Release: 2019-04-19 Style: metal / hard rock Label: Jansen Records Website: www.tempelmusikk.com/ Facebook:https://www.facebook.com/tempelmusikk/ Country: Norway Playing Time: 41:05 Cat. N°: Jansen107CD Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8/10
English:
The first harvest of this family affair tastes sweet, but it has sharp thorns. Tempel was founded by Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, together with his brothers Espen (guitar) and Inge (vocals, bass). Their childhood friend Andreas Espolin Johnson (also guitar) completes this four piece that really shows a signature sound of their own on this self-titled strong debut album.
It is hard to put Tempel in one pigeonhole qua style and genre. Vocals of Inge pierce you to the very marrow and are very hardcore-esque. Initially it is a matter of ‘love it or hate it’, but after few spins you start to get used to his intense performance. And that’s surely due to the fact that the musicians around him are doing such an amazing job. My enthusiasm increased song by song. Fetching smooth rocking, a wide range of ultra melodious guitar skills including mighty soloing, rhythm and pace shifts you just didn’t expect, but they rule… well… this musical brew seduces you in sneaky manner. They claim that their heroes happen to be The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon and Enslaved. Well, there’s a bit of all of them in this strange brew. Opening track ‘Vendetta’ demands time to sink in, with its stamping rock air and screaming shouts, but the sure-fire guitar solos instantly leap to the eye.
Even a slightly soaring touch can be noticed in the guitar skills during ‘Wolves’. In the latter part of ‘Uninvited’ the pace is slackened down, creating a melancholic tinge, regaled with – guess what? – the weird sound of tuba (played by the next brother, Kjell). In ‘Afterlife’ and ‘Confusion’ we suddenly hear smooth clean vocals in contrast with the intense throat of the front man and that’s a pro. At the end of ‘Afterlife’ we hear any Black Sabbath influences. The band manages to hold your attention by being very inventive at any level. Mouth harp at the beginning of the heavy ‘Forest Cemetery’, a longer track with introvert plucking guitars and sensitive solos on a fervent rocking foundation (‘Torches’) and in the occluding track ‘Farewell’ guest singer Benedicte Edvardsen appears with melancholic, clean chants in contrast with the ‘howling wolves in the forest’ screams of Inge. Delicious album that gives you a good temper, most of all it rocks in an irresistible way.
Nederlands:
De eerste vrucht van dit familieclubje smaakt zoet, maar heeft stekelige doornen. Tempel werd opgericht door Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, samen met zijn broers Espen (gitaar) en Inge (zang, bas). Hun trouwe vriend Andreas Espolin Johnson (ook gitaar) completeert dit viertal dat werkelijk een eigen geluid lanceert op dit titelloze, sterke debuutalbum.
Het is lastig om een eensluidende stijl op hun muziek te plakken. De zang van Inge gaat door merg en been en is verwant aan hardcore. Het is een kwestie van ‘love it or hate it’, maar het went. Want rond hem maken de muzikanten zo’n sterke beurt dat mijn enthousiasme bij elke song stijgt. Aanstekelijk rockend, een keur aan uiterst melodieus gitaarwerk, tempowisselingen die je net niet verwacht had, maar staan als een rots in de branding… dit muzikale allegaartje verleidt je op een heel sluwe manier. Hun helden zouden The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon en Enslaved zijn. Wel, het zit er allemaal wel in. Openingstrack ‘Vendetta’ is nog even wennen met zijn stompende rock en schreeuwerige zang, maar de knappe solo’s trekken meteen de aandacht.
Er is zelfs een licht zwevend timbre in het gitaarwerk van ‘Wolves’. In het tweede deel van ‘Uninvited’ gaat het tempo plots naar beneden en bevat deze slepende kentering veel weemoed, aangezet door – je raadt het nooit – het weeë geluid van tuba (van weer een andere broer, Kjell). En dan horen we in ‘Afterlife’ en ‘Confusion’ plots zalvende cleane zang in repliek op de intense strot van de frontman en dat is een gouden zet. Muzikaal horen we Black Sabbath invloeden op het einde van ‘Afterlife’. De band weet de aandacht vast te houden door zeer inventief uit de hoek te komen. Even mondharp in het zware ‘Forest Cemetery’, een langer nummer met ingetogen tokkelende gitaren en sensitieve solo op een vurig rockende basis (‘Torches’) en in het afsluitende ‘Farewell’ gastzanger Benedicte Edvardsen die zijn weemoedige, cleane zangpartijen knap laat contrasteren met de ‘wolven huilen in het bos’ zang van Inge. Heerlijk album dat je een goed humeur bezorgt, want bovenal wordt er onweerstaanbaar gerockt.
Kjell Germundrod: tuba on track 3 Benedicte Edvardsen: vocals on track 9
Geplaatst door Vera op maandag 15 april 2019 - 20:06:20
Reageren is uitgeschakeld
vrijdag 15 maart 2019
DRAWN INTO DESCENT: The Endless Endeavour
Release: 2019-03-15 Style: atmospheric doom/black metal / postrock Label:www.avantgardemusic.com/ Website: / Facebook:https://www.facebook.com/DrawnIntoDescent Country: Belgium, Mechelen Playing Time: 45:22 Cat. N°: AV359 Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
The promise within the 2015 released self-titled debut of Drawn Into Descent is completely coming up to our expectations, when listening to their sophomore album ‘The Endless Endeavour’. The Belgian band, hailing from Mechelen, plays atmospheric black metal with loads of post-rock influences. That’s why they create a proper contrast between the genuine despair in the screaming vocals and the very melodious guitar skills. Everything is relished with captivating, pitch black doom overtones.
The extended compositions develop like the tide, while ferocious blastbeats naturally pass into introvert passages, with slow paced tempo. The band manages to forge this into an engrossing, fascinating manifest of darkness. Repetitive patterns stimulate the surrender to these soundscapes, without falling into any monotony. The shorter, instrumental ‘Death…’ even has any gothic flavours. This is a very strong album full of flawless melodies and it regularly blows your mind towards psychedelic wanderings.
Nederlands:
De belofte die het in 2015 uitgekomen titelloze debuut van Drawn Into Descent inhield, wordt op het tweede album ‘The Endless Endeavour’ volledig ingelost. De Mechelse band speelt atmosferische black metal met heel wat postrock invloeden, zodat een contrast ontstaat tussen de pure wanhoop in de krijsende vocalen en het zeer melodieuze gitaarspel. Alles wordt overgoten met een beklijvende, gitzwarte doomatmosfeer.
De uitgesponnen composities evolueren als eb en vloed, waarbij razende blastbeats overgaan in introverte passages, traag van tempo. De band weet dit heel boeiend tot een geheel te smeden. Repetitieve patronen werken de overgave aan deze klanklandschappen in de hand, zonder te vervallen in enige monotonie. Het kortere, instrumentale ‘Death…’ bevat zelfs enige gotische trekjes. Een heel sterk album vol straffe melodieën en regelmatig uitwaaierend naar hogere sferen.
Tracklist:
Dystopia (11:14) Wither (10:02) Death… (4:43) …Embrace Me (9:04) The Endless Endeavour (10:11)
After the challenging double album ’The Astonishing’, which saw the light of day in January 2016, Dream Theater went on tour with a gigantic production that divided the fans in two parts. Just like the album, the live performance had pros and cons and received mixed reactions. Next they did a tour to commemorate their breakthrough album ‘Images And Words’ (1992) and it might have been during this retrospective that the musicians started to long for a return to a bit heavier and accessible material. Anyways, ‘Distance Over Time’ has fortunately a heavy nature again. What did I say? This fourteenth studio album of the progressive metal band offers exactly what every diehard fan was wishing for!
The organic sound can be written on the name of guitarist John Petrucci who was also the producer, but also the mix of Ben Grosse and the mastering by Tom Baker result in a generally chunky sound. The band spent four months together, living at the Yonderbarn Studios. I am sure that this brought them back to closer friendships, with a more human sound as result. The distance between band and audience – one that was prominent with ‘The Astonishing’ – has gone and the lyrics – although not conceptual – give you a peep in the hearts of the musicians. It is really an enchanting listening experience from the quiescent, clean guitars at the beginning of ‘Untethered Angel’ on, passing into an eruption with heavy riffs. It is a heartfelt welcome, together with Rudess’ organ and the sonorous voice of James LaBrie. The chorus offers a catchy moment, but the fans can soon enjoy a wild dueling between guitars and keyboards in true prog-like manner. The raging riffs of ‘Paralyzed’ are accompanied by strong vocal lines and a beautiful, melodic guitar solo as well. Same goes for ‘Fall Into The Light’, but this is really a stunner, because some proper heaviness is followed by a sensitive interlude with plucking guitars that fluently pass into an emotive guitar solo, before going towards hectic keyboard ornaments.
The vocals always bring calm contemplations in the midst of these virtuoso tour de forces. Yet this album never gets out of hand in complexity. Only during ‘S2N’ we lose track for a moment, so we really have to focus in order to follow. The majority of this album is rather a matter of emotions, with proper sense for flawless songs like the smooth and storytelling sung ‘’Barstool Warrior’ of ‘Room 137’ with its distorted chants and undercurrent of ominous moods. Another highlight happens to be the captivating ‘At Wit’s End’. Wealthy of emotions it is (about the influence of abuse on a normal relationship). Vigorous keyboards and guitars wizardry, but also magnificent quiet passages in which the band surpasses itself. We remain in the same state of mind when listening to the ballad ‘Out Of Reach’. These human feelings get a universal tinge, when the final stunner ‘Pale Blue Dot’ resounds. This song shows the futility of our existence in a moving manner. Concerns about our planet and the question if there is something that will save us from the decline are featured in a mighty composition where the guys can – also instrumentally – open all registers for one more time. It is obvious that, in despite of the human nature of this disc, they play in a superhuman way. Finally the bonus track ‘Viper King’ appears to be a simply rocking extra with a pinch of ‘Oh Well’ (Fleetwood Mac), ‘Radar Love’ (Golden Earring) and Whitesnake. Deliciously shaggy! And that raw feel of energy has returned on ‘Distance Over Time’. Hurray!
Nederlands:
Na het uitdagende conceptuele dubbelalbum ’The Astonishing’ dat in januari 2016 het levenslicht zag, ging Dream Theater op tournee met een mammoetproductie die de fans in twee kampen verdeelde. Net zoals bij het album waren er voor- en tegenstanders. Vervolgens werd er getoerd om het doorbraakalbum ‘Images And Words’ (1992) te herdenken en misschien is het wel tijdens deze retrospectieve dat de muzikanten nood kregen aan een terugkeer naar wat wilder en toegankelijker materiaal. ‘Distance Over Time’ heeft in ieder geval gelukkig terug een heavy inborst. Wat zeg ik? Dit veertiende studioalbum van de progressieve metalband biedt exact wat je als fan van het eerste uur allemaal wenst te horen!
Het organische geluid is op conto te schrijven van gitarist John Petrucci die ook als producer optrad, maar ook de mix van Ben Grosse en de mastering door Tom Baker zorgen voor een globaal vette sound. De band woonde vier maanden samen in de Yonderbarn studio. Ik ben er zeker van dat ze terug dichter bij elkaar staan en daar vloeit een humaner geluid uit. De afstand tussen band en publiek, die ‘The Astonishing’ toch wel schiep, is verdwenen en de teksten – hoewel geen concept – gunnen je een kijk in het hart van de vijf muzikanten. Het is genieten geblazen vanaf de rustige, cleane gitaren aan het begin van ‘Untethered Angel’ naar een eruptie met logge riffs leiden en samen met het orgel van Rudess de heldere zang van James LaBrie verwelkomt. Het refrein biedt een catchy moment, maar de fans kunnen zich meteen daarna verlustigen aan een wild duel tussen gitaar en keyboards. De raggende riffs van ‘Paralyzed’ krijgen eveneens gezelschap van sterke zangmelodieën en een mooie, melodieuze gitaarsolo. Net als in ‘Fall Into The Light’ dat werkelijk een kanjer is want na de nodige heftigheid is er een sensitief intermezzo met tokkelende gitaren die uitmonden in een gevoelige gitaarsolo, vooraleer over te gaan in een driftige toetsenparade.
Telkens zorgt de zang voor kalme beschouwingen te midden van de virtuoze krachtpatserij. Al loopt dit op dit album nergens uit de hand. Enkel tijdens ‘S2N’ zijn we het spoor even bijster en moeten we ons verstand erbij houden. Het overgrote deel van dit album is eerder een gevoelskwestie, met oog voor goede songs zoals het omfloerst en verhalend gezongen ‘Barstool Warrior’ of ‘Room 137’ dat met zijn vervormde zang enige onderhuidse dreiging manifesteert. Nog een prachtig hoogtepunt is het aangrijpende ‘At Wit’s End’. Rijk aan gevoelens (over misbruik dat een relatie beïnvloedt). Gierende keyboards en gitaren, maar ook prachtige rustige passages waarin de band het beste van zichzelf geeft. We blijven in dezelfde gemoedstoestand wanneer we naar de ballade ‘Out Of Reach’ luisteren. Deze menselijke gevoelens krijgen een ruimtelijk tintje, wanneer de ultieme klapper ‘Pale Blue Dot’ weerklinkt. Deze song verwoordt de nietigheid van ons bestaan op een pakkende manier. De bezorgdheid om onze planeet en de vraag of er iets is wat ons van de ondergang gaat sparen staan centraal in een wereldcompositie waar de heren nog eens alle registers open kunnen gooien. Want het mag wel duidelijk zijn dat er, ondanks het menselijke karakter van deze schijf, op een bovenmenselijke manier gemusiceerd wordt. En dan is de bonustrack ‘Viper King’ een simpel rockend toemaatje met knipogen naar ‘Oh Well’ (Fleetwood Mac), ‘Radar Love’ (Golden Earring) en Whitesnake. Lekker ruig! En die ruigheid is teruggekeerd op ‘Distance Over Time’. Hoera!
Tracklist:
Untethered Angel (6:14) Paralyzed (4:17) Fall Into The Light (7:04) Barstool Warrior (6:43) Room 137 (4:23) S2N (6:21) At Wit’s End (9:20) Out Of Reach (4:04) Pale Blue Dot (8:25)
Bonus track on digipak:
Viper King (4:00)
Musicians:
James LaBrie: vocals John Petrucci: guitars, add. vocals John Myung: bass Jordan Rudess: keyboards, synths Mike Mangini: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 14 maart 2019 - 19:44:05
Alex Staropoli was – as sole essential member – conspicuous by his absence during the mighty Rhapsody Farewell tour in 2017 and 2018. He preferred to set his sights on the future and recorded ‘The Eighth Mountain’ with a new line-up. It happens to be the first part of a new saga, the only true descendant of the circle of friends once gathering under the moniker Thundercross.
Music-wise the band returns to the early days (when they were promptly called Rhapsody) with loads of playful virtuosity and wealthy orchestration of the Bulgarian National Symphony Orchestra. Still Rhapsody happens to be the baroque epigone amongst the Italian bands, with refined ornaments and multilayered music. We already knew that Roby De Micheli is a proper successor of Luca Turilli, but on this first studio effort of singer Giacomo Voli we hear that he’s doing a great job. The guy has a very wide range! He does not avoid any challenges and appears to be very competent as romantic performer, as furious grunter (very occasionally) and as impressive opera chanter. That’s quite an achievement. He is supported by massive choirs. The best way to listen to this album is the old school way: from start to finish as a whole.
The hectic, chock full and intense character of songs like ‘Seven Heroic Deeds’ and ‘Master Of Peace’ is sublimated by thoughtful moments in the folkloristic ‘White Wizard’ and the magnificent ‘The Wind, The Rain And The Moon’. The lengthy epics ‘March Against The Tyrant’ and the glorious finale ‘Tales Of A Hero’s Fate’ deserve any special attention. In the latter one we hear the charismatic voice of actor Christopher Lee. Rhapsody Of Fire is back on their previous level and that’s why fans can enjoy a reincarnation of the sound they feared to lose during the Farewell tour.
Nederlands:
Alex Staropoli schitterde – als enige oudgediende – door afwezigheid tijdens de grote Rhapsody Farewell tour in 2017 en 2018. In plaats daarvan richtte hij zijn blik op de toekomst en nam met een nieuwe bezetting ‘The Eighth Mountain’ op, het eerste deel van een nieuwe saga voor Rhapsody Of Fire, de enige ware nazaat van het groepje vrienden dat ooit samenhokte onder de naam Thundercross.
Muzikaal keert de band terug naar de begindagen (toen nog gewoon Rhapsody geheten) met een speelse virtuositeit en weelderige orkestratie van het Bulgaarse Nationaal Symfonieorkest. Nog steeds geldt dat Rhapsody de barokepigoon is onder de Italiaanse bands, met fraaie ornamenten en veelgelaagde muziek. Dat Roby De Micheli een waardige opvolger is van Luca Turilli wisten we al langer, maar op zijn eerste studiowerk maakt zanger Giacomo Voli eveneens een heel sterke indruk. Wat een bereik heeft die man! Hij gaat geen uitdaging uit de weg en blijkt heel competent te zijn als romantische vertolker, als furieuze grunter (heel sporadisch) en als waardige operazanger. Je moet het maar kunnen. Hij wordt ondersteund door massieve koorzang.
Je beluistert het album best als geheel. Het hectische, volgepropte karakter van songs als ‘Seven Heroic Deeds’ en ‘Master Of Peace’ wordt gesublimeerd door beschouwende momenten tijdens het folkloristische ‘White Wizard’ en het prachtige ‘The Wind, The Rain And The Moon’. Speciale aandacht verdienen de lange epossen ‘March Against The Tyrant’ en de glorieuze afsluiter ‘Tales Of A Hero’s Fate’ waarin de charismatische stem van acteur Christopher Lee te horen is. Rhapsody Of Fire staat terug op het niveau van weleer en zo hebben de fans vrij vlug na hun Farewell tour al een reïncarnatie van het verloren gewaande goed.
Tracklist:
Abyss Of Pain (0:49) Seven Heroic Deeds (4:47) Master Of Peace (5:32) Rain Of Fury (4:09) White Wizard (4:57) Warrior Heart (4:29) The Courage To Forgive (4:55) March Against The Tyrant (9:23) Clash Of Times (4:41) The Legend Goes On (4:46) The Wind, The Rain And The Moon (5:22) Tales Of A Hero’s Fate (10:48)
Musicians:
Giacomo Voli: vocals Roby De Micheli: guitars Alessandro Sala: bass Alex Staropoli: keyboards, piano, orchestration, choirs Manu Lotter: drums
Christopher Lee (R.I.P.) narrator in track 12
+ orchestra, choirs & medieval instruments
Geplaatst door Vera op zaterdag 09 maart 2019 - 16:05:54
