In 2015 besloot een groep vrienden in Luxemburg Theophagist op te richten. Vier jaar hebben ze naarstig gewerkt aan dit debuutalbum ‘I Am Abyss’ dat, naast de hoofdmoot van death metal, invloeden uit thrash- en black metal vertoont en modernere metalcore uitstapjes soms niet schuwt. Behalve de prima gitaarsolo’s konden songs als ‘Burn That Witch’ en ‘Recipe For Human Cake’ ons niet echt overtuigen vanwege lompe, brutale death metal zonder net dat extra, maar met ‘Terrors From The Deep’ en ‘R.I.S.E.’ zijn er toch enkele songs die we als luistertips willen aanraden. Technisch is de band bekwaam om strak – soms welhaast militaristisch – uit de hoek te komen, maar de zang is niet altijd even sterk. We zijn benieuwd hoe de band verder zal evolueren.
Tracklist:
Cannibal Preacher (4:07) Burn That Witch (3:26) Recipe For Human Cake (3:59) Awakening The Terrors From The Deep (6:25) Epileptic Seizure (4:03) R.I.S.E. (4:48) Adeptus Astartes (5:38) Agony Of Christ Upon The Cross (4:51) Apocalypse (redux) (3:21)
Musicians:
Sven Schosseler: vocals Tiago Perdiz: guitars, backing vocals Jo Conter: guitars Ben Schreiner: bass Michel Conter: drums
Geplaatst door Vera op zondag 26 april 2020 - 19:16:10
Fallen Arise is een Griekse symfonische metal band, opgericht in 2009 door Gus Dibelas. Hij speelt keyboards en het is een feit dat vele songs aanvangen met piano of keyboards, zonder daarbij echter de gitaren onder te laten sneeuwen, want die hebben ook een vet geluid. In feite ben ik enorm aangenaam verrast door ‘Enigma’, hetgeen na ‘Ethereal’ (2013) en ‘Adeline (2015) het derde volledig album is van deze Helleense formatie.
Men wou voor dit ‘Enigma’ alles anders aanpakken en schroomt er niet meer voor om toe te geven dat een sterke popmelodie ook welkom is in hun symfonische songs. Ze hebben me bij de lurven, ook al wordt het vocale deel op vrij traditionele wijze opgevuld met beauty and the beast zang. Maar Fiona Creaby is een uitmuntende zangeres en de grunts van Vlassis K. klinken ook best gulzig en vet. De band getuigt van een grote professionele aanpak. Zo nam men een deel op in Athene met producer John Mcris (deed ook de mix), maar ook in het Italiaanse Siena. De mastering gebeurde in de befaamde Fascination Street Studio in Zweden door Tony Lindgren en voor de bandfoto’s klopte men aan bij een andere legende namelijk Patric Ullaeus. Verdorie, deze band weet van wanten en bovendien is het songmateriaal ook nog erg goed.
Na de symfonische intro wordt tijdens het hoekige stop-and-go ritme van ‘Enigma’, het titelnummer, meteen duidelijk dat het wel snor zit met de zangkwaliteiten van de dame en heer. Vurige solo’s op gitaar en keyboards stoken het vuur op. Meteen raak is ‘Reborn’ met moderne, strakke riffs en een soort Amon Amarth gitaaraccenten die het altijd wel doen om opzwepend over te komen. Grunts klinken hier doorleefd en wanhopig, de vrouwelijke zang staat als een huis. Fiona mag de gevoelige snaar raken aan het begin van ‘Forsaken’ met klassieke piano begeleid, maar al spoedig vallen de harde riffs in. Ook al geeft de band toe om popmelodieën te gebruiken, het blijft heavy genoeg. Het is natuurlijk wel heel toegankelijk, maar daar is in dit geval niets mis mee. Ook de volgende songs gaan er in als zoete koek, met een extra gitaarsolo in ‘Released’ en wat zwaarder symfonisch timbre in ‘Forever Winter’ hetgeen het langste nummer is. In de ballade ‘Horizon’ zingt Fiona echt kippenvelverwekkend en de weemoed staat centraal. Nog even strakke, moderne riffs in ‘The Storm Inside’ inclusief een warm klinkende, progressieve gitaarsolo en we kunnen besluiten dat deze derde plaat van Fallen Arise een voltreffer is!
Tracklist:
In Adentu Deorum (1:24) Enigma (5:53) Reborn (4:12) Forsaken (4:50) Embers (5:10) Without Disguise (3:58) Released (4:58) Forever Winter (6:25) Horizon (5:16) The Storm Inside (4:36)
Musicians:
Fiona Creaby: vocals Vlassis K.: vocals Giacomo Paradiso: guitars Paul Kull Culley: bass Gus Dibelas: keyboards Marios K.: drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 25 april 2020 - 16:55:03
Reageren is uitgeschakeld
vrijdag 24 april 2020
ME AND THAT MAN: New Man, New Songs, Same Shit Vol. I
Drie jaar geleden openbaarde Adam ‘Nergal’ Darski zich als entertainend artiest naast zijn succesvolle loopbaan met Behemoth. Dat deed hij samen met de Pools/Britse muzikant John Porter in het project Me And That Man via het debuutalbum ‘Songs Of Love And Death’. Ook voor deze mix van blues, country, gotische folk en Americana invloeden bleek Nergal een fijne neus te hebben. Spoedig ontplooide het project zich tot een kwartet dat ook live optrad en met Nergal’s reputatie trok dit volle zalen.
Ook dit tweede album ‘New Man, New Songs, Same Shit Vol. I’ is een interessante ontdekkingsreis doorheen bovenvermelde genres, gekruid met een aantal prominente gastbijdragen. Toen ik vernam dat Nergal Mark Lanegan ontdekt had, dacht ik dat dit wel snor zou zitten. En inderdaad. De desolate meester van ultieme weemoed heeft hij nog niet kunnen strikken en benadert hij soms ook niet, maar wat is dit een heerlijke, diepgravende plaat. Zeker niets wat je van Nergal zou verwachten, maar is elke persoonlijkheid niet opgebouwd uit differentiële segmenten? Die vrijheid kunnen we ons vooralsnog veroorloven…
Het begint vrij luchtig met het vrijblijvend rockende ‘Run With The Devil’ waarop Jørgen Munkeby (Shining NO) zingt en een deuntje op saxofoon speelt, maar dan gaat de beklijvende sfeer de hoogte in wanneer de warme, charismatische stem van Sivert Høyem (Madrugada) weerklinkt in ‘Coming Home’. De geëxciteerde zang van Grave Pleasures’ Mat McNerney doet wat aan The Waterboys van weleer denken in ‘Burning Churches’ (wat een samenzang voor zo’n donker thema!) en Ihsahn is present in ‘By The River’ dat als een mantra aanvangt en een mooie gitaarsolo biedt. Het enige nummer dat in het Pools gezongen wordt illustreert de charme van de Visegråd landen als Polen waar volkse gezelligheid nog steeds primeert. Dit nummer had op eender welke camping in Tsjechië. Slowakije, Hongarije of Polen kunnen weerklinken. Slavische sfeer sowieso. Volbeat draagt een steentje bij in het soulvol, bluesy ‘Surrender’, we zitten in de Amerikaanse bluegrass met banjoklanken tijdens ‘Deep Down South’ en een duister manifest met een soort pagan Primordial begeleiding maakt van ‘Man Of The Cross’ (Rome is een band om te checken!) een waardevolle belevenis. Melancholie en gevoel staan voorop in de volgende songs, tot Niklas Kvarforth (Shining Zweden) nog een opmerkelijke zangbijdrage levert in ‘Confession’ met ook een streepje enige schreeuwzang op dit album.
Wat een rijk album! Ondergetekende als fan van Mark Lanegan is hier mee in haar nopjes. Mijn wens is dat metalfans zich via Nergal openstellen voor deze muziek. Ook al is het geen metal, pure emoties staan voorop en zelfs dat kunnen we niet meer stellen bij elke metalschijf… Aldus ondersteunen we deze muzikale Amerikaanse trip van Nergal als zijnde een puike reflectie van het Amerika dat wijzelf in 1994 leerden kennen. Wie toen de radio aanzette hoorde Screaming Trees (met Mark Lanegan), Soundgarden, Pearl Jam, Alice In Chains en veel meer. Goeie muziek!
Tracklist:
Run With The Devil (2:30) Coming Home (3:19) Burning Churches (3:18) By The River (3:50) Mestwo (4:01) Surrender (3:42) Deep Down South (3:49) Man Of The Cross (4:34) You Will Be Mine (3:52) How Come (4:46) Confession (2:47)
Musicians:
Nergal (Behemoth): initiator
Guests:
Jørgen Munkeby (Shining NO) track 1 Sivert Høyem (Madrugada) track 2 Mat McNerney (Grave Pleasures) track 3 Ihsahn (Emperor, Ihsahn) track 4 Dead Soul and Rob Caggiano (Volbeat) track 6 Johanna Sadonis (Lucifer) and Nicke Anderson (Entombed) track 7 Jerome Reuter (Rome) track 8 Matt Heafy (Trivium) track 9 Corey Taylor (Slipknot, Stone Sour), Brent Hinds, Rob Caggiano (Volbeat) track 10 Niklas Kvarforth (Shining SWE) track 11
Geplaatst door Vera op vrijdag 24 april 2020 - 20:51:13
Tethra werd opgericht in 2008, een vijftal dat opereert vanuit Novara in Italië. Eerder brachten ze twee albums en een EP uit, nu krijgen we het derde album ‘Empire Of The Void’ ter bespreking aan en dat heeft goede en zwakke momenten. Melodieuze doom/death metal, gemastered door Esoteric opperhoofd Greg Chandler, dat is toch een referentie wat kwaliteit betreft.
Het album heeft een concept over de dualiteit in het leven, namelijk wat diep verborgen ligt in het innerlijk en hoe we dat in een breder spectrum kunnen ervaren. De ziel versus het universum, beide gebieden waarin een leegte prominent aanwezig is. Doom metal met enige progressieve escapades, een stevig death metal fundament en luchtige uitstapjes naar wat men in eerste instantie gothic metal noemde (‘Ison’), het is allemaal aanwezig.
De Italianen maken zeker geen slechte beurt. Zij beantwoorden aan wat we melodieuze doom/death metal noemen met de gulzige grunt van zanger Clode Tethra, twee gitaristen voegen hun liederlijke ornamenten in de vorm van solo’s en stevige riffs toe aan de songs en als uitdaging gingen ze zich ook nog eens vergrijpen aan de klassieker van David Bowie ‘Space Oddity’. Dit past hier niet bij en de versie is zwak. Wel interessant is de bijdrage van Gogo Melone (Clouds, Aeonian Sorrow) die het nummer ‘A Light Year Breath’ meer glans geeft. Een uur lang treurnis van aannemelijke kwaliteit valt ons ten deel, niets meer of minder.
Tracklist:
Cosmogenesis (1:46) Cold Blue Nebula (6:52) Gravity Pt. I Ascension (5:53) Gravity Pt. II Aeons Adrift (6:54) Gravity Pt. III Ultimo Baluardo (4:07) Empire Of The Void (3:37) Space Oddity (6:26) A Light Year Breath (7:45) Dying Signal (6:10) Ison (6:38)
