Het heeft alweer vijf jaar geduurd eer Armored Saint ons de opvolger van ‘Win Hands Down’ (2015) schenkt, maar dat is eerder regel dan uitzondering. De in Los Angeles gevestigde band heeft sinds 1982 een stevige reputatie opgebouwd, maar heeft door verscheidene pauzes en weinig touren in Europa nooit de grote doorbraak gekend die men verdiende. Wel vind men coryfeeën als zanger John Bush en studio-wizard/bassist/componist Joey Vera in de gelederen en u raadt het al: dan kan het niet mis gaan met een stevig potje US metal.
Solide als een rots, krachtig, stoer en overtuigend. Het zijn zomaar vier kenmerken van elk album van deze Amerikanen, zo ook van dit achtste studioalbum ‘Punching The Sky’. Ditmaal had de band er wel een uitgebreid toerschema opzitten voor het vorige album vooraleer men zich in 2019 volledig kon wijden aan nieuw materiaal. Hierbij trachtte men meer to the point te zijn – behalve de opener geen lange songs – en werden de teksten van Bush zoals steeds een reflectie van deze tijd. Hoewel de noemer US heavy metal de lading dekt, is er toch veel variatie te vinden op ‘Punching The Sky’.
Opener ‘Standing On The Shoulders Of Giants’ – over volharding – laat je meteen de oren spitsen met zijn fraai begin waarin Uilleann pipes en heldere tokkelende gitaren sfeer scheppen, alvorens riff meesters Phil Sandoval en Jeff Duncan losbarsten. De krachtige stem van John Bush blijft ongeëvenaard! De single ‘End Of The Attention Span’ schiet vlot rockend los, maar laten we niet vergeten te vermelden dat elke song opgesmukt wordt door wervelende gitaarsolo’s. De percussie aan het begin van ‘Bubble’ klinkt wat mechanisch, maar het nummer kent een vertrouwd verder verloop, ditmaal met wat meer uitwaaierende, epische zangpartijen.
Zo kent elke song details die bij meerdere luisterbeurten gaan opvallen, zoals de prominente bas in ‘My Jurisdiction’ of het theatrale karakter van het nogal vreemde ‘Bark, No Bite’. Wanneer Bush ietwat lijzig begint te zingen, doet het zelfs wat aan de grungeperiode denken. Dit overkwam me tijdens het grandioze ‘Lone Wolf’ en de weemoedige, maar bloedmooie track ‘Fly In The Ointment’. Energie en daadkracht te over op dit album, maar men is ook sterk in meer beschouwende momenten als daar zijn ‘Unfair’ en het eerder vernoemde ‘Fly In The Ointment’, om er ten slotte nog eens de zweep op te leggen in afsluiter ‘Never You Fret’. Voor US metal van de bovenste plank ben je ook op ‘Punching The Sky’ aan het juiste adres bij Armored Saint!
Tracklist:
Standing On The Shoulders Of Giants (6:47) End Of The Attention Span (5:13) Bubble (5:23) My Jurisdiction (4:39) Do Wrong To None (5:06) Lone Wolf (4:19) Missile To Gun (4:23) Fly In The Ointment (5:03) Bark, No Bite (4:19) Unfair (4:04) Never You Fret (4:19)
Musicians:
John Bush: vocals Phil Sandoval: guitars Jeff Duncan: guitars Joey Vera: bass Gonzo Sandoval: drums
Guest appearances:
Patrick D’Aroy: Uilleann pipes Jacob Ayala: percussion Dizzy Reed: keyboards Gonzo Sandoval: American Indian flute in track 11
Geplaatst door Vera op woensdag 28 oktober 2020 - 10:22:10
Reageren is uitgeschakeld
zondag 25 oktober 2020
RED MOON ARCHITECT: Emptiness Weighs The Most
Release: 2020-02-07 Style: melodic doom/death metal Label:http://nobledemon.com / All Noir Website: / Facebook:https://www.facebook.com/RedMoonArchitect Country: Finland Playing Time: 47:28 Cat. N°: ND0152 Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8/10
English:
Nederlands:
Voor uiterst melodieuze doom/death metal kunnen we terecht bij het Finse Red Moon Architect en het vijfde album ‘Emptiness Weighs The Most’. Het aanvankelijke soloproject van toetsenist/drummer Saku Moilanen groeide uit tot een zeskoppige band waarin zangeres Anni Valkonen en grunter Ville Rutanen de zang delen.
Niet toevallig zijn drie leden ook betrokken (geweest) bij Aeonian Sorrow en de acht songs (+ intro) vertonen dan ook duidelijke overeenkomsten met het geluid van die internationale band. Dat betekent dat treurnis heerst in de huilende gitaarpartijen en heldere pianostukjes en de overwegend lange songs een koesterend effect op de getormenteerde ziel hebben. De band blijft netjes binnen de lijntjes van het genre kleuren, maar weet op die manier veel sfeer te scheppen.
Tracklist:
Hidden (1:33) Chained (6:13) Rise (6:09) Dethrone The Darkness (4:29) One Shines Brighter (4:51) Muse (7:01) Into The Light (4:58) Reform (7:27) My Beloved (4:34)
Musicians:
Ville Rutanen: vocals Anni Valkonen: vocals Pyry Hanski: guitars Taneli Jämsä: guitars Jukka Jauhiainen: bass Saku Moilanen: keyboards, drums
Geplaatst door Vera op zondag 25 oktober 2020 - 11:18:52
Finse melodieuze death metal in de stijl van Children Of Bodom en Wolfheart, dat is waar Mors Principium Est al twintig jaar voor staat. Op ‘Seven is het wederom de Engelse gitarist Andy Gillion die de muziek en orkestrale arrangementen schreef, terwijl zanger Ville Viljanen teksten en productie voor zijn rekening nam. Nog straffer: buiten dit duo bestaat de band tegenwoordig uit sessiemuzikanten die enkel bijspringen wanneer de band de hort op gaat. Toch blijft de bandsound heel herkenbaar. In die optiek is ‘Seven’ een logische opvolger van ‘Embers Of A Dying World’ uit 2017.
De dominante – ja zelfs penetrante – gitaarstijl van Gillion staat in elke song vooraan in de mix, maar steeds wordt er ook uitgepakt met pakkende refreinen. Energiek en dynamisch zitten we al vlug te headbangen op ‘Lost In A Starless Aeon’ en ‘In Frozen Fields’. Het opzwepende ‘March To War’ kon wel op een Sabaton album staan en dat geeft de band ruimschoots toe met een kwinkslag. Ook ‘Rebirth’ is opruiend en wild. Naar het einde toe is er meer orkestratie, waardoor ‘At The Shore Of Silver Sands’ en de afsluiter ‘My Home, My Grave’ zelfs een episch tintje krijgen. In de studio werkte men met oudgediende Marko Tommila als drummer en na de opnamen in thuisstudio’s verzorgde Thomas ‘Plec’ Johansson weer voor de mix en mastering in zijn The Panic Room studio in Zweden.
Deze ondergewaardeerde band verdient ook in onze contreien meer succes, want dit is weer vakwerk waar we niets op tegenin kunnen brengen. Melodieuze death metal met de juiste portie energie en melancholie, alles geserveerd met epische arrangementen en spetterend gitaarwerk. Laat ons hopen dat we ze volgend jaar op tournee kunnen gadeslaan samen met Wolfheart.
Tracklist:
A Day For Redemption (5:04) Lost In A Starless Aeon (5:10) In Frozen Fields (5:02) March To War (4:59) Rebirth (3:29) Reverence (2:07) Master Of The Dead (6:39) The Everlong Night (4:16) At The Shores Of Silver Sand (5:10) My Home, My Grave (6:21)
Musicians:
Ville Viljanen: vocals Andy Gillion: guitars, bass, programming Marko Tommila: drums
Live session musicians:
Lauri Unkila: guitars Jarkko Kokko: guitars Joni Suodenjärvi: bass Iiro Aittokoski: drums
Geplaatst door Vera op zaterdag 24 oktober 2020 - 10:22:24
Spellbook is geen band van beginners, want voorheen gingen zij door het leven als Witch Hazel en brachten in die hoedanigheid drie albums uit met klassieke heavy metal en Black Sabbath invloeden. Let op: niet te verwarren met het Engelse Wytch Hazel die in dezelfde vijver van old school heavy metal met een vleugje doom vissen.
Spellbook is een viertal dat afkomstig is uit de Verenigde Staten en ‘Magick & Mischief’ is hun debuut als Spellbook bij Cruz del Sur. Dat betekent drie kwartier puike hard rock/heavy metal op oude leest geschoeid. Tijdens de eerste drie songs houdt men het bondig en uptempo. ‘Wands To The Sky’ verraadt invloeden van Thin Lizzy en Iron Maiden in het puike gitaarwerk en zanger Nate Tyson heeft een vrij ijle, nasale stem. In ‘Black Shadow’ komen daar wat achtergrondvocalen bij en ook orgel en mondharmonica laten horen dat blues evenzeer een invloed was bij deze mannen. Vanaf ‘Not Long For This World’ worden de songs langer en avontuurlijker. Let op de trage bas en doom riffs, terwijl de mooie gitaarornamenten de weemoedige, lijzige zang omsingelen. Deze slepende semiballade mag er zijn, met later een acceleratie met passages waarbij we de invloed van Ozzy en Sabbath herkennen.
Na de ode voor gemotoriseerd vervoer ‘Motorcade’ is het weer genieten geblazen in het lange ‘Amulet / Fare Thee Well’; met lieflijk gitaarspel baant het zich zachtjes rockend een weg doorheen verschillende stemmingen. Er is ook nog een elf minuten durend epos dat dit album afsluit. ‘In ‘Dead Detectives’ zitten wel wat leuke vondsten. Het begint met jazzy piano en de zang is hier vuig, lijzig en verdorven, het beste van heel het album. Hier wordt het gebruik van samples met dramatische ondertoon goed uitgespeeld tegenover de resonerende en soms verheven zang. Zeker een aangename eerste kennismaking met Spellbook!
Tracklist:
Wands To The Sky (3:47) Black Shadow (3:52) Ominous Water (4:44) Not Long For This World (8:38) Motorcade (6:00) Amulet / Fare Thee Well (6:50) Dead Detectives (11:37)
Musicians:
Nate Tyson: vocals Andy Craven: guitars Selbert Lowe Jr: bass Nicholas Zinn: drums
Geplaatst door Vera op woensdag 21 oktober 2020 - 10:53:43
