We are very glad when finding out that Nailed To Obscurity has been signed by the mighty Nuclear Blast for their new, fourth album ‘Black Frost’. Their previous album ’King Delusion’ instantly made us realize that we were dealing with an extremely accomplished doom/death metal band and it is nice to see that even a huge label notices it. Nailed To Obscurity hails from a small village in the North of Germany, but this relative isolation did not prevent them from building up a proper live reputation in the meantime. Thus we were at the tiptoe of expectations for ‘Black Frost’ and we can right away come up with superlatives again. It is surely not a copy from earlier work, but the album shows a musical development that leaves you in awe.
The familiar melodic death metal with loads of melancholy has remained, but vocalist Raimund Ennenga uses much more clean vocals. Also whispering and semi-spoken passages – creating an ominous atmosphere – are present in the songs, while the emotive guitar ornaments happen to be atmospheric and seductively fetching. One can say that sometimes one note tells more than dizzy-making cataracts. The seven long songs are cautiously built up in a thoughtful manner, while the contrast between introvert beauty and ferocious outbursts with growls creates a lot of dynamics.
Just listen how the title track starts with drums, bass and one long howling guitar note, but next it goes in crescendo towards full energy. In the slightly progressive guitar foundation of ‘Tears Of The Eyeless’ one can still find a semblance of Opeth fascination, but the soloing itself has more affinity with Pink Floyd’s beauty. I can even tell that they go beyond metal. In ‘Feardom’ an undercurrent of tension is noticeable, reminding us a bit of Tool, while the five piece German band totally surprises with the completely clean sung, ultra melancholic ‘Resonance’. Finally they round off with the steamy track ‘Road To Perdition’. If melodious death metal with doom-laden overtones happens to be your thing, this is a must have. An enthralling mighty album with staggering contrasts and captivating dynamics!
Nederlands:
We zijn bijzonder verheugd om te merken dat Nailed To Obscurity voor het nieuwe, vierde album ‘Black Frost’ getekend is door het grote Nuclear Blast. Het vorige album ’King Delusion’ deed ons namelijk meteen beseffen dat hier een uitzonderlijk getalenteerde doom/death metal formatie aan het werk was en het is dan mooi dat zelfs een machtig label dat opmerkt. Nailed To Obscurity komt nochtans uit een klein dorp in het hoge Noorden van Duitsland, maar deze relatieve afzondering heeft hen niet belet om ook al een ferme live reputatie op te bouwen. We waren dus razend benieuwd naar ‘Black Frost’ en kunnen meteen de superlatieven weer boven halen. Het is zeker geen kopie van eerder werk, maar het album vertoont een muzikale ontwikkeling die je versteld achterlaat.
De herkenbare melodieuze death metal met veel weemoed is gebleven, maar zanger Raimund Ennenga gebruikt veel meer cleane zang. Ook fluisterende en halfgesproken passages - welke een dreigende sfeer scheppen - worden gebruikt in de songs, terwijl het emotionele gitaarspel atmosferisch en verleidelijk pakkend is. Hier geldt het gezegde dat je met één noot soms meer kunt zeggen dan met oorverdovende cataracten. De zeven lange songs worden behoedzaam maar minutieus opgebouwd, waarbij het contrast tussen ingetogen schoonheid en woeste uitbarstingen met grunts heel veel dynamiek creëert.
Let maar op hoe het titelnummer aanvangt met drums, bas en een lang aangehouden noot, maar dan in crescendo gaat naar volle wasdom. In het licht progressieve gitaarwerk van ‘Tears Of The Eyeless’ vinden we nog een zweempje Opeth fascinatie, maar de solo’s waaien ons eerder op Pink Floydiaanse wijze tegemoet. Ik durf zelfs te stellen dat ze het metalgenre overstijgen. In ‘Feardom’ merken we dan weer een onderhuidse spanning die ons aan Tool doet denken, terwijl de vijfkoppige Duitse band helemaal verrast met het compleet clean gezongen, ultra melancholieke ‘Resonance’. Om daarna stomend af te sluiten met ‘Road To Perdition’. Wanneer melodieuze death metal met een doomsausje je ding is, dan is dit een verplichte aankoop. Een verbazingwekkend machtig album met superieure contrasten en beklijvende dynamiek!
Tracklist:
Black Frost (7:40) Tears Of The Eyeless (5:02) The Aberrant Host (7:10) Feardom (5:32) Cipher (5:12) Resonance (5:07) Road To Perdition (7:56)
Evergrey always deserved a way much higher status than they actually have now. It is true, the band has swum in turbulent waters during their long time existence, but most recent albums show a reinvigorated outfit and they are created by a solid club of friends. Same goes for ‘The Atlantic’, in the meantime the eleventh studio album from the Swedish progressive metal band.
After ’Hymns For The Broken’ (2014) and ’The Storm Within’ (2016), this happens to be the third part of a trilogy about the adventures of life, strictly being a reflection on the good and bad things of all kinds of relationships you are involved in. Life is a journey across the ocean towards distant, unknown horizons, thus the title ‘The Atlantic’. Consequently the water theme is featured all over. This adventure kicks off with the comprehensive ‘A Silent Arc’ with ultra ponderous riffs and powerful vocals. Of course Tom’s voice once again brims with emotions and melancholy, so that the chorus instantly haunts you. And what about those howling guitar accents of Henrik Danhage? Damned, what a Pink Floyd-ish beauty!!! Right away we are in awe about this rigorous heavy yet refined start of our adventure. Chunky, low-tuned guitars reign in ‘Weightless’, playful piano notes dance through it. Again a stunner, with a seductive catchy chorus, atmospheric passages and next a wide range of heavy riffs. A top notch song! The epic ‘All I Have’ is considerably quieter with its contemplative chants, naturally with a dramatic tinge we all dearly love. The party goes on with ‘A Secret Atlantis’, fast-paced and raging, but regaled with delicious backing vocals and wild keyboard solo as extra. The atmospheric intermezzo ‘The Tidal’ opens the road to ‘End Of Silence with typical storytelling vocals and familiar charms.
All album long, Tom does an amazing job with his yearning, sighing voice, while despair will turn into triumph at the distant horizon. Or not? Every song has a moment supreme when Henrik lets his heart speak through his guitar in peerless soloing. The catchy, up-tempo ‘Currents’ is followed by a sensitive moment in ‘Departure’. Sturdy riffs and dramatic keyboards reign in ‘The Beacon’ and the slightly pent-up rage in ‘The Ocean’ is powerful, but leads us to the conclusion of this album as well. A breath-taking musical journey of a top notch band, with now and then any samplers, strong choruses, gigantic vocals and guitar skills and… well… where is my list of the year for 2019?
Nederlands:
Evergrey heeft altijd een nog veel grotere status verdiend dan wat hen ten deel valt. Weliswaar heeft de band in haar lange bestaan soms woelige wateren doorzwommen, maar de laatste albums vertonen een gerevitaliseerde band en zijn gecreëerd door een solide club vrienden. Zo ook ‘The Atlantic’, het inmiddels elfde album van de Zweedse progressieve metal band.
Na ’Hymns For The Broken’ (2014) en ’The Storm Within’ (2016) is dit het derde deel van een trilogie over de avonturen in het leven, wat grotendeels neerkomt op een kijk op de goede en slechte kanten van alle relaties die je aangaat. Het leven is een reis over de oceaan naar onbestemde horizonten, vandaar de titel ‘The Atlantic’. Het thema water komt dan ook veelvuldig voor. Dit avontuur gaat in het veelomvattende ‘A Silent Arc’ van start met ultra zware riffs en krachtige zang. Maar natuurlijk bulkt de stem van Tom weer van emoties en weemoed, zodat het refrein meteen beklijft. En wat is dat met die huilende gitaaraccenten van Henrik Danhage? Verdorie, wat een Pink Floydiaanse pracht!!! We zijn meteen versteld over zo’n rigoureus heftige en toch verfijnde aftrap van ons avontuur. Zompige, laaggestemde gitaren heersen in ‘Weightless’, speelse pianoklanken dartelen ertussen. Ook weer bingo, met een verleidelijk catchy refrein, atmosferische passage en dan een keur aan hakkende riffs. Een topnummer! Het epische ‘All I Have’ met zijn beschouwende zang is aanzienlijk rustiger, uiteraard met dramatische ondertoon waar we van houden. Het feest gaat verder met ‘A Secret Atlantis’, snel en raggend, maar met heerlijke achtergrondzang en gierende keyboardsolo als extra’s. Het atmosferische intermezzo ‘The Tidal’ opent de weg naar ‘End Of Silence’ met typische verhalende zang en vertrouwde charme.
Want Tom is heel het album in grote vorm met zijn smachtende verzuchtingen, waarin wanhoop aan den einder omgezet wordt in triomf. Of toch niet? En elke song heeft een moment suprême wanneer Henrik zijn hart laat spreken in weergaloze gitaarsolo’s. Het vlotte, uptempo ‘Currents’ wordt daarbij gevolgd door een gevoelige noot in ‘Departure’, kloeke riffs en dramatische toetsen heersen in ‘The Beacon’ en het lichtjes opgefokte ‘The Ocean’ is krachtig, maar vormt ook het besluit van dit album. Een adembenemende muzikale reis van een topband, met hier en daar wat samplers, sterke refreinen, gigantische zang en gitaarpartijen en ach… waar is onze jaarlijst voor 2019?
Tracklist:
A Silent Arc (7:47) Weightless (6:41) All I Have (6:18) A Secret Atlantis (5:30) The Tidal (1:06) End Of Silence (4:48) Currents (5:29) Departure (6:30) The Beacon (5:23) The Ocean (4:30)
Musicians:
Tom S. Englund: vocals, guitars Henrik Danhage: guitars Johan Niemann: bass Rikard Zander: keyboards Jonas Ekdahl: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 07 februari 2019 - 17:46:26
Ex-Genesis guitarist (and solo artist who’s releasing his 26th studio album!) Steve Hackett may look like that typical English gentleman of quiet and polite nature, he also is a cosmopolitan citizen. His concerns about human beings, animals and the state of this world might be pigeonholed as legendary. Of course we, the fans, most of all enjoy his amazing super emotive guitar skills and soloing, but it would be a lack of respect to focus only on that fragment of his personality.
Steve Hackett has crafted himself into a multifarious musician, one that does not like to repeat himself. He loves experimenting with sounds and ethnic instruments. We already noticed that on earlier solo albums, but with ‘At The Edge Of Light’ he finally managed to create proper world music, he says. To be honest, that’s not really our cup of tea, but in the case of Steve Hackett it is a windfall. His music remains ultra refined and sophisticated, always done to a turn. He wrote the album together with his wife Jo and Roger King, who is – in addition to keyboards – responsible for the orchestral arrangements. In many of the songs, these are really abundantly present. You nearly have a cinematic experience. Just listen to ‘Those Golden Wings’ which appears as a proud monolith in the middle of the album, with momentous strings, storytelling vocals, massive choirs and as finale a very fervent, chunky guitar solo.
But first we have the outlandish sounding intro, followed by ‘Beasts In Our Time’. Initially that song sounds a bit plump, it is sung in a relaxed manner and it switches from trumpet to guitar solos, before ending into rocking smoothness. Very strong is ‘Under The Eye Of The Sun’ and you really have to watch the video for it. The smooth harmony vocals remind us of the sixties, yet of Yes as well. Even the guitar style in this song seems like a wink to that band. Mark the magnificent, mysterious centre-part, there you can imagine being in wild nature and wandering on vast plains. ‘Underground Railroad’ happens to be something completely different again. It has a true American vibe and mainly gospel, blues and country feel, reminding us of the hard work of railroad workers in the past. An oriental vibe reigns in ‘Shadow And Flame’, with dramatic violins, percussion and catchy rhythms. In ‘Hungry Years’ we hear any female chants. It is a very uplifting song, in contrast with its title. By the way, on this album two female singers who worked earlier with Pink Floyd, contributed. The three last songs are connected to each other, but only the last one (‘Peace’) includes any vocals. Due to the wealthy orchestration, the album sounds majestic and of course Hackett does not forget to include any proper prog escapades and loads of mighty guitar solos in between all those different influences. You have to get used to this direction and new elements, but he does it in a wonderful manner.
Nederlands:
Ex-Genesis gitarist (en soloartiest die aan zijn 26e studioalbum toe is!) Steve Hackett mag dan wel de typische Engelse flair van beheersing en beleefdheid uitstralen, hij is ook een kosmopoliet, een wereldburger. Zijn bezorgdheid over mens en dier en de gang van de wereld mag legendarisch genoemd worden. Natuurlijk willen wij hem vooral zijn gitaar laten horen huilen en genieten van ’s mans prachtig gitaarspel, maar het zou oneerbiedig zijn om ons daar alleen op te focussen.
Steve Hackett heeft zich ontwikkeld tot een veelzijdig muzikant die zich allerminst wenst te herhalen. Hij houdt ervan om te experimenteren met geluid en etnische instrumenten. Dat merkten we al eerder op zijn soloalbums, maar met ‘At The Edge Of Light’ is hij er – volgens eigen zeggen – de eerste keer in geslaagd om degelijke wereldmuziek te maken. Nu is dat niet iets waar we echt op zaten te wachten, maar in het geval van Steve Hackett valt het best mee. Zijn muziek blijft immers piekfijn en om door een ringetje te halen. Hij schreef het album samen met zijn vrouw Jo en Roger King die naast keyboards ook verantwoordelijk is voor de orkestrale arrangementen. En die zijn in veel songs erg breed uitgesmeerd, zodat je welhaast een filmische belevenis ervaart. Luister maar naar ‘Those Golden Wings’ dat middenin het album prijkt als een trotse monoliet, met waardige strijkers, verhalende zang, massieve koren en als uitsmijter een bijzonder vurige, vette solo.
Maar na het uitheemse intro is er eerst ‘Beasts In Our Time’ dat een beetje logheid herbergt, met relaxte stem gezongen is en wispelturig switcht van trompet naar gitaar vooraleer rockend te vervolgen. Erg sterk is ‘Under The Eye Of The Sun’ waarvan je de video zeker gezien moet hebben. De egale samenzang doet aan de jaren zestig denken, maar ook aan Yes. Zelfs het gitaarwerk in dit nummer lijkt ernaar te knipogen. Let trouwens op het prachtige, mysterieuze middenstuk, daar waan je jezelf op een eenzame hoogvlakte. ‘Underground Railroad’ is weer helemaal anders. Een erg Amerikaanse sfeer en vooral gospel, blues en country welke aan het harde leven van de spoorwegarbeiders doet denken. Erg oosters klinkt ‘Shadow And Flame’, met dreigende violen, percussie en een vlot ritme. In ‘Hungry Years’ horen we vrouwenzang, een bijzonder luchtig nummer in vergelijking met de titel. Aan dit album werken trouwens twee zangeressen mee die nog bij Pink Floyd gezongen hebben. De drie laatste songs vormen een geheel, maar alleen in het laatste (‘Peace’) horen we nog zang. Door de orkestratie klinkt het album magistraal en natuurlijk vergeet Hackett tussen al die verschillende invloeden niet af en toe een flinke scheut prog te produceren of los te gaan op zijn gitaar. Even wennen, maar het is hem toevertrouwd.
Tracklist:
1. Fallen Walls And Pedestals (02:16) 2. Beasts In Our Time (06:21) 3. Under The Eye Of The Sun (07:07) 4. Underground Railroad (06:23) 5. Those Golden Wings (11:20) 6. Shadow And Flame (04:24) 7. Hungry Years (04:34) 8. Descent (04:21) 9. Conflict (02:37) 10. Peace (05:02)
Musicians:
Steve Hackett – electric & acoustic guitars, 12 strings, dobro, bass, harmonica, vocals Gulli Briem – drums, percussion Dick Driver – double bass Benedict Fenner – keyboards & programming John Hackett – flute Roger King – keyboards, programming & orchestral arrangements Amanda Lehmann – vocals Durga McBroom – vocals Lorelei McBroom – vocals Malik Mansurov – tar Sheema Mukherjee – sitar Gary O’Toole – drums Simon Phillips – drums Jonas Reingold – bass Paul Stillwell – didgeridoo Christine Townsend – violin, viola Rob Townsend – tenor sax, flute, duduk, bass clarinet Nick D’Virgilio – drums
Geplaatst door Vera op maandag 04 februari 2019 - 21:52:05
Reageren is uitgeschakeld
woensdag 30 januari 2019
SWALLOW THE SUN: When A Shadow Is Forced Into The Light
Swallow The Sun happens to be a band we are following since the beginning. We are speaking about fifteen years of affinity with the Finnish doom/death metal band hailing from Jyväskylä. When focusing only on quite recent eruptions of inspirations, we’d like to refer to the masterpiece ’Emerald Forest And The Blackbird’ (2012) and the extensive, comprehensive trilogy ’Songs From The North I, II & III’ (2015]; albums that really stand out in the genre due to their ingenious, genuine and personal approach.
With grand feels of dismay we read the news that main composer and our loyal partner for interviews / guitarist Juha Raïvïo lost his loving partner Aleah Stanbridge. Next we listened to albums such as the releases of Trees Of Eternity, Hallatar’ and recently the STS EP ’Lumina Aurea’ with genuine attempts to come to terms with this immense loss. Also Swallow The Sun will never be the same. They will never lose their top notch quality, but there is a kind of ‘before and after’. We surely respect that and consequently we go for a more brief approach this time. The title ‘When A Shadow Is Forced Into The Light’ refers to the state of mind Juha was finding himself in when he wrote this album in short amount of time after months of ultimate isolation and dealing with this loss. For one time I will not go into details, no deep-draught dive into emotions about every song, every twist and turn, every pro and contra.
I only want to state that Swallow The Sun fans will enjoy an amazing new album. Unfortunately it is now coming forth from desperate mourning of true life experiences. Sometimes it feels like sacrilege to listen to these unburdening thoughts, yet it happens to be so precious and genuine that it will leave nobody untouched. Music-wise it happens to be a boundless blend of doom/death metal , black metal and progressive escapades. It is a mixture uniting all subgenres of metal. Those who have a soft spot for melancholic music, should listen to this and they will surely embrace it in the wake of the upcoming total moon eclipse (referring to the album ‘New Moon’) and the struggle for life in general. That’s eventually the core of this album: lick your wounds and have a bright view on the ultimate manifestation of forces of nature. That’s where you will find solace, not in the ongoing rat race of mankind.
Nederlands:
Swallow The Sun is een band die we volgen sinds het prille begin. We spreken hier toch al over ruim vijftien jaar affiniteit met de Finse doom/death metal band uit Jyväskylä. Wanneer we ons enkel beperken tot recente erupties van inspiratie, dan verwijzen we graag naar het meesterwerk ’Emerald Forest And The Blackbird’ (2012) en de uitgebreide, veelomvattende trilogie ’Songs From The North I, II & III’ (2015]; albums die zich onderscheidden in het genre door de integere en persoonlijke aanpak.
Met ontzetting lazen we het nieuws dat hoofdcomponist en onze trouwe gesprekspartner/gitarist Juha Raïvïo in april 2016 zijn liefdespartner Aleah Stanbridge verloren had. Eerder al hadden we albums van Trees Of Eternity, Hallatar en recentelijk ook nog de STS EP ’Lumina Aurea’ met verwoede pogingen om in het reine te komen met dit grote verlies. Ook Swallow The Sun zal nooit meer zijn wat het was. Niet omdat zij aan kwaliteit inboeten, wel omdat er nu eenmaal een ‘voor en na’ is. Daar hebben we uiteraard respect voor en dus volgt er nu een beknoptere weergave over ‘When A Shadow Is Forced Into The Light’. Deze titel verwijst naar de geestestoestand waarin Juha verkeerde toen hij dit album in één ruk schreef na maanden van uiterste isolatie en verwerken van het verlies. Voor één keer ga ik niet in details treden, geen ontrafelende emoties over elke song, elke wending, elk pro en contra.
Ik wens enkel te stellen dat Swallow The Sun fans kunnen genieten van een fantastisch nieuw album, dat helaas nu voortspruit uit de wanhopige droefenis van waargebeurde feiten. Soms voelt het als heiligschennis om te luisteren naar de ontboezemingen, toch is dit zo waardevol en integer mooi dat niemand ongeroerd gaat blijven. Muzikaal is het een grensoverschrijdende mix van doom/death metal, black metal en progressieve escapades. Alles wat metal in al zijn subgenres verenigt. Wie van melancholische muziek houdt, moet dit beluisteren en zij zullen dit zeker omarmen in de aanloop naar een volledige maansverduistering (verwijzing naar album ‘New Moon’) en de strijd van het leven in het algemeen. Dat is immers de kern van dit album: lik je wonden en kijk op naar de ultieme manifestatie van natuurlijke krachten. Daarin ligt het soelaas, niet in de krioelende mensheid.
Tracklist:
When A Shadow Is Forced Into The Light (7:26) The Crimson Crown (7:57) Firelights (5:41) Upon The Water (6:16) Stone Wings (6:55) Clouds On Your Side (4:46) Here On The Black Earth (5:39) Never Left (7:50)
Musicians:
Mikko Kotamäki: vocals Juha Raivio: guitars & keyboards Juho Räihä: guitars Jaani Peuhu: keyboards & vocals Matti Honkonen: bass Juuso Raatikainen: drums
Guest musicians on violin, cello, piano
Geplaatst door Vera op woensdag 30 januari 2019 - 14:27:30
