After ‘Onwards’ (2006) and ‘The Road Less Traveled’ (2010), the female fronted metal quartet from Norway returns to present their third album.
On ‘Breathless’ Ida made me think of Heart, elsewhere she has the hoarseness of Doro and she made me think of Lee Aaron as well, since her voice has many facets and she knows how to use it to comply to the needs of the songs, in ‘The Heart’s Dominion’ she even uses her operatic voice. As far as her sound level concerns, the volume button of the voice is mostly wide open, passages where she can lay some sensitivity in a song are pretty rare (e.g. intro ‘Storyteller’ or ‘Virgin Ground’, which ends the record with some acoustic guitar).
Enough said about this great voice! The music is prog power, but this prog is not solely about prog characteristics, but rather refers to the clever combining of heavy, atmosphere, solo’s, melody in their compositions with variations and mood swings, quiet as well as hard hitting ones (opening song ‘The Fortress’ has just begun or the irresistible head banging can begin). In ‘Breathless’ there a peculiar laidback relax instrumental bridge, with unearthly beauty, and halfway ‘Remedy’ there’s some truly heavy metal transiting into ‘real’ prog. Almost every song has large patches without lyrics, in which their musical strengths come into its own. Finally, the lyrics contain enough hooks to make the listening extra enjoyable.
Delicious album topped off with a really great rock voice!
Nederlands:
Na ‘Onwards’ (2006) en ‘The Road Less Traveled’ (2010) komt het Noors metal kwartet met frontvrouw terug om zijn derde album voor te stellen.
Op ‘Breathless’ doet Ida aan Heart denken, elders heeft ze de heesheid van een Doro en Lee Aaron klinkt ook door, want ze heeft een wendbare stem die ze weet aan te passen aan de noden van de song, zo gebruikt ze in ‘The Heart’s Dominion’ haar operastem. Qua geluidssterkte staat de volume knop van haar stem meestal ver open, passages waar ze wat gevoeliger uit de hoek komt zijn nogal zeldzaam (bv. intro van ‘Storyteller’ en ‘Virgin Ground’, dat met akoestische gitaar het album afsluit).
Genoeg over haar prachtstem! De muziek is prog power, met dien verstande dat prog niet uitsluitend slaat op prog wendingen, maar eerder op het inventief combineren van heavy, melodie, solo’s, sfeer in composities met veel variatie en stemmingswissels, zowel kalmere als beukende (opener ‘My Fortress’ is amper begonnen of het onweerstaanbare headbangen kan beginnen). In ‘Breathless’ zit een merkwaardig laidback relax instrumentaal middenstuk, dat onaards mooi is, en halverwege ‘Remedy’ zit dan weer ronduit heavy metal die overgaat in ‘echte’ prog. In quasi elk nummer zitten fikse stukken zonder zang waarin de muzikale sterktes tot hun recht komen. Tot slot zitten in de teksten genoeg hooks om het luisteren extra genietbaar te maken.
Heerlijk album voorzien van waarlijk prachtige rockstem!
Tracklist:
My Fortress (4’44”) Steal Away The Light (3’53”) The Sentinel (4’04”) Breathless (5’19”) Departure (4’46”) The Heart’s Dominion (5’02”) As I Call (4’07”) Relentless (4’15”) The Sphere (4’37”) Remedy (4’30”) Storyteller (4’58”) Virgin Ground (4’10”)
Musicians:
Ida Haukland – vocals, bass Marius Silver Bergesen – guitars TO Byberg – guitars Orjan Jorgensen - drums
Geplaatst door Vera op donderdag 29 januari 2015 - 14:52:11
Reageren is uitgeschakeld
woensdag 28 januari 2015
MARK KELSON: Resurgence
Release: 2014-11-01 Style: atmospheric progressive melancholic rock Label: Audio Cave / Sombre Light Productions Website: www.markkelson.com Facebook:https://www.facebook.com/MarkKelsonAus Country: Australia Playing Time: 45:15 Cat. N°: 025 Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
A brief summary of our protagonist: we had our first encounter with him as captain of Cryptal Darkness (that Australian band with Martin Powell on violin) and The Eternal. More recently he crafted the Alternative 4 album ’The Brink’ together with Duncan Patterson. Less famous yet also essential for the total picture of this musician happens to be his involvement in Black Majesty, Virgin Black, Insomnius Dei and Paramæcium. Finally his first proper solo album has been realized and we can take that literally, since scarcely three other persons were involved for side creations.
As it goes, most beautiful songs come into being as sublimation for frustration with the things going on in this world or at personal level. Kelson has always been a master in reflecting this and this time he even digs deeper into this shit, since there is nobody to adjust him. This happens to be his personal musical diary that shows many similarities with The Eternal, yet it is also the sum of all other activities the man ever did. Examples? (and this is a personal interpretation as well): during the intro, classical tinged with sampler, we think of Antimatter. Then the proper album bursts out with a ten minutes long rock vibe that flirts with reggae and classic rock in ‘The Only Way Out Is In’. The repetitive rhythm guitars conjure you as ever ongoing item, but he genuinely freaks out upon it. Amazing! The guitar sound of these liberating solos is vintage and warm/heartfelt. This appears to be the true spirit, because Mark cuts loose in the same vein in the equal lengthy ‘My Own Degradation’ with exuberant soloing and heavy riffs. Distorted vocals create a distance – in accordance with the lyrics – but this personal struggle results in a stunning composition. ‘Ocean Blue’ shows the introvert, sensitive side of Kelson: bitter sweet vocals that invoke a kind of Pink Floyd atmosphere, as well as the guitar runs. The ambient break ‘Wide Awake’ leads us towards the second part of the album. Do we hear a small hint to ‘Set The Controls For The Heart Of The Sun’ (Pink Floyd) in the atmospheric ‘Acariya’? This is a sure-fire composition to be led away on a bed of fervent vintage guitar solos and refined mysterious sounds. Piano and sensitive vocals feature ‘The Aftermath Of Apathy’, a diary put on record with keyboards, acoustic guitars and the bare performance of human voice. ‘Samana (part II)’ overviews the entire craftwork, instrumentally and contemplative, and conclude it was good…
Nederlands:
Een korte samenvatting van onze protagonist: we leerden hem kennen als gezagvoerder van Cryptal Darkness (die Australische band met Martin Powell op viool) en The Eternal. Daarnaast realiseerde hij samen met Duncan Patterson het Alternative 4 album ’The Brink’. Minder bekend maar evenzeer essentieel voor de vorming van deze muzikant zijn de betrokkenheid bij Black Majesty, Virgin Black, Insomnius Dei en Paramæcium. Uiteindelijk is zijn eerste soloalbum realiteit geworden en dit kunnen we letterlijk nemen, want er zijn amper een drietal andere personen bij betrokken geweest voor bijkomende input.
Zoals steeds ontstaan de mooiste liedjes als uitlaatklep van frustratie met de gang van zaken in deze wereld of het leven als totaliteit. Kelson is daar altijd een meester in geweest en graaft ditmaal nog dieper omdat hij aan niemand rekenschap hoeft te geven: dit is zijn persoonlijk muzikaal dagboek dat veel overeenkomsten vertoont met The Eternal, maar anderzijds ook een som is van alle andere activiteiten waar de man ooit bij betrokken was. Voorbeelden? (en ook dit is een persoonlijke interpretatie): tijdens de intro, klassiek getint met sampler, denken we aan Antimatter. Dan barst het ware album los met de tien minuten durende rockvibe die flirt met reggae en klassieke rock in ‘The Only Way Out Is In’. De repetitieve ritmegitaren bezweren je als stugge constante, maar er wordt volop op uitgefreakt. Het gitaargeluid van de bevrijdende solo’s is vintage en warm/hartelijk. Dat blijkt de ware inborst te zijn, want in het bijna even lange ‘My Own Degradation’ gaat Mark lekker tekeer in exuberante solo’s en harde riffs. De vervormde stem schept een afstand – analoog met de tekst – maar deze persoonlijke strijd levert een prachtcompositie op. ‘Ocean Blue’ toont de introverte, gevoelige kant van Kelson, bitterzoete zang die de sfeer van Pink Floyd oproept, alsook in de gitaarloopjes. De ambient break ‘Wide Awake’ leidt ons naar het tweede deel van dit album. Horen we daar een kleine hint naar ‘Set The Controls For The Heart Of The Sun’ (Pink Floyd) in het atmosferische ‘Acariya’? Een straffe compositie is dit om je te laten meevoeren op een bedje van vurige vintage gitaarsolo’s en geraffineerde mysterieuze klanken. Piano en gevoelige zang maken deel uit van ‘The Aftermath Of Apathy’, een dagboek op plaat gezet met toetsen, akoestische gitaar en de naakte stemperformance. ‘Samana (part II)’ kijkt instrumentaal en beschouwend over alles heen en zag dat het goed was…
Tracklist:
Samana (part I) (3:10) The Only Way Out Is In (10:34) My Own Degradation (8:49) Ocean Blue (3:57) Wide Awake (1:29) Acariya (7:54) The Aftermath Of Apathy (6:46) Samana (part II) (2:34)
Musicians:
Mark Kelson: vocals, guitars, bass, keyboards, drums, programming
Geplaatst door Vera op woensdag 28 januari 2015 - 22:40:53
In september 2012 vatte (zanger) Joe Caggianelli het idee op om met een nieuw project van start te gaan, dit nadat Derdian opgeheven was. Gitarist Leo Giraldi en toetsenist Luigi Accardo vervoegden hem om progressieve power metal te maken. Dit trio kreeg de hulp van Symphony X-bassist Mike LePond en huurde drummer Diego Ralli in. Het resultaat is het debuutalbum ‘Dark Passenger’, meteen een conceptalbum over de Dexter-serie van Jeff Lindsay. Starbynary wijkt weinig af van het verwachtingspatroon van Italiaanse progressieve power metal: dit is een huwelijk tussen Dream Theater en Sonata Arctica met een zanger die voldoet, maar nog enkele puntjes heeft om aan te werken. Met de dynamiek van ‘Dark Passenger’ zit het wel goed.
Dynamische, veerkrachtige riffs vormen de uitvalbasis van ‘Dawn Of Evil’, ‘Codex’ en ‘My Enemies’, maar geen Italiaanse productie zonder enige pathos en het grote gebaar. Naast de korte pianoballade ‘Reflections’ (de titel zegt het zelf) is ‘Look Around, Turn Away’ een degelijke ballade die toch nog aan kracht wint met wervelende duels tussen gitaar en keyboards. De neoklassieke loopjes zijn talrijk op ‘Dark Passenger’, terwijl men in ‘The Ritual – Modus Operandi’ enerzijds een luchtige noot aanbrengt, maar ook werkt met klassieke koren. Sluitstuk ‘The End Begins’ leidt ons zestien minuten lang doorheen een gesmaakt labyrint van krachtige power metal, klassieke intermezzo’s en beschouwende mijmeringen. Prima debuut, maar nog werk aan de winkel om gevestigde Italiaanse bands in dit genre bij te benen.
Tracklist:
Before The Dawn (2:49) Dawn Of Evil (5:48) Dark Passenger (6:25) Blood (4:53) Reflections (1:26) Codex (6:18) The Ritual – Modex Operandi (5:41) My Enemies (6:12) Look Around, Turn Away (7:04) The End Begins (16:49)
Musicians:
Joe Caggianelli: vocals Leo Giraldi: guitars Luigi Accardo: keyboards
Guests:
Mike LePond (Symphony X): bass on all songs Diego Ralli: drums Bea Sinigaglia: soprano on track 2
Geplaatst door Vera op maandag 26 januari 2015 - 09:55:43
In 2012 Pat Travers put a new line-up together to record the ‘Can Do’ CD. Before that he did an extensive tour throughout Europe and America and had a band that was in top form. The two shows in New York were recorded and are the source for this live album. Pat has released more live albums in the past, but this one shows a band at the top of its game. They play inspired and with a lot of balls and dynamics.
Throughout the five (!) decades that he’s been on the scene, Pat has a reputation to hold high and that’s what he does on this album, not only with the classics, but also on a couple of lesser known songs. This is the way the fans want to hear the mighty Pat Travers. They will not be disappointed with this sixty minute-plus high octane blues rock.
Nederlands:
In 2012 stelde Pat Travers een nieuwe bezetting samen voor de opnames van de ‘Can Do’ cd en in de aanloop daarvan deed hij een uitgebreide tournee in Europa en Amerika. Dit zorgde ervoor dat de band perfect was ingespeeld tegen dat ze New York aandeden. De twee shows die hij gaf in de Iridium werden opgenomen en zijn de bron van deze live cd. Nu is dit niet de eerste live cd van Pat Travers, maar deze laat toch een band horen in absolute topvorm. Ze spelen geïnspireerd, met ballen en met veel dynamiek.
Met een carrière die ondertussen vijf decades omvat, heeft Travers een reputatie te verdedigen en dat doet hij hier met verve. Je hoort niet alleen een aantal klassiekers maar ook een stel minder bekende nummers. Dit is de manier waarop de fans Travers willen horen en ze zullen niet ontgoocheld worden met deze meer dan zestig minuten durende ziedende bluesrock.
Tracklist:
Rock And Roll Susie Getting’ Betta Crash And Burn Heat In The Street Josephine I’ve Got News For You Ask Me Baby I La, La, La Love You Lone Wolf (Kirk Solo) Red House If I Had Possession Over Judgment Day Spoonful Black Betty
Musicians:
Guitar, vocals: Pat Travers Bass, vocals: Rodney O’Quinn Guitar, vocals: Kirk McKim Guitar: Tristan Hex Drums: Sandy Gennaro Blues harp: Jon Paris on ‘If I Had Possession Over Judgment Day’ and ‘Spoonful’
Geplaatst door Vera op zondag 25 januari 2015 - 11:13:36
