Release: 2019-04-19 Style: metal / hard rock Label: Jansen Records Website: www.tempelmusikk.com/ Facebook:https://www.facebook.com/tempelmusikk/ Country: Norway Playing Time: 41:05 Cat. N°: Jansen107CD Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8/10
English:
The first harvest of this family affair tastes sweet, but it has sharp thorns. Tempel was founded by Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, together with his brothers Espen (guitar) and Inge (vocals, bass). Their childhood friend Andreas Espolin Johnson (also guitar) completes this four piece that really shows a signature sound of their own on this self-titled strong debut album.
It is hard to put Tempel in one pigeonhole qua style and genre. Vocals of Inge pierce you to the very marrow and are very hardcore-esque. Initially it is a matter of ‘love it or hate it’, but after few spins you start to get used to his intense performance. And that’s surely due to the fact that the musicians around him are doing such an amazing job. My enthusiasm increased song by song. Fetching smooth rocking, a wide range of ultra melodious guitar skills including mighty soloing, rhythm and pace shifts you just didn’t expect, but they rule… well… this musical brew seduces you in sneaky manner. They claim that their heroes happen to be The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon and Enslaved. Well, there’s a bit of all of them in this strange brew. Opening track ‘Vendetta’ demands time to sink in, with its stamping rock air and screaming shouts, but the sure-fire guitar solos instantly leap to the eye.
Even a slightly soaring touch can be noticed in the guitar skills during ‘Wolves’. In the latter part of ‘Uninvited’ the pace is slackened down, creating a melancholic tinge, regaled with – guess what? – the weird sound of tuba (played by the next brother, Kjell). In ‘Afterlife’ and ‘Confusion’ we suddenly hear smooth clean vocals in contrast with the intense throat of the front man and that’s a pro. At the end of ‘Afterlife’ we hear any Black Sabbath influences. The band manages to hold your attention by being very inventive at any level. Mouth harp at the beginning of the heavy ‘Forest Cemetery’, a longer track with introvert plucking guitars and sensitive solos on a fervent rocking foundation (‘Torches’) and in the occluding track ‘Farewell’ guest singer Benedicte Edvardsen appears with melancholic, clean chants in contrast with the ‘howling wolves in the forest’ screams of Inge. Delicious album that gives you a good temper, most of all it rocks in an irresistible way.
Nederlands:
De eerste vrucht van dit familieclubje smaakt zoet, maar heeft stekelige doornen. Tempel werd opgericht door Kvelertak drummer Kjetil Gjermundrod, samen met zijn broers Espen (gitaar) en Inge (zang, bas). Hun trouwe vriend Andreas Espolin Johnson (ook gitaar) completeert dit viertal dat werkelijk een eigen geluid lanceert op dit titelloze, sterke debuutalbum.
Het is lastig om een eensluidende stijl op hun muziek te plakken. De zang van Inge gaat door merg en been en is verwant aan hardcore. Het is een kwestie van ‘love it or hate it’, maar het went. Want rond hem maken de muzikanten zo’n sterke beurt dat mijn enthousiasme bij elke song stijgt. Aanstekelijk rockend, een keur aan uiterst melodieus gitaarwerk, tempowisselingen die je net niet verwacht had, maar staan als een rots in de branding… dit muzikale allegaartje verleidt je op een heel sluwe manier. Hun helden zouden The Hellacopters, Black Sabbath, Thin Lizzy, Mastodon en Enslaved zijn. Wel, het zit er allemaal wel in. Openingstrack ‘Vendetta’ is nog even wennen met zijn stompende rock en schreeuwerige zang, maar de knappe solo’s trekken meteen de aandacht.
Er is zelfs een licht zwevend timbre in het gitaarwerk van ‘Wolves’. In het tweede deel van ‘Uninvited’ gaat het tempo plots naar beneden en bevat deze slepende kentering veel weemoed, aangezet door – je raadt het nooit – het weeë geluid van tuba (van weer een andere broer, Kjell). En dan horen we in ‘Afterlife’ en ‘Confusion’ plots zalvende cleane zang in repliek op de intense strot van de frontman en dat is een gouden zet. Muzikaal horen we Black Sabbath invloeden op het einde van ‘Afterlife’. De band weet de aandacht vast te houden door zeer inventief uit de hoek te komen. Even mondharp in het zware ‘Forest Cemetery’, een langer nummer met ingetogen tokkelende gitaren en sensitieve solo op een vurig rockende basis (‘Torches’) en in het afsluitende ‘Farewell’ gastzanger Benedicte Edvardsen die zijn weemoedige, cleane zangpartijen knap laat contrasteren met de ‘wolven huilen in het bos’ zang van Inge. Heerlijk album dat je een goed humeur bezorgt, want bovenal wordt er onweerstaanbaar gerockt.
Ellende, zijnde een strikt soloproject van de Oostenrijkse L.G., is toe aan het derde volledige album ‘Lebensnehmer’. Dat is een met de voorganger ‘Todbringer’ verwant album waarop voor het eerst ook drummer P.F. te horen is. Minder strikt met de jaren dus, ook al te merken tijdens de live activiteiten met sessiemuzikanten. We hebben de atmosferische post black metal van dit illustere gezelschap altijd zeer kunnen waarderen en ook nu vertoont de mistroostige muziek de nodige melancholie, schoonheid en introverte passages die men kan beschouwen als betoverende adempauzes tussen de meedogenloze blastbeats en L.G.’s zwartgeblakerde stem.
De uitgebreide songs nemen de tijd om langzaam tot volle wasdom te komen en zijn doorspekt met melodieuze gitaarpartijen, wat vooral in het instrumentale ‘Ein Stück Verzweiflung’ en afsluiter ‘Atemzug’ tot uiting komt. ‘Liebkosung Des Eiswinds’ – evens zonder zang – komt dan weer sober symfonisch uit de bus. De kille escapades van Lukas Gosch veroorzaken nog geen ontzag zoals bij Eïs, Vyre of vroegere Secrets Of The Moon, maar het gaat wel aardig die richting uit.
Tracklist:
Intro (1:57) Augenblick (7:02) Die Wege (7:07) Ein Stueck Verzweiflung (5:03) Der Blick Wird Leer (6:41) Liebkosung Des Eiswinds (4:54) Du Waerst Eine Schoene Leiche (8:24) Atemzug (9:35)
Musicians:
L.G. (Lukas Gosch): vocals & all instruments P.F.: drums
L.B.: live guitar D.B.: live guitar S.L.: live guitar
Geplaatst door Vera op donderdag 04 april 2019 - 23:07:18
Together with Irish Cruachan and English Skyclad, Waylander belongs to the echelons of Celtic folk metal. Way back in the nineties they already released albums. Their fifth disc ‘Ériú’s Wheel’ happens to be their first concept album. It runs throughout the pagan year, starting with Samhain and ending at the autumnal equinox. The different seasons we are going through all have specific characteristics, wonderfully reflected in the music by this Northern Irish band.
When the atmospheric intro of ‘Betwixt Times’ resounds, you instantly find yourself in the midst of vast planes and nature of the green island. Melancholy is an important emotion on this album, with frustration and rage on the other side of the musical spectrum, when ArdChieftain O’Hagan raises his ferocious voice. Desolate, conjuring chants sometimes pop up in between the ingenious guitar skills of Saul McMichael and Tor Dennison. But also the folk instruments of Dave Briggs – especially the typical Irish tin whistle – are prominently present in the songs. This is pure outing of art, a spontaneous eruption of a band which only makes an album when time is ripe for it, but right away they leave many others far behind with their well crafted music.
Nederlands:
Samen met het Ierse Cruachan en Engelse Skyclad behoort Waylander tot de echelons van de Keltische folk metal. Reeds in de jaren negentig brachten ze albums uit. Hun vijfde album ‘Ériú’s Wheel’ is meteen ook hun eerste conceptalbum. Het doorloopt het paganjaar, te beginnen bij Samhain en eindigend bij de herfstequinox. De verschillende seizoenen die hierbij doorlopen worden, kennen allemaal bepaalde karakteristieken die door de Noord-Ierse band mooi gereflecteerd worden in de muziek.
Wanneer het sfeervolle intro ‘Betwixt Times’ weerklinkt, waant ge u meteen in de weidse natuur van het groene eiland. Weemoed is een belangrijke emotie op dit album, met frustratie en toorn aan de andere kant van het muzikale spectrum, wanneer ArdChieftain O’Hagan zijn ‘ruwe bolster blanke pit stem’ verheft. Desolate, bezwerende gezangen duiken soms op tussen het ingenieuze gitaarwerk van Saul McMichael en Tor Dennison. Maar ook de folk instrumenten van Dave Briggs – en dan vooral het typisch Ierse tin whistle – zijn prominent aanwezig in de songs. Dit is een pure kunstuiting, een spontane eruptie van een band die slechts een album maakt wanneer de tijd er rijp voor is, maar dan ook meteen velen achter zich laat.
Tracklist:
Betwist Times (1:26) As Samhain Comes (6:18) Shortest Day, Longest Night (6:11) Imbole (5:58) The Vernal Dance (4:55) Beltine (4:15) As The Sun Stands Still (5:26) To Feast At Lughnasadh (6:26) Autumnal Blaze (5:42)
Musicians:
Ciaran ArdChieftain O’Hagan: vocals Saul McMichael: guitars Tor Dennison: guitars Steve Reynolds: bass Dave Briggs: folk instruments Lee McCartney: drums
Geplaatst door Vera op dinsdag 02 april 2019 - 23:16:45
Het ontstaan van het Finse Silver Bullet gaat terug naar 2008, al ging de band de eerste jaren als Dirge Eternal door het leven. De komst van ex-Dreamtale zanger Nils Nordling en ex-Turisas gitarist Hannes Horma completeerde de band om in 2016 op de proppen te komen met het debuutalbum ‘Screamworks’, volledig gewijd aan horrorfilms.
Dat thema is grotendeels verdwenen op dit tweede album, al waart er een spannend verhaal over het mystieke Schotland doorheen ‘Mooncult’. Met weelderige symfonische arrangementen en stoere power metal wordt dit knap vertaald naar een dikke aanrader. Nils is een wereldzanger die de hoge noten moeiteloos haalt, maar ook ruw uit de hoek komt. Het speedy ‘She Holds The Greatest Promise’ vertoont de bravoure van Manowar, terwijl de band in ‘Maiden, Mother And Crone’ en het hoog gezongen ‘Eternity In Hell’ sterk aan Iced Earth doet denken. Epische koorzang (‘Forever Lost’) en geregeld een duistere verteller duiken op om je verbeelding te prikkelen. Van de langere songs gaat een epische kracht uit die gereflecteerd wordt in opzwepende stukken, afgewisseld met tragere, dreigende passages. Een heerlijk album waar je blijvend plezier van zult hebben!
Tracklist:
1590 Edinburgh (intro) (2:05) She Holds The Greatest Promise (5:06) Forever Lost (4:45) Maiden, Mother And Crone (4:47) Light The Lanterns (Scavengers Of Death) (6:09) The Witches Hammer (4:31) The Chalice And The Blade (6:55) Burn The Witch (7:44) Purgatorius Ignis (intro) (0:47) Eternity In Hell (3:49) Battle Of Shadows (4:06) Lady Of Lies (4:55)
Musicians:
Nils Nordling: vocals Hannes Horma: guitars Henri Asikainen: guitars Ossi Elonen: bass Patrik Albrecht: drums
Geplaatst door Vera op maandag 01 april 2019 - 19:35:28
