Apathy Noir has been around for a while in the blackened doom/death metal scène under the moniker Apathy, but in 2016 they were forced to change their name in Apathy Noir. Nevertheless Swedish Viktor Jonas remains the mastermind and Jack-of-all-trades from this depressive enterprise. On ‘Black Soil’ he was assisted by lyricist and vocalist Andy Walmsley (native of the UK), while Lars Björkens added any fluent guitar solos on ‘The Glass Delusion’ and ‘Bloodsong’.
Influences of Swallow The Sun, Katatonia and Opeth are mentioned, and concerning Katatonia it is tenable for the first two tracks ‘The Glass Delusion’ and ‘Samsara’. The doom laden timbre is invigorated with fetching rhythmic fervency now and then and Andy uses his voice in many different ways all album long. Graceful guitar leads make us dream away during these lengthy compositions, varying from six till nine minutes long. In the latter part of the album, the music gets more extreme. Darkness reigns in slow moving tracks such as ‘The Void Which Binds’ and ‘Bloodsong’. Every ray of light disappears behind the horizon, there is no hope in sight anymore. Calm passages with semi acoustic guitar interludes are really beautiful, while clean vocal parts are solemn, but not always flawless (‘The Void Which Binds’). That’s why this happens to be a compelling album to wallow in gloominess, but from time to time a bit long-winded.
Nederlands:
Apathy Noir heeft al een verleden in de gitzwarte doom/death metal scène onder de naam Apathy, maar in 2016 waren ze genoodzaakt om verder te gaan als Apathy Noir. Desalniettemin blijft de Zweed Viktor Jonas de mastermind en duivel-doet-al in deze depressieve onderneming. Op ‘Black Soil’ liet hij zich wel bijstaan door tekstschrijver en zanger Andy Walmsley (van Britse komaf), terwijl Lars Björkens vloeiende gitaarsolo’s toevoegt aan ‘The Glass Delusion’ en ‘Bloodsong’.
Invloeden van Swallow The Sun, Katatonia en Opeth worden vermeld en wat Katatonia betreft gaat dit zeker op in de eerste songs ‘The Glass Delusion’ en ‘Samsara’. Het doomachtige timbre wordt aangedreven door vlotte ritmiek in bepaalde passages en Andy weet zijn vocalen heel het album lang van behoorlijk veel variatie te voorzien. Sierlijke gitaar leads laten ons wegdromen tijdens lange composities die van zes tot negen minuten klokken. Het album wordt naarmate men luistert meer extreem. De duisternis gaat heersen over langzaam voortschrijdende tracks als ‘The Void Which Binds’ en ‘Bloodsong’. Het licht verdwijnt achter de horizon en hoop is nimmer te bekennen. Kalme passages met semiakoestische gitaarinterludia zijn bijzonder mooi, al is de cleane zang wel plechtig, maar niet altijd zuiver (‘The Void Which Binds’). Zo werd dit een onderhoudend album om je in meeslepende duisternis te wentelen, maar soms toch een beetje langdradig.
Tracklist:
The Glass Delusion (6:24) Samsara (6:21) Black Soil (7:10) The Void Which Binds (9:03) Bloodsong (8:17) Towers Of Silence (6:25) Time And Tide (7:44)
Musicians:
Viktor Jonas: all instruments and programming
Guest musicians;
Andy Walmsley: vocals & lyrics Lars Björkens: guitar solo on track 1 & 5
Geplaatst door Vera op maandag 12 maart 2018 - 18:32:36
This French, female fronted band from Lille, France, released their debut ‘Lacus Somniorum’ in 2014. They found inspiration in bands like Therion, Theatre of Tragedy, Epica and Candlemass to create a complex sound of symphonic structures, aggressive HM and darker passages.
The bombastic intro glides over into ‘Amphisbaena’, in which we get to know Marie’s voice, which colours, whispering, with regular voice or in the soprano registers, the dark metal, which get more character adding some grunt and background choir to the diverse guitar sound. The name of the song refers to a mythical, two headed serpent. ‘Giants’ follows the same path, but is a bit more symphonic, contains more grunt, more guitar and a pretty catchy melody. Then ‘The Whale’ narrates about Moby Dick against a creepy musical backdrop of symphonic metal and guitars leaning towards heavy metal and AOR tinged keyboard passages. The faster ‘Cities’ also has a catchy riff and chorus, with some delicate keys in the back and a moody, dark break towards its end. ‘Monsters’ tells about Jack The Ripper and adds plenty of raw grunt to Marie’s versatile melodic voice, still against a wall of sympho meets rough metal. Then ‘Sang Noir’ brings some doomy sympho gothic to the album, with a black, whispered break in French, followed by the delicate intro of ‘Song’, which shifts into dragging, dark musical regions. ‘Riddles’ made me think of Delain… a far from bad reference, I’d say, and in the tranquil ‘Fractalized’, with some goose-bumps at the end, Marie’s singing made me think of Delain’s Charlotte Wessels. Finally, ‘Call of the Wild’ closes the album with some Delain meets Alwaid.
Great album with a diversity of dark atmospheres embedded in symphonic structures and coloured by great colliding/complementary voices.
Nederlands:
Deze Franse band met frontvrouw, uit Rijsel bracht in 2014 hun debuut ‘Lacus Somniorum’ uit. Ze vinden inspiratie in bands als Therion, Theatre of Tragedy, Epica en Candlemass, om een complex geheel van symfonische structuren, agressieve HM en donkere passages te creëren.
De bombastische intro gaat over in ‘Amphisbaena’, waarin we kennismaken met Marie’s stem die fluisterend, met normale zangstem of nog in de sopraanregisters, de donkere metal inkleurt die verder een gezicht krijgt door wat grunt en koor op de achtergrond toe te voegen aan het zeer gevarieerde gitaargeluid. De naam van het nummer verwijst naar een mythisch, twee hoofdig serpent. ‘Giants’ sluit mooi aan, maar is wat meer symfonisch, bevat meer grunt en gitaar en een erg catchy melodie. Daarna gaat ‘The Whale’ over Moby Dick tegen een naargeestige, muzikale achtergrond van symfonische metal, naar HM neigende gitaren en AOR aandoende keyboard passages. Het gedreven ‘Cities’ heeft ook een catchy riff én refrein, met wat delicate keyboard op de achtergrond en een sfeervolle, donkere break naar het eind toe. ‘Monsters’ handelt over Jack The Ripper en voegt pakken ruige grunt toe aan Marie’s veelzijdige melodieuze zanglijnen, nog steeds tegen een donkere symfo meets stevige metal muur. Daarna brengt ‘Sang Noir’ wat doomy sympho gothic in het album, met een zwarte, gefluisterde break in het Frans, gevolgd door de delicate intro van ‘Song’, die wat verder donkere, slepende muzikale regionen opzoekt. ‘Riddles’ deed me denken aan Delain… geen slechte referentie lijkt me, en in het ingetogen ‘Fractalized’, met wat kippenvel naar het einde toe, doet Marie’s stem ook denken aan Delain’s Charlotte Wessels. Tenslotte sluit ‘Call of the Wild’ het album met wat Delain meets Alwaid.
Ferm album met een veelzijdige donkere atmosfeer, gebed in symfonische structuren en gekleurd door straffe botsende/ elkaar aanvullende stemmen.
Tracklist:
Enter The Other One Inside (0’33”) Amphisbaena (5’06”) When Giants Awake (4’37”) The Whale (5’49”) The Lord Of Cities (5’33”) Monsters By Gaslight (5’13’) Sang Noir (6’02”) So the Song Went (Silent O’Moyle) (6’22”) Idle Riddles And Rhymes (6’01”) Fractalized (5’49”) The Call Of The Wild (5’15”)
Musicians:
Marie – vocals Max – guitars, grunts Simon – bass Laurent – keyboard Robin - drums
Geplaatst door Vera op zondag 11 maart 2018 - 09:29:34
With the albums ‘Von Worten Und Taten’ (2013) and ‘Berserker’ (2016), German band Asenblut achieved any fame and recognition in the international pagan metal scène. In brief their sound can be described as fetching melodic death metal with a pinch of black and thrash, plus some obvious reminiscence of Amon Amarth. On this MCD they dive into their own past. They present us four songs of the debut album ‘Aufbruch’ (2009), rerecorded with the current line-up with producer Sebastian ‘Seeb’ Levermann who also produced their recent works. Four inciting and catchy songs in a new outfit is what we get, plus a cover of ‘God Or Man’ from Manowar, but with Tetzel’s low-ranged growls that’s not an improvement.
Nederlands:
Met de albums ‘Von Worten Und Taten’ (2013) en ‘Berserker’ (2016) verwierf de Duitse band Asenblut enige bekendheid in de internationale pagan metalscène. In de praktijk komt dit neer op aanstekelijke melodieuze death metal met een snuif black en thrash plus een flinke knipoog naar Amon Amarth. Op deze MCD duikt men in het verleden en presenteert vier songs van het debuutalbum ‘Aufbruch’ (2009), opnieuw opgenomen in de huidige bezetting met producer Sebastian ‘Seeb’ Levermann die ook tekende voor recent werk. Vier opzwepende en toegankelijke songs in een nieuw jasje, plus een cover van ‘God Or Man’ van Manowar, maar met Tetzel’s lage grom klinkt dit niet bepaald als een verrijking.
Tracklist:
Die Legende (3:55) Heldenbürde (5:03) Asenblut (4:13) God Or Man (Manowar cover) (4:22) Von Des Verräters Untergang (4:57)
Bjørn Riis happens to be the co-founder, songwriter and lead guitarist of the Norwegian progressive rock formation Airbag, a collective strongly influenced by Pink Floyd. The soloing of the man always gives you goose-bumps, the four albums made by Airbag are one by one highly recommended. Since 2014, Riis also releases solo albums. Firstly ‘Lullabies In A Car Crash’ and lately in 2017 the excellent ‘Forever Comes To An End’.
Now a MCD is next to come out. ‘Coming Home’ includes five genuine songs, really agreeable stuff to listen to. Bjørn himself did the production, he sends shivers down your spine when he makes his guitar howling and soaring and he has a melancholic, heartfelt voice. That voice we do not hear yet in opening track ‘Daybreak’; a cosmic tinged soaring song with spatial distorted guitar sounds, nicely illustrating the peaceful beauty of this eminent guitarist. But also the calm songs in which the man manifests himself more as a singer-songwriter are emotive and magnificent. A deep-draught yearning goes out from ‘Coming Home’, later an outburst with electric guitars and solos is heavenly. Thoughtful as well is ‘Drowning’ in which Riis sings a duet with the Norwegian female singer Sichelle. Once again fluttering sounds and fervent guitar skills aren’t missing. ‘Tonight’s The Night’ is piano based, but ends with otherworldly, atmospheric sounds. The last track is a semi-acoustic version of the title track of Riis’ first solo album and here he is supported by Ole Michael Björndal (Airbag and Bjørn Riis Band tour guitarist) for any exquisite guitar leads as well. Around half an hour sounds that make you think about life…
Nederlands:
Bjørn Riis is de medeoprichter, songschrijver en lead gitarist van de Noorse progressieve rockformatie Airbag welke sterk door Pink Floyd beïnvloed is. De solo’s van de man bezorgen je steeds kippenvel, de vier albums die Airbag maakte zijn stuk voor stuk aanraders. Sinds 2014 brengt Riis ook soloalbums uit. Eerst ‘Lullabies In A Car Crash’ en in 2017 nog het voortreffelijke ‘Forever Comes To An End’.
Nu staat er een MCD op stapel. ‘Coming Home’ bevat vijf integere songs waar het bijzonder aangenaam naar luisteren is. Bjørn stond zelf in voor de productie, laat rillingen over je rug lopen wanneer hij zijn gitaar laat huilen en heeft een weemoedige, aangename stem. Die horen we nog niet in openingstrack ‘Daybreak’: een kosmisch aandoend zwevend nummer met ruimtelijk vervormde gitaarklanken dat de vredige schoonheid van deze stergitarist zo mooi illustreert. Maar ook de kalme songs waar de man zich eerder als singer-songwriter manifesteert, zijn emotioneel en prachtig. Er gaat een diep verlangen uit van ‘Coming Home’ dat later een uitval met elektrische gitaren en solo’s kent waar we zeer van genieten. Even bedachtzaam is ‘Drowning’ waarin Riis samen zingt met de Noorse zangeres Sichelle. Ook hier geen gebrek aan uitwaaierende klanken en scheurende gitaren. ‘Tonight’s The Night’ is op piano gebaseerd, maar eindigt met onwereldse, atmosferische klanken. Het laatste nummer is een semiakoestische versie van het titelnummer van Riis’ eerste soloalbum en daar krijgt hij versterking van Ole Michael Björndal (Airbag en Bjørn Riis Band tour gitarist) voor enig al even exquis gitaarspel. Een half uur betoverende klanken die je doen stilstaan bij het leven…
Tracklist:
Daybreak (4:00) Coming Home (6:44) Drowning (6:14) Tonight’s The Night (3:16) Lullabies In A Car Crash (alternate version)
