Het bruisende temperament van de Finse metalscene wordt weer op grootse wijze geïllustreerd door de nieuwe constellatie Mercury Circle. Daar is de initiatiefnemer Jaani Peuhu (zang, gitaar, synths) en die kennen we reeds als gitarist bij Swallow The Sun, van de band Iconcrash en van zijn betrokkenheid bij Hallatar. Voor dit project richt hij zich op dark metal met invloeden van synth/electro waves en doom. Dit resulteert in een eigen brouwsel dat men ‘new doom’ noemt.
We zien nog andere coryfeeën van de Finse scene achter hem om dit project om te dopen tot een band. Ten slotte werkt men al aan een volledig debuutalbum en is deze EP ‘The Dawn Of Vitriol’ slechts een voorsmaakje van meer fraais. Jussi Hämäläinen kennen we van Hanging Garden en The Chant. Een derde gitarist is Juppe Sutela (To/Die/For). De ritmesectie bestaat uit bassist Ande Kiiski (Sleep Of Monsters) en drummer Juuso Raatikainen (Swallow The Sun). Onnodig te vermelden dat dit met deze bezetting een feest wordt voor melancholieke zielen!
Synthesizers creëren een gelaagd, filmisch intro in het instrumentale ‘Oil Of Vitriol’, met gesproken sample. Pas na drie minuten vallen riffs en drums in. In ‘The Beauty Of Agony’, dat zich van atmosferisch naar stuwend ontpopt, maken we kennis met de gevoelige emotionele zang van Jaani, maar naar het einde toe zijn er ook enige ruwe grunts. De enige op deze EP. De ambient invloeden en gesofistikeerde sound in ‘Black Flags’ doet wat aan Antimatter denken. Nog meer ons wentelen in verregaande melancholie kan naar hartelust in het treurige ‘The Last Fall’ en het breekbaar gezongen en introspectieve ‘New Dawn’ waarin de onderhuidse spanning toch nooit tot een ware uitbarsting komt. Jaani Peuhu is tevens een gerenommeerd producer die eerder werkte met Finse popartiesten en metal bands als Before The Dawn en ook met Lord Of The Lost. In Swallow The Sun is hij pas in 2019 toegetreden. Hou deze nieuwe band in de gaten!
Tracklist:
Oil Of Vitriol (4:32) The Beauty Of Agony (6:56) Black Flags (6:02) The Last Fall (7:20) New Dawn (6:19)
Musicians:
Jaani Peuhu: vocals, guitars, synthesizers Jussi Hämäläinen: guitars, synthesizers, backing vocals Juppe Sutela: guitars Ande Kiiski: bass Juuso Raatikainen: drums
Geplaatst door Vera op vrijdag 14 augustus 2020 - 19:12:25
Septicflesh is één van de echelons van de Griekse extreme metal scène, reeds actief sinds begin jaren negentig. In 2003 namen zij een sabbatperiode en die tijd benutte Christos Antoniou om klassieke muziek te studeren. Vanaf hun terugkeer in 2008 met het album ‘Communion’ vond dit een plaats in de heftige death metal door toevoeging van samples en orkestratie. Septicflesh werd één van de beste bands die beide werelden kon verenigen.
Uiteraard is het altijd hun droom geweest om op te treden met een heus uitgebreid orkest. Die droom werd bewaarheid in februari 2019, maar niet in thuisstad Athene, maar in Mexico. Daar trad de band op met het Symphonic Experience Orchestra en twee klassieke koren: Enharmonia Vocalis Choir en National University of Mexico Children’s and Youth Choir. Meer dan honderd muzikanten werden verdeeld over drie etages in de zaal, zodat de band zelf het dichtst beneden bij het publiek stond, daarachter het orkest en boven de beide koren. De uitverkochte zaal was het Metropolitan theater in Mexico City en dat is een mooie zaal met sierlijke balkons en antieke beelden.
Het prestigieuze gebeuren is empathisch in beeld gebracht, beginnende met beelden van de omgeving en de fans die aanschuiven om de zaal te betreden. De spanning wordt opgebouwd met een symfonisch intro, waarbij je de plaats van het gebeuren goed in je kan opnemen. Vervolgens gaat de band met zijn gevolg er volop tegenaan met ‘Portrait Of A Headless Man’. We krijgen een boeiende set uit de vier laatste albums, hetgeen toch borg staat voor twaalf jaar Septicflesh. Seth Siro Anton weet de energie van het publiek goed te behouden. Tussen elke song richt hij zich tot het publiek en kondigt het volgende nummer aan. Drummer Kerim Lechner zit op een speciale plek achter een immens drumstel. Vermeldenswaardig is dat de band optreedt met livegitarist Dinos ‘Psychon’ Prassas (Chaostar) en de rol van cleane zanger Sotiris Vayenis beperkt is tot plechtige bijdragen die incidenteel zijn in de songs. Op die momenten komt zijn charisma tot volle uiting en heerst hij in duister ‘priestergewaad’ met gewichtige gebaren. Het is lastig om hoogtepunten uit te kiezen, maar halverwege de show wordt het met ‘Communion’ en ‘The Vampire From Nazareth’ (met extra aandacht voor het kinderkoor) wel extra begeesterd. Van alle muzikanten is het echter Christos Antoniou die duidelijk een bezeten betrokkenheid toont heel de avond en dat is natuurlijk logisch. De band bouwt naar het einde toe naar een climax met ‘Persepolis’, ‘A Great Mass’, ‘Anubis’ en ‘Dark Art’. Een doorlopende show zonder selectie van bisnummers en dat komt de sfeer ten goede. Het geheel wordt soms nogal donker en (te) flitsend in beeld gebracht vanuit verschillende kanten, maar het geluid is fantastisch! Na de show – anderhalf uur actie – worden fans naar hun mening gevraagd wanneer ze de zaal verlaten. Septicflesh heeft hier een legendarisch moment uit hun toch al bloemrijke carrière op groteske wijze vastgelegd voor het nageslacht!
Tracklist:
Intro (1:56) Portrait Of A Headless Man (5:29) Martyr (5:55) Prototype (5:39) The Pyramid God (6:09) The Enemy Of Truth (6:37) Communion (4:15) The Vampire From Nazareth (4:48) Dogma Of Prometheus (5:54) Lovecraft’s Death (4:37) Dante’s Inferno (6:26) Persepolis (6:55) The Great Mass Of Death (5:29) Anubis (5:30) Dark Art (5:40)
Wellicht zijn liefhebbers van de vermaarde Zweedse Gothenburg sound ook bekend met Night In Gales, want dit is al sinds de jaren negentig het Duitse equivalent ervan. Weliswaar was er na ‘Five Scars’ (2011) een lange stilte, maar twee jaar geleden kwamen ze onverschrokken terug met ‘The Last Sunsets’ waarop de originele zanger Christian Müller terug zijn plaats had ingenomen achter de microfoon.
Dit zevende studioalbum ‘Dawnlight Garden’ gaat verder waar de voorganger ophield en staat borg voor een flinke portie melodieuze death metal. De zang leunt het dichtst aan bij die van Tomas Lindberg (At The Gates) met dat wanhopige bestiale trekje in zich. Het gitaarwerk staat bol van fraaie melodieën en men houdt het tempo er flink in. Pal in het midden zorgt het mooie ‘Kingdom’ voor enige atmosferische passages, waarbij akoestische gitaren en fluisterzang opduikt. Ook vermeldenswaardig is dat men ‘A Spark In The Crimson Eclipse’ opnieuw opgenomen heeft, want dit was voorheen enkel te vinden op de gelimiteerde ‘Razor’ EP. Met een mix en mastering van Dan Swanö en voorzien van artwork door Costin Chioreanu is hier sprake van een aanrader in het genre.
Tracklist:
Atrocity Kings (0:41) Beyond The Light (3:43) Dawnlight Garden (4:37) Winter Spawn (4:35) Beasts Leave Tombs Again (3:26) Kingdom (6:29) The Spectre Dead (4:00) A Spark In The Crimson Eclipse (3:28) Through Dark Decades (4:36) Choir Of Unlight (2:58) The Bonebed (2:24)
Musicians:
Christian Müller: vocals Frank Basten: guitars Jens Basten: guitars Tobias Bruchmann: bass, backing vocals Adriano Ricci: drums
Geplaatst door Vera op maandag 10 augustus 2020 - 15:31:47
Wat is dit een verslavend album! Ik had het Griekse Hail Spirit Noir in gedachten als zijnde een avant-garde black metal band in de trant van Borknagar en Arcturus, maar dit is toch totaal anders. Op dit vierde studioalbum ‘Eden In Reverse’ is geen sprankeltje black metal meer te vinden, maar is de band inmiddels geëvolueerd naar een bruisende spacey entiteit die flink rockt en tezelfdertijd toch hemels is.
Sinds 2018 zijn de sessiemuzikanten van de live concerten ook bij de band ingelijfd en dat maakt dat Hail Spirit Noir nu een zeskoppig collectief is. Dit is het album waar ze het langst aan gewerkt hebben. Al spoedig bleek na enkele experimenten dat hun sound nu opgeschoven is naar de jaren 70-80 in plaats van 60-70. Dat betekent veel meer effecten uit moog, synthesizers en dergelijke. Niet onlogisch met twee gasten in de band die synthesizer spelen. Deze retro futuristische stijl is een beetje surrealistisch van aard met veel psychedelische klanken en uitwaaierende gitaren. Geen extreme zang meer (behalve de schreeuw op het einde van ‘Alien Lip Reading’ maar die kan men ook vergelijken met de oerschreeuw in ‘Careful With That Axe Eugene’ van Pink Floyd).
Dat het iets speciaals gaat worden, horen we al in ‘Darwinian Beasts’ met lijzige, serene zang en veel keyboards en effecten. De teksten zijn een herschrijven van het verhaal van Eden op een surrealistische Darwin-achtige manier. In het eerste lange nummer ‘Incense Swirls’ vallen de gitaren stuwend in en wordt er stevig gerockt, maar steeds dwarrelen er geestverruimende psychedelische klanken tussen. De warmhartige cleane zang doet denken aan hoe Enslaved en Vintersorg cleane plechtige zang aanwenden, maar dit nummer heeft ook wel de sfeer van vroege Pink Floyd (denk aan ‘Arnold Layne’).
Een hoogtepunt is ‘Crossroads’ met Lars Nedland (Borknagar, Solefald) als beklijvend zanger, eerst zelfs een stuk a capella. Kippenvel! Een hogere portie Borknagar wordt toegevoegd en dit op vinnig rockende gitaren. Prachtig! Het instrumentale ‘The Devil’s Blind Spot’ geeft een ongemakkelijk, dissonant gevoel met veel zin in experiment, terwijl Vangelis en Tangerine Dream bij momenten niet ver weg zijn. Nog een hoogtepunt is ‘The First Ape On New Earth’ waarin gitaren (en ook glijdende en vurige solo’s) prominent aanwezig zijn naast het bedje van synths. Dit maakt het erg intens, terwijl de effecten als vuurpijlen de duisternis ingeschoten worden op weg naar de sterren. Dan rest ons nog de onaantrekkelijke titel ‘Automata 1980’. Dat is eerst doorbijten. Alsof iemand zijn nieuw moog synthesizer uittest en in slaap gevallen is. Maar moesten we dat ook niet bij ‘A Saucerful Of Secrets’ van Pink Floyd waar pas na minutenlang experimentele chaos het hemelse orgel van Rick Wright je naar de hemel voert? Hier gebeurt iets soortgelijk halverwege – de song duurt tien minuten – wanneer de warme diepe stem me aan Madrugada doet denken en we tussen pulserende sterren en nevels verdwijnen in de oceaan van tijd en ruimte. Deze band heeft zich op een verrukkelijke manier ontwikkeld, net als Secrets Of The Moon zich helemaal getransformeerd heeft en toch intrigerend goed gebleven is.
Tracklist:
Darwinian Beasts (2:18) Incense Swirls (7:14) Alien Lip Reading (6:36) Crossroads (5:09) The Devil’s Blind Spot (3:42) The First Ape On New Earth (7:26) Automata 1980 (10:20)
