Three legends of the German metal scene joined forces and years of experience for this Panzer project, subtitled ‘the German Panzer’, probably because a band of the same name still operates in Spain for decades.
What you’ll get in ‘Send Them All To Hell’ is rough and heavy, very heavy, but nevertheless melodic and catchy material, sometimes on speed (‘Death Knell’, ‘Temple Of Doom’, ‘Virtual Collision’) due to Herman’s flashing riffs and the relentless drums, kept raw thanks to Schmier’s foul mouthed lyrics. The drummer isn’t idle: a few times I’m struck by unusual or remarkable drum patterns, which made me think of G/Z/R. As they say themselves: ‘straight forward like a Panzer’. The awkward ploughing ‘Why’, brings some space to breathe and the slower paced ‘Roll The Dice’ reminds of Accept.
As bonus track, the guys choose to cover a Gary Moore song. A peculiar choice, if you ask me, but then that must be called artistic freedom, I guess.
Raw heavy metal on speed!
Nederlands:
Drie oudgedienden uit de Duitse metal scene zetten hun schouders en hopen ervaring onder dit Panzer project, dat als ondertitel ‘the German Panzer’ meekreeg, waarschijnlijk omdat er in Spanje, sinds tientallen jaren, een gelijknamige band actief is.
Wat u in ‘Send Them All To Hell’ krijgt zijn haast stuk voor stuk lillende brokken heavy, erg heavy, maar niettemin melodieuze catchy songs die soms speed allures krijgen (‘Death Knell’, ‘Temple Of Doom’, ‘Virtual Collision’) door Herman’s flitsende riffs en jagende drums, rauw gehouden door de door Schmier vuil gebekte teksten. De drummer laat zich niet onbetuigd, want een paar keer wordt ik getroffen door ongewone of opvallende drumpatronen, die me deden denken aan G/Z/R. Zoals ze het zelf zeggen: ‘straight forward like a Panzer’. ‘Why’ zorgt log voortploegend voor wat ademruimte en het tragere ‘Roll The Dice’ heeft iets van Accept.
Als bonustrack verkozen de heren een nummer van Gary Moore te coveren. Een merkwaardige keuze, vind ik, maar dat heet dan artistieke vrijheid, denk ik.
Raw heavy metal on speed!
Tracklist:
Death Knell (4’57”) Hail And Kill (3’55”) Temple Of Doom (4’00”) Panzer (5’06”) Freakshow (4’50”) Mr Nobrain (4’45”) Why ? (6’09”) Virtual Collision (4’43”) Roll The Dice (5’47”) Bleed For Your Sins (5’20”)
Bonus track: Murder In The Skies ( cover G Moore )
Musicians:
Schmier – vocals, bass ( Destruction, Headhunter ) Herman Frank – guitars ( Accept, Victory ) Stefan Schwarzmann – drums ( Accept )
Geplaatst door Vera op vrijdag 26 december 2014 - 10:06:15
De mannen van Isole verwennen ons al sinds 1991 met epische doom metal, aanvankelijk met Forlorn als koosnaampje, sinds 2005 als Isole. Daarnaast zijn ze eveneens de ziel van Ereb Altor. Isole zelf is nu toe aan album nummer zes en deze opvolger van ‘Born From Shadows’ (2011) is weer een verrukkelijk staaltje epische progressieve doom metal in de stijl van While Heaven Wept, Solitude Aeturnus en natuurlijk Ereb Altor. Hoogstwaarschijnlijk heeft Isole de mooiste en helderste cleane vocalen van heel het westerse halfrond.
De vocale sereniteit van Daniel Bryntse en Crister Olsson mag inmiddels gekend zijn. Gelardeerd door intrieste, vloeiende gitaarsolo’s weven zij een web van fijn spinrag dat je zachtjes sust tegen de eschatologische vooruitzichten van deze aardbol. Bij Isole is het echter geen voortslepende parade van inertie. Inderdaad, de songs zijn lang (gemiddeld zeven minuten), maar zijn gekruid met pittige acceleraties en strak riffwerk. Neem de titeltrack als voorbeeld: het is een komen en gaan van stevige gitaren en meer atmosferische passages met veel spetterend gitaarwerk, cleane zang vol devotie en een enkele grunt. Die ruwe vocalen zijn verminderd op ‘The Calm Hunter’, wat mogelijk met het vertrek van bassist Henrik Lindenmo te maken heeft. In ‘Dead To Me (The Destroyer Part I)’ hebben de gitaarornamenten zelfs een bluesy tintje. Het is een toegankelijke vorm van doom met een zekere vlotheid die we tevens op ‘Into Oblivion’ en ‘The Eye Of Light’ met plezier op ons laten inwerken. Het diepste gaat ‘Perdition’. Geënt op vroege Black Sabbath lijkt dit wel, maar de toenemende duisternis lost zich later op in een spervuur van gitaren en grunts. In afsluiter ‘My Regret (The Destroyer Part II)’ mag nieuwe bassist Jimmy Mattsson even op het voorplan treden en komt de suprême epische grandeur van Isole in vol ornaat op je af met kloeke heldere zang waar de gitaar op een ongelofelijke manier op inpikt en een verstilde passage die je genietend de ogen doet sluiten. Onwezenlijk prachtig!
Tracklist:
The Calm Hunter (8:23) Dead To Me (The Destroyer part I) (5:44) Into Oblivion (7:15) The Eye Of Light (7:45) Perdition (6:55) Alone In Silence (7:03) My Regret (The Destroyer part II) (7:57)
Musicians:
Daniel Bryntse: guitars, vocals Crister Olsson: guitars, vocals Jimmy Mattsson: bass, vocals Jonas Lindström: drums
Geplaatst door Vera op woensdag 24 december 2014 - 11:52:18
On a metal market in 1998 someone put ‘Sacro Culto’ of Opera IX in my hands; saying that I really had to check that out. I did not listen often to the album and the reason for kicking up a fuss was quite strange to me. Well, we had that female singer that screamed her lungs out, indeed, and at that time it was still extravagant and unusual. My encounters with other horror/gothic bands from the Italian metal scène like Theatres Des Vampires and Mandragora Scream did not result in jubilation either. What about Cadaveria, since this is the band founded by the female singer and drummer Flegias when they left Opera IX in 2001?
Above mentioned thoughts taken in consideration, it is a windfall. ‘Silence’ happens to be the fifth studio album of the bat and vampire lovers. These days the girl and boys are not extreme or extravagant anymore. Fortunately they also miss the typical overacting and hysteria. ‘Silence’ is a proper gothic metal record with a female singer that uses a raucous timbre from time to time (but surely not harsh enough to say it has affinity with black metal), but she also has a good clean voice. The album is striking melodious, regaled with classical piano from time to time and loads of classic metal guitar solos. Songs like ‘Free Spirit’, ‘Existence’ and ‘Almost Ghostly’ (served with a chorus to sing along) can be labelled as catchy gothic tunes, the slower ‘Death, Again’ has the nearest approach to doom metal and one time they go in extreme areas again during ‘Loneliness’. One can describe the rest as energetic rock with dynamic chunky guitars and harsh and clean vocals from Cadaveria. They have left the barricades for a long time, but what remains is an accessible, yet a bit dull album.
Nederlands:
In 1998 stopte men op een platenbeurs ‘Sacro Culto’ van Opera IX in mijn handen met de mededeling dat ik dit absoluut moest gehoord hebben. Dikwijls heb ik het album niet gedraaid en de reden voor die heisa eromheen ontging me een beetje. We hadden een zangeres die krijste als een speenvarken ja, en dat was toen nog uitzonderlijk natuurlijk. Mijn kennismaking met andere horror/gothic bands uit de Italiaanse metalscène zoals Theatres Des Vampires en Mandragora Scream resulteerde ook al niet in juichkreten. Hoe zou Cadaveria klinken, want dat is de band die opgericht werd toen de zangeres en drummer Flegias Opera IX in 2001 verlieten?
Bovenstaande bedenkingen in acht genomen valt het nog mee. ‘Silence’ is het vijfde studioalbum van de vleermuizen- en vampierliefhebbers. Extreem en buitenissig zijn de dame en heren niet meer. Gelukkig ontbreekt ook de overacting en hysterie. ‘Silence’ is een degelijke gothic metal schijf met een zangeres die soms een ruwer timbre hanteert (zeker niet voldoende om hier nog enige verwantschap met black metal op te plakken), maar ook een heel ordentelijke cleane stem heeft. Het album is opvallend melodieus, met op tijd en stond wat klassieke piano en tal van klassieke gitaarsolo’s. Songs als ‘Free Spirit’, ‘Existence’ en het van een meezingrefrein voorziene ‘Almost Ghostly’ vallen onder de noemer vlotte gothic deunen, het tragere ‘Death, Again’ schurkt driftig aan bij doom metal en eenmalig gaat men nog eens wat extremer tekeer in ‘Loneliness’. De rest valt te omschrijven als energieke rock met raggende gitaren en de afwisselende gezangen van mevrouw. Van de barricades zijn ze al lang afgedonderd, wat overblijft, is een genietbaar, maar beetje saai album.
Tracklist:
Velo (The Other Side Of Hate) (4:15) Carnival Of Doom (3:29) Free Spirit (4:44) The Soul That Doesn’t Sleep (3:35) Existence (4:56) Out Loud (3:21) Death, Again (5:04) Exercise 1 (3:55) Almost Ghostly (4:23) Loneliness (4:43) Strangled Idols (5:01)
Musicians:
Cadaveria (ex-Opera IX): vocals Frank Booth: guitars Dick Laurent: guitars Killer Bob: bass Flegias – Marcelo Santos (ex-Opera IX): drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 23 december 2014 - 16:30:46
De drie broers Bones en drummer Mike De Chirico hebben eerder aan de paddo’s gezeten dan aan de ham van hun thuisstad Parma. Sinds 2010 gingen zij een occult verbond aan met debuutalbum ‘Ascension’ en enkele ep’s/split ep’s als resultaat. ‘Church Of Shamanic Goetia’ is even ritualistisch als de titel doet vermoeden. Je begeeft je als het ware in een wazige séance, in ‘Maa-Kheru’s Rebirth’ gebalsemd door bezwerende koren en galmende doomriffs. Zanger Dorian Bones klinkt als een kruising tussen Glen Danzig en Jim Morrison, maar laat deze klaaglijke wanhoop aanzwellen tot schreeuwsterkte in ‘The Sulphur Shaman’. Tussen de inertie spotten we twee uptempo tracks: ‘Wakan Tanka Riders’ (met glissando solo’s en plechtige spoken words) en ‘Black Mandala’ doen een poging in die richting.
Geïnspireerd door de donkere kant van het leven (drugs, alcoholmisbruik, drugs, seks en esoterische toestanden) dompelt Caronte ons erg on-Italiaans onder in een bad vol mystieke logheid, al brengen vinnige gitaarsolo’s wat leven in de brouwerij. Er wordt ook al eens gestrooid met kosmische klanken. Meer dan een uur balanceren op de dunne lijn tussen leven en dood zal niet aan iedereen besteed zijn, maar mits geconsumeerd in fijne sneetjes track per track, kan dit best imposant zijn.
Tracklist:
Maa-Kheru’s Rebirth (9:44) Handlecheyapi (8:19) Wakan Tanka Riders (8:07) Temple Of Eagles (10:34) The Sulphur Shaman (10:16) Black Mandala (5:32) Left Hand Voodoo (8:56)
Musicians:
Dorian Bones: vocals Tony Bones: guitars, vocals Henry Bones: bass Mike De Chirico: drums
Geplaatst door Vera op maandag 22 december 2014 - 09:15:29
