When we see the cover artwork of Radio Moscow’s ‘New Beginnings’, it is right away clear: this California based trio comes straight from the sixties and seventies. They already have quite a record of service. In ten years time they released several albums, of which the anthology ‘Live! In California’ could be seen as the closing of a chapter. Now they are picked up by Century Media and the new album is suitably called ‘New Beginnings’. This launching at the world is serious. When you read this, the band has already toured intensively in Europe in September and October.
The trio is made up of vocalist/guitarist Parker Griggs (also co-producer), bassist Anthony Meier and drummer Paul Marrone. Thus a core line-up, characteristic for bands such as Cream and The Jimi Hendrix Experience as well. Exactly in that direction we can place the musical style. Add firm elements of Ten Years After, since the tight-as hell foundation of the rhythm section and the solos with blues injection often remind me of them. It was clear from the very outset with opener ‘New Beginning’: this band knows how to build a steamy party! However, the songs are compact, even though they brim with vintage effects like wah-wah, fuzz and all kinds of stuff from that era. Psychedelic distortion isn’t strange to them either (‘New Skin’), while ‘Pacing’ reminds me a bit of Wolfmother – one of those successful ruminants among the vintage bands – but with a less irritating voice. A moment of reflection happens to be the beautiful, soaring ‘Pick Up The Pieces’ with emotive chants, followed by the final ‘Dreams’ in which they cut loose again in fervent soloing. Somewhere I have read that this is a hectic record. I really don’t experience it like that. On the contrary, the whole thing breathes virtuosity, but only to serve the complete picture. I think they did not hear the so-called djent bands then… that’s hectic! Well alright, hopefully their dreams will come true on this world-wide adventure, their trip to the roots has taken a sparkling new start and we can applaud that to the max.
Nederlands:
Wanneer we de cover van Radio Moscow’s ‘New Beginnings’ onder ogen krijgen is het alweer duidelijk: dit trio uit Californië stapt rechtstreeks uit de jaren zestig en zeventig onze woonkamer binnen. Ze hebben al een behoorlijke staat van dienst en brachten in tien jaar tijd ettelijke albums uit, waarvan de bloemlezing ‘Live! In California’ als de afsluiting van een hoofdstuk gezien mag worden. Nu zijn ze immers opgepikt door Century Media en het nieuwe album heet onverbloemd ‘New Beginnings’. De lancering kan tellen, want wanneer je dit leest is er in september en oktober al intensief getoerd in Europa.
Het trio bestaat uit zanger/gitarist Parker Griggs (ook coproducent), bassist Anthony Meier en drummer Paul Marrone. Een kernbezetting dus, eveneens eigen aan bands als Cream en The Jimi Hendrix Experience. Precies in die richting moeten we het muzikaal aanbod eveneens zoeken. Doe er trouwens maar een fikse scheut Ten Years After bij, want de stuwende ondersteuning van de ritmesectie en de solo’s met bluesinvloeden doen daar meermaals aan denken. Dat wordt ons tijdens de stomende opener ‘New Beginning’ al meteen duidelijk. Deze heren kunnen een feestje opbouwen! Wel zijn de songs compact gehouden, al maken zij veelvuldig gebruik van wah-wah, fuzz en allerlei vintage effecten om hun sound te definiëren. Ook psychedelische vervorming is hen niet vreemd (‘New Skin’), terwijl ‘Pacing’ me dan weer aan Wolfmother doet denken, één van die succesvolle herkauwers onder de vintage bands, maar met een minder irritante stem. Een rustpunt is het mooie, zwevende ‘Pick Up The Pieces’ met sensitieve zang, waarna men in ‘Dreams’ terug voluit gaat in gierend soleerwerk. Ik las ergens dat dit een hectische plaat is. Zo voel ik dat helemaal niet. Integendeel, het geheel ademt een virtuositeit uit die enkel in dienst staat van het totaalconcept. Dan hebben ze de moderne djent bands nog niet bezig gehoord… Maar goed, hopelijk komen hun dromen uit op dit wereldwijd avontuur, hun trip naar de roots die een nieuwe wervelende start genomen heeft die wij wonderwel kunnen smaken…
Tracklist:
New Beginning (4:11) Deceiver (3:55) Woodrose Morning (2:31) Driftin’ (2:51) No One Knows Where They’ve Been ‘4:37) Last To Know (4:58) New Skin (3:02) Pacing (3:45) Pick Up The Pieces (3:21) Dreams (5:57)
Musicians:
Parker Griggs: vocals, guitars Anthony Meier: bass Paul Marrone: drums & percussion
Geplaatst door Vera op dinsdag 12 december 2017 - 17:25:53
The second CD by Italian band Sleeping Romance is a beautiful piece of music! The core of the band are singer Federica Lanna and guitar player/composer Federico Truzzy. ‘Alba’ is the Italian word for ‘rising sun’ and that’s also the name of the central character of this concept album. Federica is fascinated by broken relationships and the pain that comes with them. But it’s also about the courage and power that is needed to overcome such experiences.
It’s an universal theme that is beautifully put to music by Truzzi. That does not mean that this music sounds polished or sweet. This is a true metal album with theatrical dimensions and heavy riffs and orchestral parts. Federica is an excellent female singer. She has a classical training but doesn’t sound operatic. She sings the songs wonderfully. This is a very promising band! They make an European tour in February 2018.
Nederlands:
Het Italiaanse Sleeping Romance levert met deze tweede cd een waar pareltje af in het symfonische metal genre. De drijvende krachten achter de vijfkoppige band zijn zangeres Federica Lanna en gitarist/componist Federico Truzzi. Met ‘Alba’ realiseren ze een thematische plaat met als titel het Italiaanse woord voor ‘opgaande zon’, maar meteen ook gebruikt als naam voor de protagonist van het verhaal. Ondanks – of dankzij - haar jeugdige leeftijd is Federica gefascineerd door gebroken relaties en de pijn die daarmee gepaard gaat, maar ook door de moed en kracht die nodig is om dat te boven te komen.
Een universeel thema dat door Truzzi op bloedmooie muziek is gezet. Met ’mooi’ bedoelen we niet dat we met een gepolijst, gestroomlijnd en zacht werkstuk te doen hebben. Dit is een stevige metal plaat met theatrale dimensies en naast bijtende riffs ook immense orkestrale partijen. Federica Lanna is een uitstekende zangeres die ondanks haar opleiding niet echt klassiek klinkt maar de nummers uitstekend vertolkt. Kortom: een veelbelovende band!
Tracklist:
Overture – Twilight (6:10) Where The Light Is Bleeding (4:58) Lost In My Eyes (3:37) Touch The Sun (4:00) Forgiveness (6:19) My Temptation (5:11) Across The Sea (4:00) Everything Behind (4:01) Through The Looking Glass (4:05) Alba (6:35) Underture – Daylight (2:40)
Now that Swallow The Sun and Ghost Brigade are taking a break, we can fortunately find solace with the – also Finnish – Hanging Garden that always releases magnificent melancholic doom/death metal albums. In the meantime they are ready with their fifth album – although two excellent MCDs were released in between as well – and that successor of ’Blackout Whiteout’ happens to be the perfect soundtrack to enter autumnal realms, falling in reveries about long lost beauty and better times.
The songs on ‘I Am Become’ all deal with the loss of beloved ones and all feelings that are caused by death, loss and yearning. Obviously this results in a very sensitive, deep-draught collection of songs in which we can lose ourselves in far-reaching melancholy. The atmospheric metal in ‘As Above, So Below’ and the soaring lead guitars in ‘Heartfire’ has velvet smooth clean vocals and rough grunts of vocalist Toni Toivonen, but in the second song we also hear grunts of Amorphis’ Tomi Joutsen. The single ‘Elysium’ has the gloomy serenity of Katatonia, while murky riffs and soaring keyboards are featured in ‘Our Dark Design’. Here we hear another guest singer, more precisely Niko Kalliojärvi (ex-Amoral, Humavoid) and later he can also be heard in the heavy flavoured ‘From Iron Shores’. Some of the songs even include epitaphs in Finnish language; it gives the energetic bass patterns in ‘Kouta’ an additional ethnic aureole. It is amazing to dream away with this quiescent, yet engrossing music, with the seven minutes long ‘One Hundred Years’ as one of the highlights. Guitar skills are really superb here! At the end of ‘Forty One Breaths’, Tomi Joutsen adds any clean chants in Finnish language and the occluding track ‘Ennen’ rounds off with beautiful harmony vocals including female vocals of Riikka Hatakka. Those who loved the previous albums of Hanging Garden, will also welcome this record instantly and give it a place in their hearts. Again top notch class for the fans of the earlier mentioned bands!
Nederlands:
Nu Swallow The Sun en Ghost Brigade het wat kalmer aandoen, kunnen we gelukkig toch terecht bij het evenzo Finse Hanging Garden dat steeds prachtige melancholieke doom/death metal albums uitbrengt. Intussen zijn ze toe aan het vijfde album – al waren er ook nog twee MCD’s die de moeite waren – en die opvolger van ’Blackout Whiteout’ is de perfecte soundtrack om de herfst in te gaan, mijmerend over vergane schoonheid en betere tijden.
De songs op ‘I Am Become’ gaan allemaal over het verlies van geliefden en alle gevoelens die daarbij te pas komen. Dit resulteert uiteraard in een erg gevoelig, diepgaand aantal songs waarin we ons kunnen verliezen in verregaande melancholie. De atmosferische metal in ‘As Above, So Below’ en het van zwevende leads voorziene ‘Heartfire’ kent omfloerste cleane zang en ruwe grunts van zanger Toni Toivonen, maar in het tweede nummer zijn er ook grunts van Amorphis’ Tomi Joutsen. De single ‘Elysium’ heeft de weemoedige sereniteit van Katatonia, terwijl drassige riffs en zwevende keyboards het timbre van ‘Our Dark Design’ bepalen. Hier horen we ook even gastzanger Niko Kalliojärvi (ex-Amoral, Humavoid) en hij is tevens verderop te horen in het heftige ‘From Iron Shores’. Sommige songs bevatten zelfs grafspreuken in de Finse taal hetgeen het van stuwende baspatronen voorziene ‘Kouta’ een beklijvend etnisch aureool geeft. Het is heerlijk wegdromen op deze rustige, maar boeiende muziek, met het zeven minuten lange ‘One Hundred Years’ als één van de hoogtepunten. Hier is het gitaarwerk echt ontroerend mooi! Tomi Joutsen voegt op het einde van ‘Forty One Breaths’ nog wat cleane zang in de Finse taal toe en de afsluiter ‘Ennen’ eindigt met mooie samenzang waarin de vrouwelijke zang van Riikka Hatakka te horen is. Wie de vorige albums van Hanging Garden kon smaken, zal ook deze meteen een warm plekje in zijn/haar hart geven. Wederom topklasse voor de fans van de eerder vernoemde bands!
Tracklist:
As Above, So Below (6:08) Hearthfire (5:14) Elysium (4:34) Our Dark Design (4:05) Kouta (3:48) From Iron Shores (5:30) One Hundred Years (6:46) Forty One Breaths (4:58) Ennen (5:55)
Musicians:
Toni Toivonen: vocals Mikko Kolari: guitars Jussi Hämäläinen: guitars, vocals Jussi Kirves: bass Nino Hynninen: keyboards Sami Forsstén: drums
Guest appearances:
Tomi Joutsen (Amorphis): vocal additions in tracks 2 & 8 Niko Kalliojärvi (Amoral, Humavoid): vocal additions in tracks 4 & 6 Riikka Halakka: female vocals track 9
Geplaatst door Vera op zondag 10 december 2017 - 14:27:43
Reageren is uitgeschakeld
vrijdag 08 december 2017
CLOUDS: Destin
Release: 2017-09-01 Style: doom metal Label: Independent Website: / Facebook:https://www.facebook.com/Clouds.Visions Country: International Playing Time: 1h 1m 5s Cat. N°: / Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
Recently we had our first encounter with Clouds during Darken The Moon VIII, an international collective with members from Eye Of Solitude, Shape Of Despair and Funeral. This year they have released an EP independently, called ‘Destin’, but it turned into more than an hour music. They have recorded four lengthy new tracks with different guest vocalists, but they also added acoustic versions of two older songs (‘You Went So Silent’ and ‘Even If I Fall’) and the eleven minutes long ‘Errata’ which was only a digital release before. That explains the length of this disc.
The vocalists Pim Blankenstein (Officium riste) and Jon Aldara (Hamsferð) belong more or less to the core of the band. When the slow plucking guitars and violin of ‘The Wind Carried Your Soul’ resound, followed by a gracious doom outburst and graceful emotive leads, we cannot help but thinking of Saturnus and Officium Triste. Thus their place on the bill of Darken The Moon (and one day later at Dutch Doom Days) appears to be a suitable choice. In this song velvet chants of Ana Carolina (Mourning Sun) are the guest appearance and we can categorize that as being akin to Trees Of Eternity. During the raucous outburst we also hear male grunts and towards the end even serene clean male vocals. The second song ‘Fields Of Nothingness’ bathes in a Swallow The Sun vibe (all these bands are naturally of the same ilk) and the vocal contribution of Mikko Kotamäki is a perfect match. His growls are scorching and clean chants are magnificent, surrounded by howling soloing. This album – and the broader concept of Clouds – is dedicated to all the beloved ones we have lost in our lives. It remains calm for a long time in ‘Nothing But A Name’, with piano, guitar, melancholic clean voice and slow solos. Only after four minutes, there is an eruption with grunts. Here Mihu from Romanian Abigail happens to be the guest singer. The following solos get slowly but surely more fervent and vigorous. Well done! Again classical piano to start ‘In This Empty Room’. The female singer in charge – Gogo Melone (Aeonian Sorrow) – sings more powerful than the first one and she even ends with a kind of ethnic chants. She is prominently present, although any grunts occur as well. The acoustic versions of the two older songs are striking and captivating. One with acoustic guitars, the second one sung on a bed of classical piano. ‘Errata’ is mostly calm and introvert as well, but it gains heaviness and momentum when some grunts join in. This is a magnificent atmospheric doom metal album, performed with far-reaching integrity!
Nederlands:
Onlangs maakten we tijdens Darken The Moon VIII kennis met Clouds, een internationaal gezelschap met leden van o.a. Eye Of Solitude, Shape Of Despair en Funeral. Zij bleken dit jaar in eigen beheer een EP uitgebracht te hebben: ‘Destin’, maar die klokt vrolijk boven het uur af. Men heeft vier lange nieuwe tracks opgenomen met verschillende gastvocalisten, maar voegt er ook akoestische versies van de eerder verschenen songs ‘You Went So Silent’ en ‘Even If I Fall’ aan toe en het elf minuten durende ‘Errata’ dat eerder enkel digitaal verkrijgbaar was. Dat verklaart de speelduur.
Tot de min of meer vaste kern behoren de zangers Pim Blankenstein (Officium riste) en Jon Aldara (Hamsferð). Wanneer de trage tokkelende gitaren met viool van ‘The Wind Carried Your Soul’ weerklinken, gevolgd door een doomuitval en sierlijke emotionele leads, kunnen we niet anders dan aan Saturnus en Officium Triste denken. Hun plaats op Darken The Moon (en een dag later op de Dutch Doom Days) was dus welgekozen. In dit nummer heeft de fluwelen zang van Ana Carolina (Mourning Sun) een gastrol en dat kunnen we plaatsen in de nabijheid van Trees Of Eternity. Tijdens de ruwe uitbarsting horen we ook mannelijke grunts en naar het einde toe zelfs serene cleane mannenzang. Het tweede nummer ‘Fields Of Nothingness’ baadt in een Swallow The Sun sfeertje (al deze bands zijn natuurlijk muzikaal verwant met elkaar) en daar past de vocale bijdrage van Mikko Kotamäki perfect bij. Zijn growls zijn verschroeiend en de cleane zang is prachtig en omringd door huilend gitaarwerk. Dit album – en bij uitbreiding Clouds – is dan ook een eerbetoon aan alle geliefden die we verloren hebben. In ‘Nothing But A Name’ blijft het lang kalm met piano, gitaar, weemoedige cleane zang en trage solo’s. Pas na vier minuten is er een eruptie met grunts. Hier is Mihu van het Roemeense Abigail de gastzanger. De solo’s die volgen worden langzaam maar zeker vuriger. Puik! Weer klassieke piano om ‘In This Empty Room’ aan te vangen. De zangeres van dienst – Gogo Melone (Aeonian Sorrow) – zingt krachtiger dan de eerste en eindigt zelfs met wat etnische zang. Ze is prominent aanwezig, al zijn er ook even grunts. De akoestische uitvoeringen van de twee oudere songs zijn pakkend en aangrijpend. Het ene met akoestische gitaar, het tweede met piano begeleid. Ook ‘Errata’ is overwegend kalm en introvert, maar wint toch wat aan heftigheid als de grunts eraan komen. Dit is een prachtig atmosferisch doom metal album, gebracht met verregaande integriteit!
Tracklist:
The Wind Carried Your Soul (9:19) Fields Of Nothingness (8:49) Nothing But A Name (9:23) In This Empty Room (7:21) You Went So Silent (acoustic) (8:36) Even If I Fall (acoustic) (8:36) Errata (11:09)
Musicians:
Jón Aldará: vocals Pim Blankenstein: vocals Daniel Neagoe: drums, vocals Déhà: guitars, bass Jarno Salomaa: guitars Kostas Panagioutou: keyboards
Guest appearances:
Mikko Kotamäki (Swallow The Sun): vocals track 2 Ana Carolina (Mourning Sun): vocals track 1 Gogo Melone (Aeonian Sorrow): vocals track 4 Mihu Ilie (Abigail): vocals track 3
Geplaatst door Vera op vrijdag 08 december 2017 - 20:22:28
