De nieuwe Duitse band Hiraes blijkt alle leden van het in 2020 ter ziele gegane Dawn Of Disease te herbergen minus zanger Tomasz Wisniewski. Dit stelden we vast met enige verbazing, want in het najaar van 2019 hadden we nog een gesprek met gitarist Lukas Kerk – en ook voor Hiraes is hij de hoofdcomponist – terwijl hun laatste album ‘Procession Of Ghosts’ best een voltreffer was. Geen vuiltje aan de lucht, zo leek het toen. Nog geen jaar later viel het doek.
Hiraes presenteert zich nu als female fronted band met zangeres Britta Görtz (Critical Mess, ex-Cripper). Gelukkig is er muzikaal niet veel veranderd, want de band speelt nog steeds een uiterst melodieuze vorm van death metal en Britta gromt, brult en schreeuwt als haar mannelijke evenknieën. Als we naar het debuutalbum ‘Solitary’ luisteren is er dan ook veel gelijkenis met Arch Enemy toen Angela Gossow daar nog achter de microfoon stond. Een pluspunt is dat de band nog steeds sterke songs schrijft, veelal met herkenbare refreinen die blijven hangen.
De opbouw van opener ‘Shadows Break’ is imposant en episch tot men losbarst met vinnig gitaarwerk en ruwe zang. De zwevende leads (en ook keyboards soms) vormen de kers op de taart in ‘Under Fire’ en het snelle, overdonderende ‘Grain Of Sand’. ‘1000 Lights’ is eerder mediumtempo – met enige orkestrale arrangementen – en vanaf dan zijn er meerdere songs die de springerige loopjes van Amon Amarth in het gitaarwerk etaleren. Nu en dan gaat de voet even van het gaspedaal, zodat je geboeid blijft luisteren, al blijkt Britta wel in elke song op eenzelfde manier ruw uit de hoek te komen. Enkel enige vervorming op de stem in ‘Strangers’ brengt een voorzichtige variant op dat vlak. Vanwege het uitstekende, soms zwevende en dikwijls meanderende gitaarwerk, doet de stijl ook denken aan bands als Insomnium en Dark Tranquility. Het is fair dat de band koos voor een andere naam om deze nieuwe start te benadrukken, maar wie vroeger hield van Dawn Of Disease, zal zich ook geen buil vallen aan ‘Solitary’ van Hiraes. Iets meer afwisseling in de zangpartijen zal het op volgende albums alleen nog beter maken.
Tracklist:
Shadows Break (3:24)
Under Fire (5:20)
Grain Of Sand (4:17)
1000 Lights (4:40)
Eyes Over Black (5:26)
Outshine (5:05)
Solitary (4:21)
Strangers (5:05)
Running Out Of Time (6:26)
Musicians:
Britta Görtz: vocals
Lukas Kerk: guitars
Oliver Kirchner: guitars
Christian Wösten: bass
Mathias Blässe: drums
Geplaatst door Vera op donderdag 01 juli 2021 - 09:49:31
Italië was het eerste land in Europa dat in het voorjaar van 2020 zwaar getroffen werd door het leed dat covid-19 bracht. De populairste metal band van het land, Lacuna Coil, is in Milaan gevestigd en deelde in de klappen.
In 2019 brachten ze hun meest recente album uit, genaamd ‘Black Anima’, maar die schijf promoten via concerten was onmogelijk. In september 2020 kwam er als pleister op de wonde een livestream. Een uniek concert, want elk nummer van het nieuwe album werd gespeeld. Bij sommige songs betekende dit een première. In de befaamde Alcatraz Club in thuisstad Milaan trad de band op zonder publiek, maar fans over heel de wereld konden het gebeuren volgen.
De volgorde van de nummers werd aangepast en om het ruim een uur durende concert uit te breiden, bracht men ook de bonustracks bij deze gelegenheid live. Het betreft hier ‘Black Feathers’, het trage, weemoedige ‘Through The Flames’ en ‘Black Dried Up Heart’. Lacuna Coil schreef speciaal een song voor Amazon Music Originals en ook deze single ‘Bad Things’ kwam die gedenkwaardige avond aan bod. Afsluiten deed men met een pianoversie van ‘Save Me’ met Silvia Zanaboni. Met deze release hebben de fans een fysiek aandenken aan die avond en kunnen zij die dit gemist hebben, er alsnog van genieten.
Tracklist:
Anima Nera (1:56)
Sword Of Anger (3:25)
Save Me (4:30)
Now Or Never (4:20)
Reckless (3:06)
Through The Flames (5:11)
Apocalypse (4:12)
Black Feathers (4:10)
Under The Surface (4:15)
The End Is All I Can See (4:00)
Veneficium (6:04)
Black Dried Up Heart (3:49)
Bad Things (3:11)
Layers Of Time (4:03)
Black Anima: 3:19)
Save Me (4:07)
Musicians:
Cristina Scabbia: vocals
Andrea Ferro: vocals
Diego Cavallotti: guitars
Marco Coti Zelati: bass, keyboards, guitars
Richard Meiz: drums
Guest appearance:
Silvia Zanaboni: vocals track 16
Geplaatst door Vera op maandag 28 juni 2021 - 15:41:57
Morgarten stellen we graag voor, want hoewel de band al rondwaart sinds 2005 en in 2015 het debuutalbum ‘Risen To Fight’ uitbracht, kunnen ze wel wat aandacht gebruiken. Het betreft hier een vijfkoppige band uit Neuchâtel, een mooie stad in het Franssprekende gedeelte van Zwitserland. Ook voor deze mannen geldt dat ze alles tot in de kleinste details met grote precisie benaderen. Of wat te denken van de bekende Jens Bogren voor de mix en Tony Lindgren voor de mastering? Daar heeft men goed aan gedaan want de veelgelaagde, volle muziek waait voluptueus je kamer binnen, terwijl een transparante sound toch verzekerd is.
Morgarten speelt pagan/black metal van het melodieuze soort. Net als het debuut is ‘Cry Of the Lost’ een conceptalbum. Men schreef een middeleeuwse novelle, geïnspireerd door de legende van de Zwitserse held Arnold von Winkelried en koos belangrijke gebeurtenissen uit diens leven als onderwerp voor elke song. Op die manier komt er een waaier aan verschillende emoties aan bod en heeft elke song een eigen karakter in het behoorlijk meeslepende geheel.
Met straatgeluiden uit de Middeleeuwen – waaronder een drankgelag – gaat men met ‘Frères d’Armes’ als wapenbroeders van start. Slechts een intro waarin ook kloeke cleane zang te horen is. ‘To Victory’ barst strijdvaardig uit de startblokken. De glorieuze gitaarpartijen worden voorzien van weelderige toetsen en orkestrale arrangementen, terwijl af en toe weer die cleane samenzang weerklinkt. De ruwe knekelzang van Pierric – die ook gitaar en doedelzak speelt – ligt in de buurt van Ensiferum en Dimmu Borgir, maar ook muzikaal zijn dit bruikbare hints. Zo is de manier waarop het aanstekelijke ‘Tales Of My Lands’ uit de boxen knalt met een fraaie folky gitaarmelodie erg verwant aan de Finnen (Ensiferum), terwijl de break met drums en doedelzaak er extra elan aan geeft. Sneller kan het ook, luister maar naar ‘First Blood’ met zijn dramatische ondertoon of naar het stampende en raggende ‘Die Or Fight’. Tijdens ‘Sons Of Darkness’ – eerder mediumtempo zijnde – legden we de link met Dimmu Borgir omwille van de veelgelaagde, maar toch epische texturen. De muziek straalt kracht en bravoure uit, al wordt melancholie en contemplatie niet geschuwd zodat er een rijk scala aan sferen de revue passeert. Vooral in ‘The Last Breath’ klinkt de plechtige samenzang haast sacraal, vooraleer men een glorieuze toon aanheft in sluitstuk ‘Meeting The Almighty’. Ook mythologische bravoure gedijt dus wel in het kille Alpenland. Morgarten doet niet onder voor hun muzikale wapenbroeders uit het Noorden.
Tracklist:
Frères d’Armes (1:15)
To Victory (4:36)
Tales Of My Lands (6:29)
First Blood (4:39)
Sons Of Darkness (5:40)
Oath Of Allegiance (5:34)
Peaceful Soul Of The Dying (5:38)
Die Or Fight (4:19)
Backed To A Flayed Tree (4:34)
Dawning Of The Reborn (5:41)
The Last Breath (6:20)
Meeting The Almighty (7:40)
Musicians:
Pierric: lead vocals, guitars, bagpipes
Ilann: guitars, backing vocals
Cedric: bass, backing vocals
Maël: keyboards
Joël: drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 26 juni 2021 - 11:32:56
Ook al wezen verschillende factoren al enkele jaren in die richting – denk maar aan het Pumpkins United avontuur – toch is de officiële melding van uitbreiding bij Helloween nieuws dat een siddering van opwinding doorheen de metal wereld stuurt. De reguliere Helloween-bezetting heeft oudgedienden Kai Hansen en Michael Kiske terug opgenomen in de familie, gaat als Helloween verder en maakt dit hard met een uitbundig album vol nieuw materiaal.
Dat men ook simpelweg ‘Helloween’ als titel gekozen heeft, maakt duidelijk dat dit alles biedt waar Helloween voor staat. Vroeger, nu en in de toekomst. Herkenbaarheid troef, maar niet zonder die extra vonk, veroorzaakt door de wil van elk lid om het beste van zichzelf te geven. Gitarist Michael Weikath is verantwoordelijk voor drie langere, heftige songs, ietwat complexer van structuur. ‘Robot King’ en ‘Down In The Dumps’ zijn daar goede voorbeelden van, terwijl ‘Out For The Glory’ met zijn breed gezongen refrein en strak gitaarwerk de perfecte opener is.
Helloween maakt dankbaar gebruik van de aanwezigheid van drie topzangers, waarbij de hoge regionen door Kiske en Deris meermaals opgezocht worden, maar ook tijdens beschouwende passages weten ze te charmeren. Let eens op de verschillende stemmingen in ‘Fear Of The Fallen’. Expliciete partysongs horen we in de vorm van ‘Best Time’ en ‘Mass Pollution’. Meezingen is onvermijdelijk! Een gevoelige noot (met meer aanwezige keyboards) komt aan bod in de zang voor ‘Angels’, terwijl het sloganeske ‘Indestructible’ ons allen een riem onder het hart steekt na deze harde tijden.
Een lange, epische track mocht echter niet ontbreken en dat is afsluiter ‘Skyfall’, geschreven door Kai Hansen. Zijn enige bijdrage, maar wel eentje dat ons omver blaast. Verrukkelijke melodieën die in reprise voorkomen, de drie zangers die allen met intrinsiek timbre aan bod komen en een walhalla aan spetterend gitaarwerk. Deze ultieme Helloween compositie is tijdloos en een bewijs dat de zeven pompoenen nog tot grote daden in staat zijn. Dit album is een grootse viering van Helloween op zijn best!
Tracklist:
Out For The Glory (7:19)
Fear Of The Fallen (5:39)
Best Time (3:36)
Mass Pollution (4:15)
Angels (4:42)
Rise Without Chains (4:56)
Indestructible (4:43)
Robot King (7:08)
Cyanide (3:29)
Down In The Dumps (6:01)
Orbit (1:05)
Skyfall (12:11)
Musicians:
Michael Kiske: vocals
Andi Deris: vocals
Kai Hansen: guitars, vocals
Michael Weikath: guitars
Sascha Gerstner: guitars
Markus Grosskopf: bass
Daniel Loeble: drums
Geplaatst door Vera op maandag 21 juni 2021 - 09:24:38
