Rotting Christ happens to be a band after my own heart, under perseverant guidance of Sakis (vocals, guitars) and Themis (drums) Tolis. They have gone through different styles and eras and when they celebrated their thirtieth anniversary, it was crowned with the book ‘Non Serviam – The Official Story of Rotting Christ’, written by the English journalist Dayal Patterson and Sakis. In the meantime the latter one also concentrated on writing the fourteenth album of the Greek dark metal band. ‘The Heretics’ – with the different religions of mankind as main topic – will be released mid February and shows the band (with guitarist George Emmanuel also involved in the recording process and bassist Vangelis Karzis) in optima forma, yet more accessible with more guitar oriented songs.
These compact songs are relished with overtones of orchestration and massive choirs by producer Jens Bogren, but it never gets too cinematic. Momentous quotes of epoch-making men are inserted in the songs as well. But it is above all the rebellious death growl of Sakis that rules vocal-wise, standing at the barricades with his mates to protest against the bad things on this planet. Although the band remains quite objective, more than trying to preach. That’s why this Mediterranean metal stays raucous and spontaneous. The first impression is that this album is less ethnic and ritual than its predecessors ’Kata Ton Daimona Aeytoy’ (2013) and ’Rituals’ (2016). When diving deeper into the matter it appears that we got some ethnic relied things though. For instance the song ‘Vetry Zlye’ in which the female singer Irina Zybina from the Russian band Grai contributes any vocals and Sakis invited Ashmedi from Melechesh for any Arabic flavours in ‘The Talk Of The Universe’.
The catchy riffs of songs like the opening track ‘In The Name Of God’, the hacking ‘Dies Irea’ and the dramatic, epic occluding track ‘The Raven’ are irresistible. In ‘Hallowed Be Thy Name’ a grim atmosphere sends shivers down your spine, while the song ‘Fire God And Fear’ already got its live première during the tour with Watain and it instantly haunts you. ‘The Heretics’ is a complete spectacle you cannot put in one pigeonhole, but it surely creates a strong dark atmosphere with food for thought about many things, however without being too complex.
Nederlands:
Rotting Christ is een band naar ons hart; onder vastberaden leiding/passie van Sakis (zang, gitaar) en Themis (drums) Tolis. Zij hebben heel wat watertjes doorzwommen en toen ze dertig kaarsjes mochten uitblazen is er dan ook het boek ‘Non Serviam – The Official Story of Rotting Christ’ verschenen, geschreven door de Engelse journalist Dayal Patterson met de hulp van Sakis. Intussen boog laatstgenoemde zich ook nog over het schrijfproces van het veertiende album van de Griekse dark metal band. ‘The Heretics’ – met als thema de verschillende religies van het mensdom – komt half februari uit en toont de band (met gitarist George Emmanuel ook betrokken bij het opnameproces en Vangelis Karzis als bassist) in bloedvorm, maar toegankelijker met meer gitaargeoriënteerde songs.
Over deze compacte songs is een sausje van orkestratie en massieve koorzang gegoten door producer Jens Bogren, maar nergens zorgt dit voor te dominante filmische aspecten. Gewichtig voorgedragen citaten van historische figuren maken ook deel uit van de songs. Maar het is vooral de opruiende death grom van Sakis die vocaal heerst, samen met zijn makkers op de barricades om het onheil op deze aardkloot aan te klagen. Al blijft de band heer en meester in de objectieve weergave der feiten. Zo blijft de mediterrane metal ruw en spontaan. De eerste indruk is minder etnisch en ritueel dan voorgangers ’Kata Ton Daimona Aeytoy’ (2013) en ’Rituals’ (2016). Maar bij nader inzien krijgen we hier toch weer veel etnische bagage meegegeven. Zo is er de song ‘Vetry Zlye’ waarin de zangeres Irina Zybina van de Russische band Grai een bijdrage levert en nodigde Sakis Ashmedi van Melechesh uit om een Arabische bijdrage te leveren in ‘The Talk Of The Universe’.
De aanstekelijke riffs van songs als opener ‘In The Name Of God’, het stotende ‘Dies Irea’ en de dramatische, epische afsluiter ‘The Raven’ zijn onweerstaanbaar. In ‘Hallowed Be Thy Name’ bezorgt een grimmige sfeer je rillingen, terwijl ‘Fire God And Fear’ al live voor de leeuwen geworpen werd tijdens de tour met Watain en meteen blijft hangen. Zo is ‘The Heretics’ een totaalspektakel dat niet onder één noemer of genre te vatten is, maar alleszins een sterke duistere atmosfeer creëert met voer tot nadenken, zonder al te complex over te komen.
Tracklist:
In The Name Of God (4:14) Vetry Zlye (3:15) Heaven & Hell & Fire (4:52) Hallowed Be Thy Name (5:06) Dies Irae (3:46) I Believe (3:42) Fire God And Fear (4:50) The Voice Of The Universe (5:23) The New Messiah (3:07) The Raven (5:23)
Irina Zybina (Grai): vocals on track 2 Ashmedi (Melechesh): vocals on track 8
Geplaatst door Vera op zaterdag 02 maart 2019 - 22:00:40
Reageren is uitgeschakeld
donderdag 28 februari 2019
VANIR: Allfather
Release: 2019-02-15 Style: pagan/Viking metal Label:www.mightymusic.dk Website: / Facebook:https://www.facebook.com/vanirdenmark/ Country: Denmark Playing Time: 25:12 Cat. N°: PMZ 292 CD Review by: Vera Translated by: Vera Rating: 8,5/10
English:
Although we are a fervent supporter of pagan/folk metal, Danish Vanir did not convince us yet with ’Aldar Rök’ (2016). But finally everything has been upgraded to a higher level with these Danish Vikings! They evolved from a pagan metal band with bagpipes and flutes to a heavier variation in melodic death/black metal style. Still they have the epic, battle-like Norse mythology as topic, while we can mention bands such as Amon Amarth, Ensiferum and Equilibrium as outfits of their ilk. Once again the six-piece will not win a prize for originality with ‘Allfather’, but they surely convince us way much more this time, with one hour of Viking victory about the previous Danish king Svend Tveskæg.
Stability came over the line-up and that paid off in eleven energetic compositions. The necessary variegation is done to a turn, with Danish as well as English lyrics, magnificent guitar solos, keyboards and choir support, as well as playing with different rhythms. Even the eight minutes long ‘Ironside’ captivates from start to finish. However, as proper taster we want to suggest ‘Fejd’, a stalwart track with vocal guest contribution of Martin Steene. Some of you will know him from Iron Fire. Just watch the video clip. Any sounds of arms and nature are not shun, but they manage to hold your attention all album long. With epic approach, yet enough fetching melodies, that’s what ‘Allfather’ stands for. That’s why it is really recommended to every pagan metal fan. A giant leap forward for this band!
Nederlands:
Hoewel we een fervente aanhanger van pagan/folk metal zijn, had het Deense Vanir ons met ’Aldar Rök’ (2016) toch nog niet echt overtuigd. Maar het is toch nog goed gekomen met deze Deense Vikingen! Men is geëvolueerd van een pagan metalband met doedelzak en fluitjes naar een stevigere variant in het melodieuze death/black metalgenre. Daarbij hanteert men nog steeds de epische, strijdvaardige Noordse mythologie als thema, terwijl bands als Amon Amarth, Ensiferum en Equilibrium als vergelijkbare acts mogen opdraven. Het zestal zal met ‘Allfather’ nogmaals geen originaliteitprijs winnen, maar weet in een uur Vikingvictorie over de vroegere Deense koning Svend Tveskæg toch meer te overtuigen dan eerder.
Er is stabiliteit gekomen in de bezetting en dat loont zich in elf voortvarende composities. De broodnodige variatie heeft men goed in kaart gebracht, met zowel Deense als Engelse teksten, knappe gitaarsolo’s, keyboards en koorondersteuning, alsook diverse ritmes. Ook het acht minuten durende ‘Ironside’ beklijft van begin tot einde, maar als smaakmaker willen we graag ‘Fejd’ vooruit schuiven, een kloeke track met vocale gastbijdrage van Martin Steene die sommigen zullen kennen van Iron Fire. Kijk maar naar de videoclip. Enig wapengekletter en natuurgeluiden worden niet geschuwd, maar toch weet men de aandacht over heel de lijn vast te houden. Met epische inslag, maar toch voldoende pakkende melodieën, daar munt ‘Allfather’ in uit, zodat dit een aanrader is voor elke pagan metalfan. Grote stap voorwaarts voor deze band!
Tracklist:
Væringjar (4:28) Svoldir (4:56) The Final Stand (4:34) Ironside (8:32) Shield Wall (4:20) Fejd (5:03) Thor – The Powerhead (4:53) Bearer Of The Word (5:31) Ulfhednar (4:32) Einherjer (5:09) Gravfærd (5:55)
Musicians:
Martin Holmsgaard Håkan: vocals Phillip Kaaber: rhythm guitars Kirk Backarach: lead guitars Lars Bundvad: bass Stefan Dujardin: keyboards Daniel ‘Luske’ Kronskov: drums
Guest appearance:
Martin Steene (Iron Fire): vocals on track 6
Geplaatst door Vera op donderdag 28 februari 2019 - 21:43:01
Saor is the musical vehicle of Andy Marshall after leaving the Scottish band Falloch. In the meantime he comes up with his fourth studio album ‘Forgotten Paths’ and still he guarantees us a fine portion of atmospheric folk/black metal, widely spread in dreamy, lengthy compositions, rendered with ardour. On ‘Forgotten Paths’ it once again never gets boring, since this musician knows how to build up a song with tension. That’s why his Celtic soundscapes smoothly flow from calm, peaceful moments into ferocious climaxes.
We described this earlier as a kind of rougher version of current Falloch or Alcest. Consequently it is no wonder that exactly Neige (from Alcest) joins the club for a vocal contribution in the title track. The melodious black metal is regaled with keyboards, fragile piano interludes and the compositions are always relished with graceful violins of Lambert Sigura. One can notice any post rock influences in the atmospheric music, since the album brims with fluttering sounds, but on the other hand it has a firm grip on the listener. The beauty of Scottish Highlands is once again illustrated in a wonderful manner on an album that symbolizes a soaring flight over savage sceneries and peaceful calm rivers.
Nederlands:
Saor is het muzikale vehikel van Andy Marshall nadat hij het Schotse Falloch verlaten had. Inmiddels toe aan het vierde studioalbum ‘Forgotten Paths’ staat hij nog steeds garant voor atmosferische folk/black metal, breed uitgesmeerd over dromerige, lange composities met pit. Ook op ‘Forgotten Paths’ verveelt dit geen moment, aangezien de muzikant spanningsbogen weet op te bouwen in zijn Keltische soundscapes.
We omschreven dit al eerder als een ruwere vorm van huidige Falloch en Alcest en het is dan allerminst een verrassing dat Neige in het titelnummer een vocale bijdrage levert. De melodieuze black wordt dooraderd met toetsen, fragiele piano intermezzo’s en telkens worden de composities verfraaid door het vioolspel van Lambert Sigura. De sfeervolle muziek is tevens niet vies van enige postrock invloeden, zodat het album weliswaar bol staat van uitwaaierende klanken, maar tevens een vaste grip op de luisteraar heeft. De schoonheid van de Schotse hooglanden wordt bijgevolg eens te meer prachtig geïllustreerd op een album dat een zweeftocht over woeste landschappen en lieflijk klaterende beekjes symboliseert.
The American singer Tony Harnell got worldwide fame by being the front man of the Norwegian AOR band TNT. When he was still in this band, he started Starbreaker. Originally Harnell was working on a solo album, but it turned into a cooperation with Swedish multi instrumentalist Magnus Karlsson, of Primal Fear and Allen/Lande fame. In 2005 a self-titled debut album was released, followed by ‘Love’s Dying Wish’ in 2008.
Silence came over the project until Harnell left TNT in the second half of 2017. Next he had the time to work on a third album for Starbreaker and he called his friend Magnus in order to realize this plan. They got help from bassist Jonni Lightfoot – who was present on the predecessor as well – and drummer Anders Köllerfors. And another lovely fact: DGM guitarist and famous producer Simone Mularoni can add a next feather in his cap, since he did the mix and the mastering.
The album turned out heavy in an agreeable manner, yet it also includes quite some ballad-like moments. The sturdy guitars in opening track ‘Pure Evil’, relished with the pure and sometimes high shrieked vocals of Harnell are a nice example of energetic heavy metal with a pinch of hard rock and AOR. The mid-paced single ‘Wild Butterflies’ has juicy guitar skills and a more sensitive approach of singing. The next tracks remain very melodic as well, but we like to emphasize that the voice of Tony has remained in top notch shape, even after all these years. Respect! The lovely ballad ‘Beautiful One’ begins with piano and strings and in the next songs these instruments are used more often. The smooth rocking title track is regaled with fervent guitar solos, ‘Fire Away’ appears to be up-tempo too, but during ‘My Heart Belongs To You’ and ‘Bright Star Blind Me’ we hear the more sensitive side of the band. As final track we get a cover version of Judas Priest’s ‘Starbreaker’ and obviously that’s very suitable. A very meritorious album!
Nederlands:
De Amerikaanse zanger Tony Harnell verwierf vooral bekendheid als frontman van de Noorse AOR formatie TNT. Toen hij nog bij deze band zat, startte hij met Starbreaker. Wat oorspronkelijk als een soloalbum bedoeld was, mondde uit in een samenwerking met de Zweedse multi-instrumentalist Magnus Karlsson, bekend van o.a. Primal Fear en Allen/Lande. In 2005 kwam het debuutalbum uit, gevolgd door ‘Love’s Dying Wish’ in 2008.
Het bleef stil rond dit project tot Harnell in de tweede helft van 2017 stopte met TNT. Toen had hij terug tijd om aan een derde album te werken en trommelde zijn maatje Magnus op om dit tot uitvoer te brengen. Ze kregen hulp van bassist Jonni Lightfoot - die ook al op de voorganger te horen was - en drummer Anders Köllerfors. Nog een weetje: DGM gitarist en befaamd producer Simone Mularoni mag nog een pluim bij op zijn hoed steken, want hij deed de mix en mastering van ‘Dysphoria’.
Het album is lekker stevig, maar kent ook veel balladesque momenten. De stevige gitaren in openingstrack ‘Pure Evil’ met de zuivere en soms hoge uithalen van Harnell zijn een voorbeeld van pure heavy metal met een snuifje hard rock en AOR. De mediumtempo single ‘Wild Butterflies’ kent smeuïge gitaarklanken en meer gevoelige zang. Ook de volgende tracks blijven uiterst melodieus, maar na al die jaren is er allerminst sleet gekomen op de stembanden van Tony. De mooie ballade ‘Beautiful One’ vangt aan met piano en strijkers en dat wordt in de volgende songs wel meer aangewend. De vlotte rock van het titelnummer wordt op smaak gebracht met flitsende solo’s, ook ‘Fire Away’ is uptempo, maar tijdens ‘My Heart Belongs To You’ en ‘Bright Star Blind Me’ mag het wat zachter zijn. Als uitsmijter krijgen we nog de coverversie van Judas Priest’s ‘Starbreaker’. Toepasselijk. Een zeer verdienstelijk album.
Tracklist:
Pure Evil (3:54) Wild Butterflies (4:47) Last December (3:58) My Heart Belongs To You (4:44) Beautiful One (4:17) Dysphoria (4:31) How Many More Goodbyes (5:00) Fire Away (4:11) Bright Star Blind Me (5:47) Starbreaker (Judas Priest cover) (4:06)
Musicians:
Tony Harnell (ex-TNT): vocals Magnus Karlsson (Primal Fear, Allen/Lande): guitars, keyboards, backing vocals Jonni Lightfoot: bass Anders Köllerfors: drums
Geplaatst door Vera op maandag 25 februari 2019 - 12:35:11
