Release: 2019-04-19 Style: metal / hard rock Label: Jansen Records Website: www.tempelmusikk.com/ Facebook:https://www.facebook.com/tempelmusikk/ Country: Norway Playing Time: 41:05 Cat. N°: Jansen107CD Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8/10
English:
The first harvest of this family affair tastes sweet, but it has sharp thorns. Tempel was founded by Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, together with his brothers Espen (guitar) and Inge (vocals, bass). Their childhood friend Andreas Espolin Johnson (also guitar) completes this four piece that really shows a signature sound of their own on this self-titled strong debut album.
It is hard to put Tempel in one pigeonhole qua style and genre. Vocals of Inge pierce you to the very marrow and are very hardcore-esque. Initially it is a matter of ‘love it or hate it’, but after few spins you start to get used to his intense performance. And that’s surely due to the fact that the musicians around him are doing such an amazing job. My enthusiasm increased song by song. Fetching smooth rocking, a wide range of ultra melodious guitar skills including mighty soloing, rhythm and pace shifts you just didn’t expect, but they rule… well… this musical brew seduces you in sneaky manner. They claim that their heroes happen to be The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon and Enslaved. Well, there’s a bit of all of them in this strange brew. Opening track ‘Vendetta’ demands time to sink in, with its stamping rock air and screaming shouts, but the sure-fire guitar solos instantly leap to the eye.
Even a slightly soaring touch can be noticed in the guitar skills during ‘Wolves’. In the latter part of ‘Uninvited’ the pace is slackened down, creating a melancholic tinge, regaled with – guess what? – the weird sound of tuba (played by the next brother, Kjell). In ‘Afterlife’ and ‘Confusion’ we suddenly hear smooth clean vocals in contrast with the intense throat of the front man and that’s a pro. At the end of ‘Afterlife’ we hear any Black Sabbath influences. The band manages to hold your attention by being very inventive at any level. Mouth harp at the beginning of the heavy ‘Forest Cemetery’, a longer track with introvert plucking guitars and sensitive solos on a fervent rocking foundation (‘Torches’) and in the occluding track ‘Farewell’ guest singer Benedicte Edvardsen appears with melancholic, clean chants in contrast with the ‘howling wolves in the forest’ screams of Inge. Delicious album that gives you a good temper, most of all it rocks in an irresistible way.
Nederlands:
De eerste vrucht van dit familieclubje smaakt zoet, maar heeft stekelige doornen. Tempel werd opgericht door Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, samen met zijn broers Espen (gitaar) en Inge (zang, bas). Hun trouwe vriend Andreas Espolin Johnson (ook gitaar) completeert dit viertal dat werkelijk een eigen geluid lanceert op dit titelloze, sterke debuutalbum.
Het is lastig om een eensluidende stijl op hun muziek te plakken. De zang van Inge gaat door merg en been en is verwant aan hardcore. Het is een kwestie van ‘love it or hate it’, maar het went. Want rond hem maken de muzikanten zo’n sterke beurt dat mijn enthousiasme bij elke song stijgt. Aanstekelijk rockend, een keur aan uiterst melodieus gitaarwerk, tempowisselingen die je net niet verwacht had, maar staan als een rots in de branding… dit muzikale allegaartje verleidt je op een heel sluwe manier. Hun helden zouden The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon en Enslaved zijn. Wel, het zit er allemaal wel in. Openingstrack ‘Vendetta’ is nog even wennen met zijn stompende rock en schreeuwerige zang, maar de knappe solo’s trekken meteen de aandacht.
Er is zelfs een licht zwevend timbre in het gitaarwerk van ‘Wolves’. In het tweede deel van ‘Uninvited’ gaat het tempo plots naar beneden en bevat deze slepende kentering veel weemoed, aangezet door – je raadt het nooit – het weeë geluid van tuba (van weer een andere broer, Kjell). En dan horen we in ‘Afterlife’ en ‘Confusion’ plots zalvende cleane zang in repliek op de intense strot van de frontman en dat is een gouden zet. Muzikaal horen we Black Sabbath invloeden op het einde van ‘Afterlife’. De band weet de aandacht vast te houden door zeer inventief uit de hoek te komen. Even mondharp in het zware ‘Forest Cemetery’, een langer nummer met ingetogen tokkelende gitaren en sensitieve solo op een vurig rockende basis (‘Torches’) en in het afsluitende ‘Farewell’ gastzanger Benedicte Edvardsen die zijn weemoedige, cleane zangpartijen knap laat contrasteren met de ‘wolven huilen in het bos’ zang van Inge. Heerlijk album dat je een goed humeur bezorgt, want bovenal wordt er onweerstaanbaar gerockt.
Nusquama happens to be a new atmospheric black metal constellation in which members from Fluisteraars, Turia and Laster joined in order to broaden their musical horizons. Yet these mother bands already give an indication which blackened fury we can expect on this debut album ‘Horizon Ontheemt’. In vitriole drenched screams (by T. of Turia) are invigorated with furious guitars and the six quite compact (average length six minutes) songs haunt your soul in a grim manner. Cascadian black metal with a touch of old school black it is, while three songs are relished with a short break for acoustic guitars. In ‘Wrevel’ and at the end of ‘Met Gif Doordrenkt’ some solemn clean male choirs loom up and it would be nice if this was increased on a sophomore album. It has taken two years to craft the material and turn it into captivating songs. The production of the band itself has been mastered by Grag Chandler (Esoteric) to get an impressive result. Nusquama will play the entire album live at Roadburn festival. This is an interesting newcomer in the Dutch black metal scène!
Nederlands:
Nusquama is een nieuwe atmosferische black metalconstellatie waarin leden van Fluisteraars, Turia en Laster elkaar gevonden hebben om de muzikale horizonten nog iets verder te verruimen. Toch geven deze moederbands al een degelijke hint welke soort zwartgeblakerde furie we kunnen verwachten op dit debuutalbum ‘Horizon Ontheemt’. In vitriool gedrenkte screams (door T. van Turia) worden op de hielen gezeten door furieuze gitaren en de zes redelijk compacte tracks (gemiddeld zes minuten lang) bijten toch wel grimmig in je ziel. Cascadian black metal met een knipoog naar old school black is dit, met in drie songs een korte break voor verstilde gitaren. In ‘Wrevel’ en op het einde van ‘Met Gif Doordrenkt’ duiken plechtige cleane mannenkoren op en dat mag gerust wat uitgebreid worden op een tweede album. Twee jaar heeft dit materiaal de tijd gekregen om zich te ontwikkelen tot beklijvende songs. De productie van de band werd tijdens de mastering onder handen genomen door Greg Chandler (o.a. Esoteric) om tot een imposant resultaat te komen. Nusquama zal op Roadburn het album in zijn geheel live aan het publiek voorstellen. Een interessante aanwinst voor de Nederlandse black metalscène!
Tracklist:
De Aarde Dorst (5:25) Wrevel (5:23) Vuurslag (6:34) Eufrozyne (6:24) Ontheemt (6:20) Met Gif Doordrenkt (7:30)
Musicians:
T. vocals O. guitars S. guitars N. bass M. drums
Geplaatst door Vera op donderdag 21 maart 2019 - 18:17:40
German innovative, dense black metal band Der Weg Einer Freiheit has been around for ten years. During those years they have released four full length albums, two EP’s and a demo to start with. Halfway – since the magnificent album ’Stellar’ – guitarist/composer Nikita Kamprad also took over vocal duties and their breakthrough was dawning. The band started to play live intensively and they have become a successful act that pleases large crowds at festivals, but on the other hand they do many tours in cozy smaller venues as well.
Thus it is high time for a live album to close and celebrate this first decade. ‘Live In Berlin’ includes recordings done at the 14th of October 2017 at the Lido in Berlin. The band plays songs from their entire discography and puts down monumental versions of ‘Einkehr’ and ‘Repulsion’ as representatives of the ‘Stellar’ album. They keep on choosing recent work with rigorous soundscapes such as ‘Skepsis’ (part I as well as part II) and ‘Aufbruch’, all coming from their most recent album ’Finisterre’ from 2017. ‘Der Stille Fluss’ happens to be a sole visit to their EP ‘Agonie’. In the second half of the set one can enjoy older songs. ‘Ewigkeit’ and ‘Ruhe’ are coming from their first album, ‘Unstille’ is present with amazing versions of the very long ‘Zeichen’ and the more compact ‘Lichtmensch’. This is a very fine anthology from their catalogue, on top of that it is registered with a superb sound quality, in a mix from Nikita Kamprad and the mastering was done by Philipp Welsing. Again beautiful cover art. This is the crown on their work (until now) and the evidence that we are dealing with an accomplished live band.
Nederlands:
De Duitse innovatieve, intense black metal band Der Weg Einer Freiheit bestaat tien jaar en bracht in die periode vier albums, twee EP’s en om te beginnen een demo uit. Halverwege, vanaf het prachtige album ’Stellar’, nam gitarist/componist Nikita Kamprad ook de zang over en volgde er een doorbraak. De band ging ook meer live spelen en groeide uit tot een welgesmaakte act die zelfs op grote festivals heel wat volk trekt, maar ook tal van tournees in knusse zalen doet.
Het is dus hoog tijd voor een live album om dit eerste decennium af te sluiten. ‘Live In Berlin’ bevat opnamen, gemaakt op 14 oktober 2017 in zaal Lido in Berlijn. De band put uit heel haar discografie en zet monumentale versies neer van ‘Einkehr’ en ‘Repulsion’ als vertegenwoordigers van het ‘Stellar’ album. Men blijft kiezen uit recent werk met rigoureuze klanklandschappen als ‘Skepsis’ (zowel part I als part II) en ‘Aufbruch’, allemaal te vinden op hun meest recente album ’Finisterre’ uit 2017. ‘Der Stille Fluss’ komt uit de EP ‘Agonie’. In de tweede helft van de set volgt ouder werk. Uit het eerste album komt ‘Ewigkeit’ en ‘Ruhe’ aan de beurt; uit ‘Unstille’ kunnen we genieten van het erg lange ‘Zeichen’ en het compactere ‘Lichtmensch’. Een mooie bloemlezing uit de catalogus van de band is dit, bovendien opgenomen met een heel uitstekend geluid in een mix van Nikita Kamprad en een mastering door Philipp Welsing. En wederom mooie cover art. De kroon op het werk (tot hier toe) en het bewijs dat dit een gedreven liveband is.
Tracklist:
Einkehr (6:17) Der Stille Fluss (8:05) Repulsion (8:59) Skepsis part I (5:08) Skepsis part II (6:07) Ewigkeit (7:09) Zeichen (13:15) Aufbruch (11:58) Lichtmensch (5:30) Ruhe (6:13)
A spontaneous jam between Vinnie Appice, Jimmy Bain and Vivian Campbell – all musicians who wrote history by crafting the first three Dio albums – got a proper sequel. Firstly they started to play gigs again – finally we saw the band at European festivals too – and in 2016 they released their debut album ‘Heavy Crown’, filled up with new-written material.
Now we can announce a sophomore album. Unfortunately Jimmy Bain passed away in 2016, so that spot had to be filled again. On the new album his replacement is done by Phil Soussan (ex-Ozzy). Just like on the debut, we can enjoy the powerful vocals of Andrew Freeman who’s doing a great job (well… Dio remains unique of course). Again Jeff Pilson knows how to produce this material in a wonderful manner. Now the band has developed a signature sound of their own, thus less Dio copying. Sturdy riffs, epic chants and amazing guitar solos of Campbell… it’s all there, but at the same time we can label songs like ‘Gods And Tyrants’ (ZZ Top alike riff) and ‘Year Of The Gun’ as vigorous American rock. They have a good balance between heavier songs as ‘Give Up The Ghost’ and ‘Electrified’ and slower ones with a melancholic tinge. In the latter category we like to mention ‘The Unknown’ and the dark sounding ‘False Flag’ which stands out. The longest tack happens to be ‘Sword From The Stone’ and that’s another favourite of mine with its energetic guitar skills. Sure-fire second move!
Nederlands:
Een spontane jam tussen Vinnie Appice, Jimmy Bain en Vivian Campbell – allen muzikanten die mede de drie eerste Dio albums de eeuwigheid inspeelden – kreeg een serieus vervolg. Eerst waren er concerten – uiteindelijk zagen we de band ook op Europese festivals - en in 2016 was er het debuutalbum met eigen materiaal ‘Heavy Crown’.
Nu is er een tweede album, maar aangezien Jimmy Bain overleed, diende hij vervangen te worden. Op het nieuwe album wordt die taak dan ook vervuld door Phil Soussan (ex-Ozzy). Net als op de eersteling kwijt zanger Andrew Freeman zich heel goed van zijn taak (natuurlijk blijft Dio uniek) en weet Jeff Pilson het materiaal nog steeds uitstekend te produceren. Wel heeft de band meer een eigen geluid geboetseerd. Gespierde riffs, epische zang en verrukkelijke gitaarsolo’s van Campbell… zij bevolken nog steeds dit schijfje, maar hier kunnen we met ‘Gods And Tyrants’ (leuk ZZ Top riffje trouwens) en ‘Year Of The Gun’ ook gewoon spreken van pittige Amerikaanse rock. Daarbij weet men stevige songs als ‘Give Up The Ghost’ en ‘Electrified’ prima af te wisselen met wat meer slepende songs. Daarbij vermelden we graag ‘The Unknown’ en het duistere ‘False Flag’ dat de oren doet spitsen. Het langste nummer is ‘Sword From The Stone’ en dat mag eveneens bij onze favorieten met zijn scheurend gitaarwerk. Prima tweede zet!
Tracklist:
II – Intro (1:05) Blackout The Sun (3:55) Landslide (4:57) Gods And Tyrants (4:58) Year Of The Gun (3:39) The Unknown (4:46) Sword From The Stone (4:40) Electrified (3:42) Love And War (5:08) False Flag (4:14) The Light (5:13)
Musicians:
Andrew Freeman: vocals Vivian Campbell: guitars Phil Soussan: bass Vinny Appice: drums
Geplaatst door Vera op maandag 18 maart 2019 - 11:25:15
