We gaan de maand november tegemoet met een nieuw Novembers Doom album op hoge rotatie in onze installatie! Kan het toepasselijker? ‘Nephilim Grove’ is maar liefst het elfde studioalbum van het Amerikaanse (Chicago) vijftal onder leiding van zanger/tekstschrijver Paul Kuhr en gitarist Larry Roberts. Bijna dertig (!) jaar zijn ze actief.
Jarenlang zaten ze op The End Records, maar eindelijk heeft Prophecy Productions, als eerste Europees label, de band onder haar vleugels genomen en zal de distributie in Europa op volle toeren kunnen draaien. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen, want wij volgen de band sinds 2005 (toen ‘The Pale Haunt Departure’ ons wegblies) en sindsdien hebben ze al dikwijls de oversteek gemaakt om hier live op te treden.
Bovenvermelde songschrijvers zijn opgegroeid met bands als My Dying Bride, The Doors en Black Sabbath. Toch speelt Novembers Doom opmerkelijk uptempo, mocht je afgaan op hun bandnaam. Het is een dynamisch soort krachtige death/doom metal gedrenkt in welhaast romantische, maar heel donkere lyriek. Teksten waarin zowel de bulderende grunts van Paul Kuhr als diens plechtige kraakheldere zangstem een even groot deel van de koek opeist. Wanneer het monumentale geluid (productie Dan Swanö) van de band weerklinkt in ‘Petrichor’, wordt dit strakke spel al meteen overgoten door verstaanbare grunts en de serene zuivere stukken waarin melancholie en contemplatie hoogtij vieren. Denk niet dat Novembers Doom geen heftigheid herbergt, neem dan maar het raggende ‘The Witness Marks’ of later het wilde ‘Black Light’ voor de nodige peper in de reet.
Anderzijds beginnen songs als het titelnummer en het ontroerende ‘What We Become’ met trage akoestische tokkel op gitaar en bloeien ze pas later tot meer wasdom. In het titelnummer vormt dramatische piano een fijne additie en ‘What We Become’ blijft enkel cleane zang behouden en zou men de treurwilg (lees: ballade) van dit album kunnen noemen. Er valt enorm veel te genieten op dit album, want dan hebben we nog niet eens de prachtige gitaarsolo’s in vele songs vermeld, of het rillingverwekkende gefluister in ‘Adagio’. Tonnen weemoed vallen je ten deel wanneer je de tijd neemt om dit topalbum integraal op je te laten inwerken. Om even later weggeblazen te worden door stormachtig temperament. Die dynamiek is altijd aanwezig bij Novembers Doom. Het laatste nummer ‘The Obelus’ heeft nog een verfrissende verrassing voor ons in petto. De heldere, hectische gitaarklank dat dit nummer domineert doet erg Fins aan, een soort tremolo’s waar de schier onbewogen cleane zang tegenop bokst tot de apotheose beklonken wordt met de diepste doom grunts die ge u kunt inbeelden. Topkwaliteit voor de elfde keer en laat ons hopen dat eindelijk meer mensen de band gaan leren kennen! Genreoverstijgend en tijdloos!
Tracklist:
Petrichor (6:12) The Witness Marks (4:45) Nephilim Grove (6:49) What We Become (6:31) Adagio (5:35) Black Light (6:10) The Clearing Blind (5:40) Still Wrath (5:36) The Obelus (5:46)
Bonus CD:
What We Become (Matte Variant) (6:59) The Clearing Blind (Matte variant) (5:46)
Musicians:
Paul Kuhr: vocals Larry Roberts: guitars, vocals Vito Marchese: guitars Mike Feldman: bass Garry Naples: drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 12 november 2019 - 14:06:42
After their self-titled debut in 2017, ‘Desolation’ happens to be the sophomore album from the Belgian studio project The Sad Flowers, more precisely Jan Ooms and Jany Claeskens. Thirteen brand new tracks are presented in a digipak with amazing artwork, created by Mieke Janssens. This desolate image of a worn out, emaciated world in which a wolf is desperately searching for food, a ship has run ashore and the lighthouse sends its pale light over apocalyptic vast plains, it all refers to the theme of this album. The worldwide problems about the climate and the role of human beings on that matter, obviously appeals to the common sense of these guys.
Music-wise The Sad Flowers cannot be put in one pigeonhole. It appears to be a mix of rock, hard rock, cold wave and alternative rock, while thoughtful lyrics sketch a dark view on the world and melancholy reigns supreme. The low-ranged, fatalistic voice of Ooms suits this uneasy feeling, that’s why we can also mention any doom influences in their music. The album kicks off with a kind of planetary intro ‘Sphere’. Guitars only join in after a while so that soaring synthesizers prevail in building up the atmosphere. Right after that we already have one of the highlights of the record, namely the more than eight minutes long ‘Deep’. Some Pink Floyd adoration cannot be neglected in the brilliant guitar skills, meandering throughout the whole song via sensitive soloing. The single ‘Distance’ happens to be a catchy one and goes for a new wave approach, a tendency one can notice quite often with The Sad Flowers.
The majority of songs is rather slow paced, but now and then firm riffs add an energetic touch. That’s the way ‘Doubt’ contrasts with the smooth rocking ‘Payback Time’. Melancholy prevails in ‘Sad Flowers’ (nice piano) versus them heavy riffs in ‘Scorpions & Snakes’. They play with massive precision and dedication. ‘Rücksichtslos’ with its German lyrics might not be my favourite, but slightly The Cure influences in ‘Sadness’ – together with the guitar solos – are really great. Another special mention for the second long track of this album, since ‘Rain’ is a shot in a bull’s eye too, surely with its fatalistic timbre. With 70 minutes music, the band really proves having loads of inspiration and it resulted in a fruitful harvest. We are ready for the dark days around Christmas, this music suits them well.
Nederlands:
‘Desolation’ is na het titelloze debuut uit 2017 het tweede album van het Belgische studioproject The Sad Flowers, bestaande uit Jan Ooms en Jany Claeskens. Dertien nieuwe tracks worden gepresenteerd, in een van prachtig artwork voorzien digipak, geïllustreerd door Mieke Janssens. Dit desolate beeld van een uitgemergelde wereld waar een wolf vruchteloos eten zoekt, een schip gestrand is en de vuurtoren nog – tegen beter weten in – zijn strakke straal licht uitzendt over de mistroostige vlakte refereert naar het thema van dit album. De wereldwijde problematiek van het klimaat en de rol die mensen daarin spelen, ligt beide heren duidelijk aan het hart.
The Sad Flowers is onmogelijk in één vakje te plaatsen. Het is een mix van rock, hardrock, cold wave en alternatieve rock, waarbij beschouwende teksten een donker beeld van de wereld schetsen en melancholie hoogtij viert. De lage, donkerbruine zang van Ooms past wonderwel bij dit gevoel van onbehagen, zodat we het duo ook wel enige doominvloeden kunnen aansmeren. Het album vangt aan met een planetair intro ‘Sphere’. De gitaren vallen pas laat in, zodat de zwevende synthesizers alle ruimte krijgen om sfeer op te bouwen. Vlak daarna volgt reeds één van de hoogtepunten in de vorm van het meer dan acht minuten durende ‘Deep’. Enige Pink Floyd adoratie is goed merkbaar in het schitterende gitaarwerk dat zich uitspreidt over heel de compositie via sensitieve solo’s. De single ‘Distance’ ligt meteen makkelijk in het gehoor en kiest voor een new wave aanpak, een tendens die we al eerder merkten bij The Sad Flowers.
Het merendeel van de songs is traag, maar af en toe zorgen stevige riffs voor enige energie. Zo contrasteert ‘Doubt’ met het rockende ‘Payback Time’, maar staat de weemoed centraal (met piano) in ‘Sad Flowers’, om in ‘Scorpions & Snakes’ ferme riffs op ons af te vuren. Er wordt met een grote precisie en bedachtzaamheid gemusiceerd. Het Duitstalige ‘Rücksichtslos’ is wat minder, maar lichte The Cure invloeden in ‘Sadness’ zijn, samen met het solowerk, heel fraai. Nog een speciale vermelding voor het tweede lange nummer van dit album, want ‘Rain’ met zijn fatalistisch timbre is eveneens niet te versmaden. Met 70 minuten speelduur heeft de band in ieder geval genoeg inspiratie geëtaleerd om van een vruchtbare oogst te spreken. Laat de donkere dagen voor Kerst maar komen, deze muziek past er goed bij.
Tracklist:
Sphere (4:25) Deep (8:26) Distance (5:35) Doubt (3:25) Payback Time (4:16) Sad Flowers (5:26) Scorpions & Snakes (5:29) Deception (5:53) Rücksichtslos (4:42) Sadness (6:01) Rock Heart (4:38) Rain (7:38) Watchtower (4:54)
Musicians:
Jan Ooms: lead & backing vocals, piano, keyboards, programming Jany Claeskens: all guitars, bass, keyboards, backing vocals, programming
Geplaatst door Vera op maandag 11 november 2019 - 18:35:33
Het progressieve metal kwintet Voyager is niet enkel apart door hun afkomst uit Australië, maar ook hun sound is altijd bijzonder moeilijk onder één genre te categoriseren geweest. Vanaf het eerste album ‘Element V’ was dit een mix van progressieve onderlegdheid, charmante zang van toetsenist Daniel Estrin die zo gelikt leek dat hij menig vrouwenhart sneller kon doen slaan, poppy refreinen en luchthartige toetsen. Dit alles terwijl beenharde riffs en dominante baspartijen toch een metalen fundament aan de composities geeft.
Nu, 16 jaar na dat debuut, is alleen Daniel Estrin nog over van de oorspronkelijke bezetting en is de band eindelijk getekend door een groot label (Season of Mist) om hun zevende album ‘Colours In The Sun’ uit te brengen. Speelse keyboards geven aanstekelijke songs als ‘Colours’ en de single ‘Brightstar’ meteen een opgewekt karakter. Groovende, zware gitaren hebben zelfs een nu metal sound, maar ook het gitaarwerk van Simone Dow is zoals steeds erg fraai. ‘Saccharin Dream’ is wat progressiever van aard en daarin komt dat goed tot uiting.
In ‘Entropy’ levert Einar Solberg van Leprous een arty-farty aanvoelende zangbijdrage en die Noren zijn van dezelfde generatie. Na het korte, beschouwende ‘Now Or Never’ klinkt ‘Sign Of The Times’ erg vlot en wordt ‘Water Over The Bridge’ gedomineerd door beenharde riffs en dissonante toetsen. Dit is muziek van en voor hipsters intussen, zo lijkt het, maar Voyager blijft een speciale charme hebben waar we nog steeds erg van kunnen genieten. En dat komt door hun eigenwijze mix van pop/prog/power/rock/metal.
Tracklist:
Colours (4:05) Severomance (4:23) Brightstar (4:32) Saccharine Dream (5:27) Entropy (4:43) Reconnected (4:48) Now Or Never (1:39) Sign Of The Times (3:47) Water Over The Bridge (4:42) Runaway (4:38)
Musicians:
Danny Estrin: vocals, keyboards Simone Dow: guitars Scott Kay: guitars Alex Canion: bass Ash Doodkorte: drums
Guest appearance:
Einar Solberg (Leprous): additional vocals track 5
Geplaatst door Vera op zaterdag 09 november 2019 - 10:53:51
Bands als Skepticism en Shape Of Despair maakten al eerder duidelijk dat Finland ook een bakermat voor funeral doom metal is. Het zwaarste en meest ontoegankelijke subgenre van doom wordt echter ook beoefend door Profetus, een initiatief van zanger/gitarist Anssi Mäkinen dat eerder twee albums uitbracht.
Ze hebben voor dit derde album ‘The Sadness Of Time Passing’ onderdak gevonden bij eminent droefneuzenlabel Avantgarde en openen de poorten tot oneindige treurnis met vijf lange composities, gaande van 9 tot 16 minuten in lengte. Wie het genre een warm hart toedraagt krijgt hier alles op een presenteerblaadje aangeboden: de ultieme inertie, de droefgeestige sfeer, de huilende leads, de grafdelvergrunts en dit alles zonder een vonkje hoop.
Het ondersteunende orgel draagt bij tot het statige timbre van deze muziek. De bond met Chili is close bij dit Finse vijftal, want zowel Ana Carolina Ojeda als Eduardo P. Ocampo van Mourning Sun namen een gastbijdrage – respectievelijk zang en synths – op in hun thuisland om dit van een Japanse cover voorziene album een exotische toets te geven. Fans van het genre zullen er zeker geen buil aan vallen.
Tracklist:
The Sadness Of Time Passing (14:34) Nostalgia (10:04) Momentary Burial (8:49) Northern Crown (15:15) Tiarnia (16:35)
Musicians:
A. Mäkinen: lead vocals, guitars M. Mäkelä: guitars, backing vocals M. Saarikoski: guitars M. Nieminen: organ V. Kujansuu: drums
Guest appearances:
Ana Carolina Ojeda: guest vocals track 4 & 5 Eduardo P. Ocampo: synths
Geplaatst door Vera op vrijdag 08 november 2019 - 10:46:53
