In de nieuwe band Catalyst Crime – opgericht in 2019 – vinden we keyboardspeler Jonah Weingarten terug, een Amerikaanse muzikant met een stevige reputatie in de Europese symfonische power metalscene. Het titelloze debuutalbum bevat voortreffelijk uitgevoerde female fronted symfonische metal met zangeres Zoë Marie Federoff als frontdame.
Het zestal nam zijn eerste schijf op onder de bevoegde leiding van producer Alexander Krull en dan weten we dat ook op de productie niets aan te merken valt. Het legt meteen ook de link met de gastgitaarsolo’s van Thorsten ‘Tosso’ Bauer (in ‘Condemn Me To Chaos’) en Micki Richter (in ‘Cognitive Dissonance’ waarin de van Amaranthe afkomstige Jake E gastzanger is), want beide heren spelen ook in Atrocity/Leaves’ Eyes. In enkele songs is er sporadische ruwe knekelzang, maar het is toch vooral Zoë die vocaal overheerst. Tien songs, omarmd door symfonische intro en outro klinken meteen bekend in de oren vanwege hun toegankelijkheid. Wat Catalyst Crime doet is niet nieuw, maar wel heel degelijk gedaan, zodat je niet voor verrassingen komt te staan.
Tracklist:
With Only The Sun As My Witness (intro) (2:39)
Projection Of My Mind (4:43)
Condemn Me To Chaos (4:36)
Mother Dearest (3:48)
Twice Upon A Time (4:53)
Cognitive Dissonance (4:17)
Break Even (4:12)
Chasing The Ghost (5:10)
Nowhere Near Dead Yet (5:04)
Without Anesthesia (4:29)
Not Even Once (3:56)
One And Counting (outro) (2:44)
Musicians:
Zoë Marie Federoff: female vocals
Christopher Zoupa: guitars
Kaelen Sarakinis: guitars
Matt Federoff: bass
Jonah Weingarten: keyboards
Gerit Lamm: drums
Guest appearances:
Jake E (Cyhra, ex-Amaranthe): vocals track 6
Bill Hudson (NorthTale, I Am Morbid): guitars track 8
Harri Hytönen (Hammerhed, Kalmah): guitars on track 4
Micki Richter (Atrocity, Leaves’ Eyes): guitars on track 6
Thorsten ‘Tosso’ Bauer (Atrocity, Leaves’ Eyes): guitars on track 3
Geplaatst door Vera op zaterdag 30 oktober 2021 - 11:16:51
‘And Then There Were None’ is het tweede album van deze Deense band opgericht in 2014. Het is het debuut voor nieuwe zanger Niklas Lykke en hij geeft de melodieuze death metal van het vijftal een moderne injectie. Dat moderne element is gewoonlijk een knipoog naar groove metal en metalcore en dat is ook hier het geval, al zijn ook de oorspronkelijke invloeden van Carcass, Death en At The Gates nog waar te nemen.
Het geluid is vet, de zang springt van lage death grunts naar intense, forse schreeuwpartijen en baant zich onverstoorbaar een weg tussen de technische, welhaast progressieve capriolen van de muzikanten. In die optiek wordt de invloed van The Black Dahlia Murder en andere Amerikaanse brulboeien van kracht. Acht van de negen songs zijn boordevol dynamiek, opgefokte metal waarop moshpits zich spontaan zullen vormen voor het podium. Tussen deze opruiende brok furieuze agressie is er slechts een enkel kort intermezzo ‘Kistefjael’ om te ademen en dat staat dan ook een beetje plompverloren tussen de rest, een collectie songs die je onverbiddelijk omverblaast.
Het openingsnummer is ook meteen de titelsong en biedt ons extreme zang met beukende death metal riffs, het refrein heeft een dramatische inslag en de gitaarsolo’s van Posch en Breinbjerg zijn flitsend en vurig. Drie video’s kwamen inmiddels uit en tonen de optimale energie van dit album. Met een beetje goede wil zou men afsluiter ‘The Purest Black’ kunnen omschrijven als een afronding waar meer plaats is voor epiek, maar door de band genomen laat Livløs geen spaander heel na deze tweede doortocht. Qua productie hebben de heren niets aan het toeval overgelaten in een mix door Jacob Bredahl (ex-Hatesphere) en een mastering door Brad Boatright die eerder werkte met Obituary, Nails en Torche en dat is een slimme zet bij deze moderne aanpak van death metal.
Tracklist:
And Then There Were None (4:20)
Serpentine Supremacy (2:58)
Mortal Severance (5:25)
Pallbearer (5:14)
Kistefjael (1:37)
Drenched In Turmoil (4:56)
Seize The Night (4:09)
Gallows (5:06)
The Purest Black (5:52)
Musicians:
Niklas Lykke: vocals
Franz Aleksander Posch: guitars
Kenneth Breinbjerg: guitars
Thomas Dannemand Jensen: drums
Geplaatst door Vera op vrijdag 29 oktober 2021 - 18:10:41
Het is opvallend hoeveel puike pagan/black metal bands hun oorsprong vinden in de Duitse deelstaat Thüringen. Het relatief lage bevolkingscijfer en de aanwezigheid van uitgestrekte wouden, glooiende heuvels en kronkelende rivieren inspireerde menig metalhead om zich te verdiepen in mythologie. Zo ook de jongens van Surturs Lohe, waarvan bandleider/gitarist Ragnfalt deze aanpak al sinds 1996 hanteert. In eigen land kan Surturs Lohe van oudsher terecht op festivals die zich op pagan metal focussen. In onze contreien kan men nog wel wat ondersteuning gebruiken en dat doen we bij deze nu het vijfde studioalbum 'Wielandstahl' werd uitgebracht door Einheit Produktionen.
Doorheen de jaren hebben leden van aanverwante bands als Menhir, Fimbulvet, XIV Dark Centuries, Odroerir en ja, zelfs van Empyrium wel eens (tijdelijk) deel uitgemaakt van Surturs Lohe. Dit album werd trouwens geproduceerd door Markus Stock (Empyrium) en de band heeft al duidelijk gemaakt dat dit in de toekomst voor herhaling vatbaar is. Nog steeds is elk Surturs Lohe album een stoer heidens avontuur dat steeds beter wordt.
Ditmaal heeft men de Wieland saga uit de Noordse mythologie als concept gekozen. We zitten al meteen goed met de stoere riffs van 'Sohn Von Glut Und Stahl' dat uitbarst met stoere riffs, weemoedige cleane zang als introductie aanvoert en sierlijk gitaarwerk dat doet watertanden. Dit wordt genieten als je van een heidense sfeer houdt! 'Mimes Reigen' steekt een tandje bij qua snel- en ruwheid, want zanger Heidenherz overdondert ons na een woeste schreeuw met zijn zwartgeblakerde knekelzang (altijd in het Duits, of wat dacht je?). Een hoge vrouwenstem fladdert er doorheen en dat is Alraun die ook nog fluit speelt, zoals we aan het einde van deze song al horen. Maar eerst melden we dat deze song na twee minuten een geslaagde vertraging inbouwt en even later een fraai akoestisch fragment. Klassieke muziek doet haar intrede in 'Die Schwanenballade' waarin enkel hoge sopraanzang en koor. Vervolgens komen de kroonjuwelen. Ten eerste de zeven minuten durende titelsong die prachtig wordt opgebouwd met akoestische gitaren die weldra een folkloristisch timbre krijgen, daarna neemt de ruwe zang het over. Knappe wisselwerking tussen extreme zang en cleane samenzang hier, terwijl de solo's van de heren ook alweer oorstrelend zijn. De productie is adembenemend goed, luister maar eens hoe helder en bijna sereen het ingetogen 'Von Albischer Hand' klinkt! Weemoed staat hier voorop, met gesproken en gefluisterde passages die warempel aan Empyrium doen denken.
Dit album heeft de juiste balans tussen de hartverwarmende sfeer aan een kampvuur met mede enerzijds en het glorieuze en woeste van het strijdtoneel anderzijds. Vandaar dat 'Nidungs Reich' en 'Der Lahmende Schmid' er een flinke lap op geven (maar eens te meer met enkele welgesmaakte nuances als een fluitsolo en een gesproken stuk). Dit is pagan metal die wel melodieus is, maar nooit vervalt in luchtig feestgedruis. De band zoekt het liever in fraai neoklassiek gitaarspel met solo's, die zijn dan ook om duimen en vingers af te likken en doen aan Menhir denken. Na de tweede single 'Kelche Von Gold' is het acht minuten durende 'Nur Ein Vogel' dan ook de apotheose van dit alles, met zowel plechtige heldere samenzang als enige furie, maar vooral heel beklijvend. Surturs Lohe heeft een topalbum in het pagan metal genre gemaakt en verdient onze volle aandacht!
Tracklist:
Sohn von Glut und Stahl (Introduktion) (3:54)
Mimes Reigen (6:45)
Die Schwanenballade (2:30)
Wielandstahl (6:59)
Von Albischer Hand (5:31)
Nidungs Reich (7:57)
Der lahmende Schmied (6:23)
Kelche von Gold (5:21)
Nur ein Vogel (7:58)
Musicians:
Heidenherz: vocals, guitars, backing vocals
Alraun: female vocas, flute
Ragnfalt: guitars
Gram: guitars
Ralf Clemen: bass
Nidhöggr: drums
Fix: guitars (live, Menhir)
Guest appearances:
Shir-Ran Yinon (Haggard) violin track 3
Stephan Löscher (Fjoergyn) orchestration track 3
Geplaatst door Vera op donderdag 28 oktober 2021 - 17:49:37
In het jaar dat Cradle Of Filth dertig gotische kaarsen mag uitblazen, verschijnt het nieuwe (13e!) studioalbum ‘Existence Is Futile’. De huidige Engels/Tsjechische alliantie onder leiding van opperfilth Dani is inmiddels ook al een zestal jaren op dreef, al moeten we er wel bij vermelden dat Lindsay Schoolcraft sinds vorig album vervangen is door Anabelle Iratni.
Sinds 2015 is de band min of meer teruggekeerd naar het oergeluid waar men bekend mee geworden is. Dat staat borg voor een zekere standvastigheid en voedt het vertrouwen. Omdat men nog steeds heel sterke songs schrijft, is dit variëren op een gekend thema de beste zet die men kon doen om elk album te vullen met waardige songs. Komt daarbij dat men voor ‘Existence Is Futile’ gekozen heeft voor een sound die zo dicht mogelijk aanleunt bij hun live geluid en dat kon men producer Scott Atkins als oudgediende gerust toevertrouwen.
Na de symfonische intro klinkt de complexe en wispelturige black metal met gotische horrorelementen en occulte mystiek in ‘Existential Terror’, ‘Necromantic Fantasies’ en de eerste single ‘Crawling King Chaos’ dan ook op maat gesneden. Met orkestratie aangezette nummers met een hoofdrol voor Dani’s typische vocale escapades waarin ook het metalen element sterk vertegenwoordigd is door puike riffs en vinnige solo’s. Na het intermezzo ‘Here Comes A Candle’ volgen drie songs waarin het tempo naar beneden gaat. Deze sluipende, gitzwarte romantiek gaat hen goed af in ‘Black Smoke Curling From The Lips Of War’ waarin een geniepig cleane stem voor verderf zorgt, maar ook voor aanstekelijkheid. ‘Discourse Between A Man And His Soul’ noemt de band zelf een monsterlijke ballade, maar wij houden het erop dat dit trage nummer doomallures heeft die ons zeer bevallen.
En die zware riffs duiken ook op in ‘The Dying Of The Embers’, terwijl Anabelle vocaal en op orgel bewijst dat ze de geschikte persoon is in deze band. Eén van de beste songs is ook ‘Suffer Our Dominion’, mede door de eschatologische vertelrol van Doug ‘Pinhead’ Bradley. Een beetje vreemd om Cradle Of Filth op de barricades te zien klauteren om bezorgdheid over onze planeet te verkondigen, maar het levert wel een heerlijke song op. Dit album is iets minder hectisch dan sommige voorgangers, vandaar dat het beter te behappen is en het bewijst ook dat Cradle Of Filth binnen haar eigen niche nog ruimte genoeg heeft om fascinerend uit de hoek te komen.
