bloodsong (8:17) Towers Of Silence (6:25) Time And Tide (7:44)
Musicians:
Viktor Jonas: all instruments and programming
Guest musicians;
Andy Walmsley: vocals & lyrics Lars Björkens: guitar solo on track 1 & 5
Geplaatst door Vera op maandag 12 maart 2018 - 18:32:36
This French, female fronted band from Lille, France, released their debut ‘Lacus Somniorum’ in 2014. They found inspiration in bands like Therion, Theatre of Tragedy, Epica and Candlemass to create a complex sound of symphonic structures, aggressive HM and darker passages.
The bombastic intro glides over into ‘Amphisbaena’, in which we get to know Marie’s voice, which colours, whispering, with regular voice or in the soprano registers, the dark metal, which get more character adding some grunt and background choir to the diverse guitar sound. The name of the song refers to a mythical, two headed serpent. ‘Giants’ follows the same path, but is a bit more symphonic, contains more grunt, more guitar and a pretty catchy melody. Then ‘The Whale’ narrates about Moby Dick against a creepy musical backdrop of symphonic metal and guitars leaning towards heavy metal and AOR tinged keyboard passages. The faster ‘Cities’ also has a catchy riff and chorus, with some delicate keys in the back and a moody, dark break towards its end. ‘Monsters’ tells about Jack The Ripper and adds plenty of raw grunt to Marie’s versatile melodic voice, still against a wall of sympho meets rough metal. Then ‘Sang Noir’ brings some doomy sympho gothic to the album, with a black, whispered break in French, followed by the delicate intro of ‘Song’, which shifts into dragging, dark musical regions. ‘Riddles’ made me think of Delain… a far from bad reference, I’d say, and in the tranquil ‘Fractalized’, with some goose-bumps at the end, Marie’s singing made me think of Delain’s Charlotte Wessels. Finally, ‘Call of the Wild’ closes the album with some Delain meets Alwaid.
Great album with a diversity of dark atmospheres embedded in symphonic structures and coloured by great colliding/complementary voices.
Nederlands:
Deze Franse band met frontvrouw, uit Rijsel bracht in 2014 hun debuut ‘Lacus Somniorum’ uit. Ze vinden inspiratie in bands als Therion, Theatre of Tragedy, Epica en Candlemass, om een complex geheel van symfonische structuren, agressieve HM en donkere passages te creëren.
De bombastische intro gaat over in ‘Amphisbaena’, waarin we kennismaken met Marie’s stem die fluisterend, met normale zangstem of nog in de sopraanregisters, de donkere metal inkleurt die verder een gezicht krijgt door wat grunt en koor op de achtergrond toe te voegen aan het zeer gevarieerde gitaargeluid. De naam van het nummer verwijst naar een mythisch, twee hoofdig serpent. ‘Giants’ sluit mooi aan, maar is wat meer symfonisch, bevat meer grunt en gitaar en een erg catchy melodie. Daarna gaat ‘The Whale’ over Moby Dick tegen een naargeestige, muzikale achtergrond van symfonische metal, naar HM neigende gitaren en AOR aandoende keyboard passages. Het gedreven ‘Cities’ heeft ook een catchy riff én refrein, met wat delicate keyboard op de achtergrond en een sfeervolle, donkere break naar het eind toe. ‘Monsters’ handelt over Jack The Ripper en voegt pakken ruige grunt toe aan Marie’s veelzijdige melodieuze zanglijnen, nog steeds tegen een donkere symfo meets stevige metal muur. Daarna brengt ‘Sang Noir’ wat doomy sympho gothic in het album, met een zwarte, gefluisterde break in het Frans, gevolgd door de delicate intro van ‘Song’, die wat verder donkere, slepende muzikale regionen opzoekt. ‘Riddles’ deed me denken aan Delain… geen slechte referentie lijkt me, en in het ingetogen ‘Fractalized’, met wat kippenvel naar het einde toe, doet Marie’s stem ook denken aan Delain’s Charlotte Wessels. Tenslotte sluit ‘Call of the Wild’ het album met wat Delain meets Alwaid.
Ferm album met een veelzijdige donkere atmosfeer, gebed in symfonische structuren en gekleurd door straffe botsende/ elkaar aanvullende stemmen.
Tracklist:
Enter The Other One Inside (0’33”) Amphisbaena (5’06”) When Giants Awake (4’37”) The Whale (5’49”) The Lord Of Cities (5’33”) Monsters By Gaslight (5’13’) Sang Noir (6’02”) So the Song Went (Silent O’Moyle) (6’22”) Idle Riddles And Rhymes (6’01”) Fractalized (5’49”) The Call Of The Wild (5’15”)
Musicians:
Marie – vocals Max – guitars, grunts Simon – bass Laurent – keyboard Robin - drums
Geplaatst door Vera op zondag 11 maart 2018 - 09:29:34
With the albums ‘Von Worten Und Taten’ (2013) and ‘Berserker’ (2016), German band Asenblut achieved any fame and recognition in the international pagan metal scène. In brief their sound can be described as fetching melodic death metal with a pinch of black and thrash, plus some obvious reminiscence of Amon Amarth. On this MCD they dive into their own past. They present us four songs of the debut album ‘Aufbruch’ (2009), rerecorded with the current line-up with producer Sebastian ‘Seeb’ Levermann who also produced their recent works. Four inciting and catchy songs in a new outfit is what we get, plus a cover of ‘God Or Man’ from Manowar, but with Tetzel’s low-ranged growls that’s not an improvement.
Nederlands:
Met de albums ‘Von Worten Und Taten’ (2013) en ‘Berserker’ (2016) verwierf de Duitse band Asenblut enige bekendheid in de internationale pagan metalscène. In de praktijk komt dit neer op aanstekelijke melodieuze death metal met een snuif black en thrash plus een flinke knipoog naar Amon Amarth. Op deze MCD duikt men in het verleden en presenteert vier songs van het debuutalbum ‘Aufbruch’ (2009), opnieuw opgenomen in de huidige bezetting met producer Sebastian ‘Seeb’ Levermann die ook tekende voor recent werk. Vier opzwepende en toegankelijke songs in een nieuw jasje, plus een cover van ‘God Or Man’ van Manowar, maar met Tetzel’s lage grom klinkt dit niet bepaald als een verrijking.
Tracklist:
Die Legende (3:55) Heldenbürde (5:03) Asenblut (4:13) God Or Man (Manowar cover) (4:22) Von Des Verräters Untergang (4:57)
After a proper start of the new year with Summoning, we are now diving deeper into the second Austrian duo who hides themselves after enigmatic pseudonyms; in this case the initials M.S. and J.J., Harakiri For The Sky. An intriguing name and we were lucky to see the band live as support act of A Forest Of Stars a while ago. With ‘Arson’ they release their fourth studio album, the successor of the captivating ’III: Trauma’. This time they even entered the studio with a drummer of flesh and blood and not the slightest one: Kerim ‘Krimh’ Lechner, well-known from the recent Septicflesh album and Behemoth live. Thus no beginner and it results in a more organic sound.
The music of Harakiri For The Sky is cast in a blackened mould, with influences of fluttering post rock. It settles down in lengthy compositions with momentum, including contrasts of harshness and moving beautiful semi-acoustic passages. Vibrating tremolo guitar skills ascent into heaven while we dig deeper into mud lyric-wise. Seven new songs, varying from eight till ten minutes length, pass us by as a parade of desperate eschatological fury. With as strange feeling the fact that they do include loads of enchanting melodious leads and fetching catchiness. This contradiction in terminus works really well with these guys, that’s why we never have a feel of saturation.
The engrossing video clips will help you with this: when you watch them, your winter depression is nothing compared to this ultimate catharsis. Just take a look at the recent clip for ‘Heroin Waltz’ and you know what I mean. Once again the songs are relished with introvert passages, the intensity of the ultimate screams of J.J. is even bigger after that. They have the guts to start slowly, building up tension towards accelerations with blastbeats, but in the end this music goes beyond your regular portion of black metal. On the bonus track ‘Manifesto’ – a cover from Graveyard Lovers – we even hear any female vocals, but let’s consider this a lone sidestep for the special editions…
Nederlands:
Na een flukse start van het nieuwe jaar met Summoning, zijn we nu toe aan het tweede Oostenrijkse duo dat zich verschuilt achter onpersoonlijke namen; in dit geval de initialen M.S. en J.J., Harakiri For The Sky. Een intrigerende naam en we zagen de band al live aan het werk als support act van A Forest Of Stars. Met ‘Arson’ zijn ze toe aan een vierde studioalbum, na het beklijvende ’III: Trauma’ en ditmaal is men zelfs de studio ingegaan met een drummer van vlees en bloed. Niet de minste: Kerim ‘Krimh’ Lechner, bekend van recente Septicflesh strapatsen en Behemoth live. Geen vrijetijdstrommelaar dus en dat draagt bij tot een meer organisch geluid.
De op zwartgeblakerde leest geschoeide muziek van Harakiri For The Sky met invloeden uit uitwaaierende post rock vindt ook nu zijn neerslag in lange composities met spanningsbogen en ontroerend mooie semiakoestische passages. Vibrerende tremolo gitaarklanken stijgen ten hemel terwijl we tekstueel in de modder wroeten. Zeven nieuwe songs, variërend tussen acht en tien minuten, trekken aan ons voorbij als een parade van wanhopige eschatologische furie. Met als vreemde gewaarwording dat ze toch veel verrukkelijke melodieuze leads en aanstekelijke catchiness bevatten. Deze contradictie in terminus werkt wonderwel bij deze heren, zodat verzadiging nooit optreedt.
Daar helpen de aangrijpende videoclips een handje bij: wanneer je deze bekijkt is uw winterdepressie een doetje in vergelijking met deze wanhopige catharsis. Bekijk de nieuwe clip voor ‘Heroin Waltz’ maar eens. Eens te meer worden de songs verrijkt met introverte passages, waarna de ultieme schreeuwpartijen van J.J. terug intenser overkomen. Men durft traag te beginnen en de spanning opbouwen tot acceleraties met blastbeats, maar uiteindelijk gaat deze muziek veel verder dan uw reguliere portie black metal. Op de bonustrack ‘Manifesto’ – een cover van Graveyard Lovers – horen we zelfs enige vrouwelijke zang, maar laat dit een eenmalig uitstapje zijn voor de speciale edities…
Tracklist:
Fire, Walk With Me (9:08) The Graves We’ve Dug (10:04) You Are The Scars (10:36) Heroin Waltz (9:47) Tmob Omnia (8:09) Stillborn (9:37) Voidgazer (9:15)
Bonus track:
Manifesto (4:58)
Musicians:
M.S.: all instruments, song-writing J.J.: vocals, lyrics
