De jeugdige Jake Dreyer is niet alleen de nieuwe leadgitarist in Iced Earth sinds de herfst van 2016, hij heeft ook nog een eigen band die hij eind 2013 oprichtte met zanger Joseph Michael toen beiden White Wizzard verlieten. Deze band heet Witherfall en werd gecompleteerd met drummer Adam Sagan (Into Eternity, Circle II Circle) en bassist Anthony Crawford (Alan Holdsworth, Vigil Donati). Het debuutalbum ‘Nocturnes And Requiems’ werd opgepikt door Century Media voor een wereldwijde release.
Helaas kreeg de nieuwe outfit al een eerste tragedie te verwerken toen drummer Adam Sagan eind 2016 aan kanker overleed, zodat de titel een profetische schaduw werpt over het prille geluk. Maar de band zet door en levert met het debuut een welluidend progressief statement af. De krachtige US metal wordt overladen met vurige arpeggio’s en stevig shredwerk van Dreyer, zanger Joseph Michael zingt krachtig tijdens de heavy stukken, maar legt ook veel gevoel in zijn stem wanneer atmosferische passages dat vereisen. Er wordt op hoogstaand niveau gemusiceerd. De vrij lange songs hebben een aanstekelijk verloop van heavy naar kalmer – met vooral veel akoestische solo’s die plots overgaan in elektrisch geweld – terwijl enkele korte intermezzo’s voor een rustpauze zorgen, zodat je even op adem kunt komen tussen de weelderige staaltjes virtuositeit. Het getuigt van groot talent dat je nooit de indruk krijgt dat technisch kunnen overheerst, maar dat we luisteren naar een vloeiend muzikaal avontuur dat bulkt van vakmanschap. Progressieve metal met de nodige punch waar we wel pap van lusten!
Tracklist:
Portrait (6:36) What We Are Dying For (6:54) Act II (0:54) Sacrifice (8:59) The Great Awakening (3:24) End Of Time (9:36) Finale (1:49) Nobody Sleeps Here (8;49)
Musicians:
Joseph Michael: vocals Jake Dreyer: guitars Anthony Crawford: bass Adam Sagan: drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 23 december 2017 - 10:09:26
Moonspell has always shown a healthy urge for exploration of new and fresh musical paths. Every album happens to be a – small and sometimes big – surprise. However, with ‘1755’ they have delivered their most prestigious and ambitious work until now. The album focuses and reflects on the huge earthquake in 1755 in Lisbon that would change the city, the country, Europe and the world forever. It is really an ultimate passionate album, since this historical topic was taught to the guys with all details in their youth. For the first time, Portuguese language appears to be the medium of communication in the lyrics (except for any Latin fragments) and this gives us an ethnic, enigmatic and mysterious experience.
Also music-wise this turns into a challenging and adventurous disc. I can imagine that the band has worked on it as if they should write a soundtrack of an era from their national history. The heaviness is always there, as a kind of undercurrent constancy. In some of the songs it bursts out in galore, but there are also many influences from outside the metal scene. For instance the wealthy orchestration (Jon Phipps who also contributed to previous album ’Extinct’ and massive choirs abundantly pop up everywhere. Vocalist Fernando Ribeiro often goes into narrative and storytelling style, in addition to his raucous grunts. As comparison we mention Skálmöld and their rebellious storytelling trend and that’s something we never did before, believe me. Thus this happens to be an exceptional Moonspell album!
The weighty subject is transferred into music in a wonderful manner, with initially a menacing atmosphere (‘Em Nome Do Medo’) and next an opulence of details in the songs. That’s why you are experiencing a completely new journey throughout their musical boundaries. In ‘In Tremor Dei’ fado singer Paulo Brangança contributes and obviously it gives an ultimate melancholic tinge to that song. In ‘1755’ as well as in ‘Ruinas’, oriental melodies pop up. The latter one happens to be one of our favourites, not only due to the mysterious atmosphere, but also because of the magnificent guitar solo. That’s something we like to mention: this album includes the most enchanting guitar solos in the history of Moonspell. This album needs some time to digest, that’s for sure. Anyways, with the bonus track ‘Lanterna Dos Afogados’ (cover of Paralamas Do Sucesso) as mighty desert after a voluptuous musical dinner we can handle that!
Nederlands:
Moonspell heeft altijd al een gezonde verkenningsdrang vertoont. Elk album houdt een – kleine dan wel grote – verrassing in. Met ‘1755’ hebben ze echter wel hun meest prestigieuze, ambitieuze werk afgeleverd. Het album blikt terug op de grote aardbeving in 1755 in Lissabon die het land, Europa en bij uitbreiding de wereld, zou veranderen. Het is een hartstochtelijk album, want dit geschiedkundig onderwerp werd de heren natuurlijk met de paplepel ingegoten. Voor het eerst is Portugees de voertaal in de teksten (buiten enkele Latijnse frasen) en dat geeft ons een etnische, raadselachtige en mysterieuze indruk.
Ook muzikaal is dit een uitdagende, avontuurlijke schijf. Ik kan me voorstellen dat de band eraan gewerkt heeft als moesten zij een soundtrack van een periode uit hun nationale geschiedenis schrijven. De heftigheid broeit onderhuids en barst in sommige songs in volle glorie uit, maar er zijn ook veel invloeden buiten metal merkbaar. Zo is er weelderige orkestratie (Jon Phipps die ook al aan ’Extinct’ meewerkte) en duiken massieve koren veelvuldig op. Zanger Fernando Ribeiro neemt veelal de rol van verteller op zich, naast zijn ruwe gruntstem. Ter vergelijking vermelden we Skálmöld en hun heftige verhalende trend en dat deden we nooit eerder. Dit is dus een uitzonderlijke Moonspell plaat!
Het geladen thema wordt op verrukkelijke wijze in muziek omgezet, met aanvankelijk een dreigende sfeer (‘Em Nome Do Medo’) en vervolgens ontzettend veel details in de songs, zodat je een reis doorheen een totaal nieuw muzikaal landschap meemaakt. In ‘In Tremor Dei’ zingt fadozanger Paulo Brangança mee en geeft dat nummer een uiterst weemoedig tintje. Zowel in ‘1755’ als in ‘Ruinas’ duiken oosterse melodieën op. Dit laatste is trouwens veruit onze favoriet, niet alleen vanwege de mysterieuze sfeer, maar ook door de fantastische gitaarsolo. Dat moet zeker ook nog vermeld worden: dit album heeft de verrukkelijkste gitaarsolo’s ooit uit de geschiedenis van Moonspell. Het is weer even wennen, maar we hebben er een smakelijke kluif aan, met de bonustrack ‘Lanterna Dos Afogados’ (cover van Paralamas Do Sucesso) als prachtig dessert na een voluptueuze maaltijd.
Tracklist:
Em Nome Do Medo (5:32) 1755 (5:12) In Tremor Dei (4:26) Desastre (3:22) Abanao (4:08) Evento (4:44) 1 De Novembro (3:53) Ruinas (4:45) Todos Os Santos (5:10) Lanterna Dos Afogados (cover) (6:30)
Musicians:
Fernando Ribeiro: vocals Ricardo Amorim: guitars Pedro Paixao: keyboards, guitars Aires Pereira: bass Mike Gaspar: drums
Guest appearances:
Martin Lopez: darbuka on track 2 Jon Phipps: orchestration track 1 Paulo Bragança: vocals track 3 Choir: three female singers
Geplaatst door Vera op vrijdag 22 december 2017 - 11:25:00
Reageren is uitgeschakeld
donderdag 21 december 2017
EISLEY GOLDY: Blood, Guts & Games
Release: 2017-12-01 Style: classic melodic hard rock Label:www.frontiers.it Website: / Facebook:https://www.facebook.com/craig.goldy Country: USA Playing Time: 1h 2m 5s Cat. N°: FR CD 829 English review by: Geert Ryssen Dutch review by: Geert Ryssen Rating: 8/10
English:
David Glenn Eisley was the original singer of Giuffria and became later the front man of Dirty White Boy, Stream and Murderer’s Law. The collaboration with guitarist Craig Goldy (ex Dio) materialized because Goldy insisted that Eisely would take up his mike again. Together with drummer Ron Wikso (Foreigner, Cher, David Lee Roth, The Storm) they recorded this ‘Blood, Guts & Glory’ album.
Eisley is a typical eighties power singer that sounds a lot like he’s doing harm to his voice. Goldy is still the guitar god he always was. Both Eisley and Goldy play different instruments and sound like a seasoned melodic hard rock band. The album has ten songs that sound fresh and credible. We like Eisley most when he doesn’t put too much pressure on his voice, like he does in ‘Lies I Can Live With’. The keyboard sound reminds us of Giuffria and that’s a good thing. The album closes with a song of hope ‘Believe In One Another’. Nice to hear that message once in a while!
Nederlands:
David Glen Eisley leerden we oorspronkelijk kennen als zanger van Giuffria en later als frontman van Dirty White Boy, Stream en Murderer’s Row. Zijn samenwerking met ex-Dio gitarist Craig Goldy is er gekomen omdat deze laatste Eisely een schop onder de kont gaf om opnieuw zijn zangcarrière te activeren. Samen met drummer Ron Wikso (Foreigner, Cher, David Lee Roth, The Storm) vormen zij het trio dat deze ‘Blood, Guts & Glory’ heeft opgenomen.
Eisley is een typische eighties power zanger met veel melodie en een stem die klinkt alsof hij telkens zijn strot pijn doet, maar er toch mee weg komt. Goldy blijft de gitaar-god die hij altijd was. Zowel Eisely als Goldy nemen diverse instrumenten ter hand en laten dit klinken als een doorgewinterde melodieuze rockband die de hoogdagen van weleer doet herleven zonder te verdrinken in nostalgie. De tien songs klinken fris en geloofwaardig. We horen hen trouwens het liefste als Eisley een wat meer ontspannen stemtimbre hanteert zoals op het archetypische ‘Lies I Can Live With’. De brede keyboardklanken die af en toe opduiken herinneren ons aan Giuffria en dat is bedoeld als compliment. Dat de plaat afsluit met de naar een climax toe opgebouwde verbindende ballade ‘Believe In One Another’, steekt ons in deze verwarrende tijden een riem onder het hart.
Tracklist:
The Heart Is A Lonely Hunter (5:28) I Don’t Belong Here Anymore (5:40) Lies I Can Live With (5:24) No More Prayers In The Night (8:22) Love Of The Game (5:17) Wings Of A Hurricane (6:42) Life “If Only A Memory” (5:43) Soul Of Madness (6:17) Thirteen (5:27) Believe In One Another (7:33)
Musicians:
David Eisley: vocals, keyboards Craig Goldy: guitar, bass, keyboards Ron Wikso: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 21 december 2017 - 14:33:16
Black Capricorn is ready with the fourth album ‘Omega’ and that happens to be a seemingly endless parade of distorted doom riffs, occult atmospheres, ritual chants and vintage guitar solos. The trio united by family bonds hails from Sardinia and among connoisseurs they might have built up a name. They have shared the stage with Lord Vicar and Conan to name a few and since 2012 they also played at several festivals.
Since 2013 the core trio added a second guitarist at live gigs and guest musicians also add cello and violin to the track ‘Black Capricorn Seal’, while soprano Ilana Falchi adds any high pitched chants in ‘The Man Who Dared’. ‘Omega’ has a length of one hour and a half, spread over two vinyl discs. That’s how it was released early November in the first place, later a CD version will follow. This is really diehard stuff for visitors of Desert Fest. A slightly psychedelic touch is added to the slow, ponderous doom compositions as extra, but the undersigned concludes ‘trop is trop’ (too much is too much) after listening to this. When you watch the clip for ‘Evil Horde Of Lucifer’, you will notice that this is an okay band, but rather standard. Occult rituals and obscure atmospheres they create, but they don’t keep your attention all album long. In this respect, the guest musicians are a welcome addition, because some of the lengthy compositions get really long-winded. Thus it is an album with any fine moments, but a bit weeding through the jungle of sounds would have resulted in a more interesting (and shorter) release.
Nederlands:
Black Capricorn is toe aan het vierde album ‘Omega’ en dat is een schier eindeloze parade van zinderende doom riffs, occulte sferen, rituele samenzang en vintage gitaarsolo’s geworden. Het trio met familiale banden uit Sardinië heeft in kennerskringen al wel wat naam opgebouwd en deelde o.a. het podium met Lord Vicar en Conan, maar sinds 2012 waren ze ook te zien op menig festival.
Het kerntrio heeft sinds 2013 een tweede gitarist voor live optredens, gastmuzikanten voegen ook soms wat cello en viool toe (‘Black Capricorn Seal’) en sopraanzangeres Ilaria Falchi laat haar nachtegaalzang galmen doorheen ‘The Man Who Dared’. ‘Omega’ duurt anderhalf uur en wordt gespreid over twee vinylalbums. Zo wordt het begin november uitgebracht, een CD volgt op latere datum. Dit is echt voer voor bezoekers van Desert Fest. Een licht psychedelische toets wordt aan de zware doomcomposities toegevoegd als kers op de taart, maar voor ondergetekende geldt na afloop toch ‘trop is trop’. Wanneer je de clip voor ‘Evil Horde Of Lucifer’ bekijkt, merk je dat men degelijk is, maar weinig avontuurlijk. Occulte rituelen en een obscure sfeer scheppen lukt nog wel, maar de aandacht constant vasthouden is een ander paar mouwen. De gastmuzikanten zijn in die optiek een puike toevoeging, want sommige stukken van lange composities worden eerder langdradig. Een album met aan aantal fijne momenten dus, maar een beetje wieden tussen de wildgroei had er een interessantere (en compactere) release van gemaakt.
Tracklist:
LP1:
Alpha (1:39) Evil Horde Of Lucifer (6:47) Accabadora (10:07) Flower Of Revelation (5:29) Antartide (17:11) Black Capricorn Seal (7:50)
LP2:
Devil And The Death (9:53) The Man Who Dared (7:13) Stars Of Orion (5:39) Quest For Agartha (14:39) Omega (9:00)
Musicians:
Fabrizio ‘Kjxu’ Monni: vocals, guitars Virginia Piras: bass RachelaPiras: drums
+ guest musicians on strings, guitar + soprano
Geplaatst door Vera op woensdag 20 december 2017 - 23:26:49
